Sweet Serial Killer

part 40

GABRIELA

Έκλεισα το βιβλίο που διάβαζα και σηκώθηκα από το κρεβάτι για να αφήσω το βιβλίο στην βιβλιοθήκη. Το τακτοποιω στην θέση του και ο ήχος της πόρτας να κλείνει αποσπά την νεκρή ησυχία που υπήρχε στο σπίτι. Ακούω βήματα να ανεβαίνουν τις σκάλες και η αλήθεια είναι ότι με έχει πιάσει μία φοβία. Φοβάμαι μην είναι ο Bryan γιατί ένας Θεός ξέρει τι έχει στο μυαλό του.

Θέλω να κλειδωσω την πόρτα αλλά το σώμα μου έχει κοκκαλωσει με αυτή την ιδέα που με έχει στοιχειώσει. Νιώθω ότι πλέον δεν είμαι ήσυχη ούτε στο ίδιο μου το σπίτι.

Η πόρτα ανοίγει. "Μπορώ να καταλάβω τι σκέφτεσαι..." Η φιγούρα του εμφανίζεται. "Ή μάλλον τι φοβάσαι." Κλείνει την πόρτα και μού χαμογελάει. "Φοβάσαι τι μπορώ να κάνω."

"Δεν μπορείς να κάνεις κάτι."

"Τα μάτια σου άλλα λένε." Με γρήγορες κινήσεις με γυρνάει πλάτη κολλώντας το σώμα μου στο δικό του κάνοντας όλες τις προσπάθειες μου να φύγω χωρίς αποτέλεσμα. "Θα σε πάω μία βόλτα Γαβρι." Πάω να ουρλιάξω αλλά νιώθω ένα μαντήλι στο στόμα μου και μετά όλα μαυρίζουν.

__________________________

Θυμάμαι ακόμα εκείνη την φορά που κρατούσα το όπλο στο κεφάλι μου. Ήθελα να τελειώσει όλο αυτό. Αυτή η κατάσταση που ζούσα, αυτή η κατάθλιψη που θύμιζε να πνίγεσαι αιώνια. Είχα κουραστεί τόσο πολύ με τον εαυτό μου, ήταν ο χειρότερος εχθρός μου. Θυμάμαι τότε που με χτυπούσαν, με έβριζαν και με κοίταζαν με λύπηση. Ένιωθα άξια της μοίρας μου. Και τελικά διαπίστωσα ότι ο μοναδικός που μπορεί να σε σωσει από το να πνίγεσαι είναι ο ίδιος σου εαυτός. Έμαθα να χαμογελάω. Εκαψα το παλιό βιβλίο μου και ξανά έγραψα ένα καινούριο.

Είναι περίεργο που ερωτευόμαστε αυτόν που μάς θυμίζει τον εαυτό μας. Είναι σαν να ψάχνουμε το χαμένο κομμάτι του εαυτού μας, αυτόν που θα μας συμπληρώσει. Και μερικές φορές θέλεις να αγκαλιάσεις πιο πολύ εκείνον τον άνθρωπο που περνάει ή πέρασε τα ίδια με εσένα γιατί θέλεις απλά να του απαλυνεις έστω και λίγο τον πόνο του. Γιατί στην τελική κανείς δεν αξίζει να περνάει ότι πέρασες εσύ.

Από τις σκέψεις μου με διακόπτει ο δυνατός ήχος της πόρτας να κλείνει. Ανοίγω τα μάτια μου διάπλατα και αρχίζω να κοιτάω παντού προσπαθώντας να συνειδητοποιήσω που είμαι. Δοκιμάζω να κουνηθω αλλά αποτυγχανω καθώς διαπιστώνω ότι είμαι δεμένη σε μια καρέκλα στην μέση ενός αρκετά μεγάλου καταλευκου δωμάτιο και το μόνο που μού κάνει εντύπωση είναι το μαύρο τζάμι απέναντι μου που φυσικά δεν μπορώ να δω μέσα απο αυτό. Είναι σαν δωμάτιο ανάκρισης. Η πόρτα -που σίγουρα θα την μπερδευες σαν ένα μέρος του τοίχου αφού είναι και αυτή λευκή- ανοίγει και η φιγούρα του Bryan αρχίζει να με πλησιάζει. Δεν κάνω τον κόπο να αντιδράσω γιατί σίγουρα είναι μάταιο.