Sweet Serial Killer

part 17

Εχει περάσει ενα τέταρτο με απόλυτη σιωπή κι αυτός να έχει το βλέμμα του κολλημένο πάνω του.

Φοβάμαι...δεν θα το κρύψω. Όλη αυτή η σιωπή και το βλέμμα του κολλημένο σε εμένα...με καίει.

Αποφασίζει να "σπάσει" την σιωπή που επικρατεί.

"Τι θα κάνεις σήμερα?" Με ρωτάει και το κοιτάω στα μάτια.

"Ότι θέλω"

Σοβαρευει και τα μάτια του έχουν γίνει πιο σκούρα.

"Δεν θα μου μιλάς εμένα έτσι."

"Όπως θέλω θα μιλάω. Δεν σε ρώτησα."

"Θα με σέβεσαι."

"Τι το ιδιαίτερο έχεις για να σε σεβαστώ?" Ξέρω ότι το παρατραυαω αλλά δεν θέλω να τον αφήσω αρχηγό.

"Είμαι ικανός για τα πάντα." Το βλέμμα του με τρομάζει πολύ.

Το κινητό μου ηχεί με αποτέλεσμα να με βγάλει απο αυτή την αμήχανη στιγμή γεμάτο υπονοούμενα.

Ανοίγω το κινητό και βλέπω απο ποιόν είναι το μήνυμα. Είναι απο τον Ηθαν.

"Τελικά μπορούμε να το κάνουμε σήμερα και λίγο πιο νωρίς? Πχ κατα της 1?"

Αρχίζω να πληκτρολογώ.

"Κανένα πρόβλημα." Γράφω και το στέλνω.

Μετα απο 1 λεπτό λαμβάνω κι άλλο μηνυμα του.

"Οκ τα λέμε τότε στης 1 στο δρόμο.;)"

Κλείνω το κινητό και το αφήνω στο τραπέζι.

"Εφευγες?" Λεω στον Ντανιελ.

"Να ξέρεις ότι δεν μου αρέσει η συμπεριφορά σου."

Αη πνιξου...

"Δεν σε ρώτησα. Άντε φύγε εχω δουλειά."

Σηκώνεται και με κοιτάει επίμονα με βλέμμα να "φωνάζει'' ότι δεν έχει καλές προθέσεις...

Μα τίποτα δεν μπορεί να είναι χειρότερο απο το παρελθόν... Αυτό σε σκοτώνει. Και εγώ δεν είχα κανέναν να με σώσει...

Αλλά το παρελθόν είναι παρελθόν και εγώ ζω με το παρόν πλέον.

Έχει φύγει εδω και ώρα Ντανιελ απο το δωμάτιο και είμαι πλέον μόνη μου.

Σβήνω τα φώτα του δωματίου μου και κλείνω τις κουρτίνες. Όλα είναι σκοτεινά. Δεν έπρεπε να θυμηθώ. Όλα το θύμιζαν και θα το θυμίζουν.

Το σκοτάδι...τόσο ωραίο αλλά δεν μπορώ να πω ότι με κάνει χαρούμενη. Σκοτάδι είχε και τότε...σκοτάδι και τώρα. Εμπιστεύεσαι το σκοτάδι νομίζοντας οτι δεν υπάρχει περίπτωση να σε σκοτώσει. Μπορεί όμως. Έτσι εμπιστεύτηκα τότε και σκότωσα τον εαυτό μου...