Επικρατεί σιωπή στο αυτοκίνητο. Ο James έχει κοιμηθεί.
"Για πες μου περισσότερα πράγματα για σενα." Μου λέει ρίχνοντας μου κλεφτές ματιές.
"Γιατί θες να μάθεις για εμένα?"
"Μου φαίνεσαι ενδιαφέρον άτομο. Ξέρεις μου αρέσει να γνωρίζω άτομα ασχέτως το ότι μετα εξαφανίζονται."
"Τι εννοείς εξαφανίζονται?" Τον ρωτάω και η καρδιά μου ηδη έχει αρχίσει να χτυπάει πιο γρήγορα.
"Εννοώ ότι μετά φεύγουν. Δεν ξερω γιατί τους αποθω τόσο πολυ."
Ίσως επειδή εισαι μαλακας? Αλλα αυτο είναι αλλη ιστορία.
"Αχα." Λέω και αναστεναζω.
Γιατί ολοι εδω είναι περίεργοι? Δεν μπορώ να το καταλαβω! Ο καθένας με το χούι του είναι!
Για κάποιο λόγο δεν με έχει ρωτήσει απο που θα πάει για το σπίτι. Είναι σαν να ξέρει τον δρόμο.
"Που ξέρεις που μενω?" Τον ρωτάω καρφωνοντας τα μάτια μου πανω του.
"Ας πουμε οτι γνωρίζω πολυ καλα την περιοχή και το οτι σε ρώτησα που μένεις ηταν απλα παγίδα για να σε ψαρεψω. Πάντως αποδειχτηκες δυσκολη γκόμενα και μου αρέσει αυτό."
"Είσαι μαλακας!"
"Προσεχε το λεξιλόγιο σου μικρή. Ξέρεις είμαι μεγαλύτερος σου οφείλεις σεβασμό."
Δεν απαντάω. Οχι επειδή δεν ξέρω τι να πω απλα δεν θέλω να τσακωθω.
"Ποιά είναι η γνώμη σου για τους ανθρώπους?" Με ρωτάει και κοκαλωνω απο την ερώτηση του.
"Φοβάμαι τους ανθρώπους. Έχουν κακία μέσα τους. Βλέπουν κάτι διαφορετικό και αμεσως ψάχνουν αφορμή να το υποβαθμίσουν."
"Και να μαντέψω οτι είσαι και εσύ κατι διαφορετικό?"
"Δεν ταίριαζα με τα παιδιά στην ηλικία μου. Δεν είχα φίλους στο σχολείο μου αλλα δεν με πείραζε."
"Μμ κατάλαβα. Εισαι ενδιαφέρον άτομο. Θα ταιριάξουμε πολυ εμείς."
Σταματάει το αυτοκίνητο μπροστά απο το σπίτι μας.
Ανοίγω την πόρτα και βγαίνω. Βγαίνει κι αυτος, ανοιγει την πόρτα του αδερφού μου και τον βγαζει έξω. Βάζει το ενα χέρι του στον ομω του. Κανω κι εγω το ίδιο με το άλλο χέρι του. Παμε στο σπίτι και ανοίγω την πόρτα. Ολοι κοιμουντε.
Τον αφήνουμε στο καναπέ.
"Λοιπον...εγω να πηγαίνω." Μου λέει με ενα πονηρό χαμόγελο.
"Ευχαριστώ."
Ανοίγει την πόρτα και φεύγει.
Παω στην πόρτα και κοιτάω απο το ματάκι να δω αν έφυγε. Πράγματι έφυγε. Γυρναω και περπατάω προς τον αδερφό μου. Πατάω κατι σκληρό. Κανω περα το ποδι μου για να δω τι ήταν.
Είναι μια μπίλια. Την παίρνω και την κοιτάω.
Ανεβαίνω στο δωμάτιο μου. Ανοίγω το φως του γραφείου και μελετώ την μπίλια. Έχει υπέροχο σκουρο μπλε χρώμα.
Μήπως είναι του Τζακ? Μπορεί να του έπεσε από την τσέπη του.
Μα γιατί ασχολούμαι τοσο πολυ με μια ασήμαντη μπίλια?
Την βάζω σε ένα κουτί και πέφτω να κοιμηθώ. Έτσι με τα ρούχα. Βαριέμαι να αλλάζω.
------------------------------------------------
Ο ηχος του ξυπνητηριού με διακόπτει για ακομα μια φορά απο το γλυκό μου ύπνο.
Τωρα να σηκωθώ ή οχι?
Μπα σηκώνομαι.
Σηκώνομαι και παω στην ντουλάπα μου. Βρίσκω τα ρουχα που θα βαλω, τα φοράω, παω στο μπάνιο, κανω ολη μου την πρωινή ρουτίνα και κατεβαίνω κάτω να φαω.
Είναι ολοι στο τραπέζι εκτός απο τον αδερφό μου που βρίσκεται ακόμα στον καναπέ.
"Καλημέρα!" Λεω και κάθομαι σε μια καρέκλα.
"Καλημέρα." Απαντάνε οι γονείς μου, μονο που η μητερα φενεται πιο προβληματισμενη απο το τόνο που μιλάει και απο το ύφος της.
Δεν κάνω τον κόπο να την ρωτήσω τώρα τι έχει, καλύτερα να την ρωτήσω αργότερα.
Παιρνω ενα κρουασανακι και αρχίζω να το τρώω.
"Χαλάρωσε αγάπη μου ολα θα πανε καλα." Ειπε με παρηγορηση ο μπαμπάς μου στην μητερα μου.
"Τι συμβαινει?" Ρωτάω. Δεν μπορω να κρατηθώ πρεπει να ρωτήσω.
"Είναι λίγο μπερδεμένη η υπόθεση που μας έχουν δώσει." Απαντάει ο πατέρας μου.
"Τεσπα εγω πρέπει να φύγω." Λεω ενω σηκώνομαι.
Τους αποχαιρετηζω, περνω τα πράγματα μου και βγαίνω έξω απο το σπίτι.
"Γεια!" Ακουω μια φωνή και γυρνάω να δω ποιος είναι.
----------------------------------------------
Χευ!
Τωρα τελείωσα το πρώτο μου βιβλίο και θα ασχοληθώ με αυτο!😈😈😈
Ελπίζω να σας αρεσε!
Bye strawberries!❤❤❤❤
V&C
YOU ARE READING
Sweet Serial Killer
Mystery / Thriller|Book 1| Στεκόταν μπροστά μου και με κοίταζε κρατώντας το ματωμένο μαχαίρι του. Το αιμα έσταζε και έπεφτε στο λευκό χιόνι. Με πλησίασε και έσκυψε. Ήμασταν τοσο κοντά που μπορούσα να νιωσω την καυτή του ανασα να χτυπά το παγωμένο πρόσωπο μου. --- Η G...
