Sweet Serial Killer

part 32

"Το σπίτι όπου είχες πάει ήταν δικό μου. Εγώ εμένα εκεί. Ο φόνος των γονιών μου έγινε εκεί." Μου λέει αλλά τον διακόπτω.

"Οπα δηλαδή εσύ μάς είπες να φύγουμε?"

"Ναι γιατί είχα δει ότι είχες πάρει κάποια πράγματα και φοβόμουν μην βρεις τίποτα άλλο."

"Εκείνο που ήταν γραμμένο στον τοίχο?"

"Όταν είχα διαπράξει τον πρώτο μου φόνο πήγα στο σπίτι. Άρχισα να κλαίω με αυτό που έκανα και έβαλα φωτιά. Δεν έγιναν όλα στάχτη αφού πρόλαβε και πήγε η πυροσβεστική. Την επόμενη μέρα πήγα και έγραψα αυτό στον τοίχο με κάρβουνο. Ήθελα να ξαναπώ ένα αντίο στους γονείς μου. Την ίδια μέρα πήρα ένα σημειωματάριο και έγραφα, χρειαζόμουν κάπου να τα πω, κάποιος να με καταλάβει και ας είναι ένα χαρτί. Βρήκα τις μπίλιες της μητέρας μου που τις λάτρευε και όταν ήμουν μικρός μού τις έδινε για να ασχολούμαι και τις έβαλα στο μαντήλι της, πήρα τον σταυρό του πατέρα μου και το σημειωματάριο μου και τα έβαλα σε ένα κουτί που είχαμε."

Ακούω με προσοχή όσα λέει και σκέφτομαι ποια θα είναι η επόμενη μου ερώτηση.

"Γαβρι θέλω να σταματήσω να τα κάνω όλα αυτά. Δεν αντέχω άλλο! Βαρέθηκα να ζω έτσι."

"Μην ανησυχείς όλα θα πάνε καλά." Τον πιάνω απο το χέρι και του χαμογελάω.

Κοιτάω την ώρα και μου έρχεται μία ιδέα.

"Θες να πάμε στην πόλη να κάνουμε καμιά βόλτα?" Τον ρωτάω και γνέφει.

Σκέφτομαι αν πρέπει να αλλάξω αλλά τα ρούχα μου είναι μια χαρά.

"Μισό να ντυθω." Μου λέει και πάει προς την ντουλάπα του.

Βγαίνω έξω απο το δωμάτιο και κλείνω την πόρτα. Κατεβαίνω στο σαλόνι και στέλνω στην μητέρα μου ότι θα βγω. Κάθομαι στον καναπέ και περιμένω για περίπου 5 λεπτά.

Τον βλέπω να κατεβαίνει απο τις σκάλες έχει φορέσει μία ασπρόμαυρη μπλούζα και ένα τζιν. Του ταιριάζουν πολύ.

"Πως είμαι?" Με ρωτάει ενώ σηκώνομαι.

"Πολύ ωραίος." Χαμογελάω και ανταποδίδει. "Θα πάμε με τα πόδια. Θέλω να περπατήσω." Συμπληρώνω.

Ανοίγει την πόρτα, βγαίνω πρώτη εγώ και μετά ακολουθεί αυτός για να κλειδώσει την πόρτα. Αρχίζουμε να περπατάμε προς τον δρόμο που βγάζει στην πόλη μα κανείς δεν μιλάει. Με πιάνει από το χέρι με αποτέλεσμα κάτι σαν ηλεκτρισμό να με διαπεράσει, τον κοιτάω και μου χαμογελάει.