Βρίσκομαι στην αγκαλιά ενος αγοριού. Ενος πολυ όμορφου αγοριού! Με κοιτάει με βλεμμα "αυτη ειναι τρελη" και εγω σίγουρα εχω κοκκινισει απο την ντροπή μου. Χάθηκα στα καφε του μάτια. Τόσο κοινά για τους αλλους ανθρώπους αλλά εμενα μου φαίνονται ξεχωριστά.
"Είσαι καλά?" Με ρωτάει και συνεχίζω να τον κοιτάω σαν χαζο.
Ταρακουνω το κεφάλι μου για να ξυπνησω απο αυτη την ύπνωση των ματιών του. Απομακρυνομαι απο την αγκαλιά του και τον κοιτάω κανονικά αυτή την φορά.
"Ειμαι καλα απλά ζαλιστηκα." Είπα και χαμογέλασα οσο μπορούσα γιατί η ντροπή που ένιωσα δεν εχει όριο.
Γη άνοιξε να με καταπιεις!
"Τώρα ήρθατε ε? Με λένε Ethan. Μένω στο διπλανό σπίτι." Μου αποκρίνεται απλώνοντας το χέρι του.
"Εμένα με λένε Gabriella." Απλώνω το χέρι μου και κανουμε χειραψία.
Είναι πολυ ενδιαφέρον η Virginia.
"Αγγελικό ονομα."
Χαμογελάω και ανταποδίδει. Το χαμόγελο του είναι τόσο ωραίο!
Gabriella συνηλθε γαμωτο! Μην χάνεις το μυαλό σου!
"Ευχαριστώ πολύ."
"Ethan ελα να βοηθήσεις!" Ακούγετε η φωνή μιας γυναίκας απο το σπιτι μας.
"Τωρα έρχομαι!" στρέφει το βλέμμα του σε εμενα. "Θες να σε βοηθήσω να φτιάξεις το δωμάτιο σου?" Με ρωτάει και νευω.
Μπαίνουμε μεσα στο σπίτι. Κοιτάω την μαμά μου η οποία εχει ενα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά.
"Gabriela εσυ θα πάρεις το δωμάτιο που ειναι δεξιά απο τον διάδρομο." Μου λέει και νευω.
Παει η σοφίτα λογικά θα την κάνουν αποθήκη. Περνούμε απο μια κούτα ο καθένας μας και πάμε στο δωμάτιο μου. Βρίσκεται στο δεύτερο όροφο. Μπαίνουμε μέσα στο δωμάτιο και αφήνουμε τις κουτες. Κοιτάω το δωμάτιο. Είναι μεγάλο και πανέμορφο. Που να μπουν και τα έπιπλα!
"Μάλλον πρέπει να περιμένουμε μέχρι να έρθουν τα έπιπλα." Λέω και κοιτάω εξω απο το παράθυρο του δωματίου μου.
Έρχεται δίπλα μου και κοιτάει το απέναντι σπίτι απο το παράθυρο.
"Σε αυτό το σπιτι μένω εγώ. Και ακριβώς απέναντι είναι το παράθυρο του δωμάτιο μου." Γελάει.
"Α τέλεια! Θα κλείνω κουρτίνες απο εδώ και πέρα."
Μπαίνουν οι άνθρωποι απο την μεταφορική και κρατάνε μάλλον το κρεβάτι μου.
"Λέω να βγούμε απο εδω. Εξάλλου δεν μπορούμε να βοηθήσουμε με τα έπιπλα." Του λέω.
"Εγω μπορώ πάντως."
"Ναι αλλα μετα θα μείνω μονη μου. Δεν έχω τόση δύναμη."
"Πες απλά ότι βαριέσαι!" Μου λέει χαμογελώντας.
"Παμε έξω καλύτερα."
Βγαίνουμε έξω και περπατάμε.
Μου φενεται περίεργο και πρωτόγνωρο που μιλάω τόσο εύκολα με ένα άτομο. Εννοω οτι μολις τώρα τον γνώρισα και περπατάω μαζί του. Τι μου συμβαίνει?
"Και για πες." Με διακόπτει απο τις σκέψεις μου.
"Τι να πω ακριβώς?"
"Πως περνούσες στην παλιά σου γειτονιά, οι φίλοι σου, πως τους αποχωριστηκες και πως ενιωσες!"
"Δεν....-" Λεω αλλα με διακοπτει.
"Δεν με εμπιστεύεσαι ακομα. Λογικό τώρα με γνωρισες!" Μου χαμογελάει.
"Χωρίς παρεξήγηση." Στρέψω το βλέμμα μου κάτω.
"Οχι μην ανησυχείς. Και εγω έτσι ειμαι ορισμένες φορές. Εμπιστεύομαι δύσκολα. Αλλα εσενα σε συμπάθησα."
"Α οκ. Θα το πάρω ως κομπλιμέντο."
Το κινητο του χτύπησε. Δεν το σηκωσε απλα το βαλε σε σιγαση.
"Πρέπει να φυγω. Αν θες βοηθεια σε οτιδηποτε, μην διστάσεις να χτυπησεις την πόρτα του σπιτιού μου." Είπε και εγνεψα.
Έφυγε και μπηκε στο σπιτι του. Κοίταξα το δάσος. Δίπλα απο το σπιτι μου ο Ethan και απέναντι ενα δασος. Λατρεύω την Virginia!
Ενας δυνατός ηχος σαν κάτι να γκρεμίστηκε ακούστηκε απο το σπίτι μου. Γύρισα να δω και έτρεξα στο σπίτι.
---------------------------------------------------
Χευ!
Λιγο βαρετό αλλα ελπιζω να σας αρεσε!
Bye φραουλιτσες!🍓🍓🍓🍓💋💋💋💋💋💋💋
V&C
ESTÁS LEYENDO
Sweet Serial Killer
Misterio / Suspenso|Book 1| Στεκόταν μπροστά μου και με κοίταζε κρατώντας το ματωμένο μαχαίρι του. Το αιμα έσταζε και έπεφτε στο λευκό χιόνι. Με πλησίασε και έσκυψε. Ήμασταν τοσο κοντά που μπορούσα να νιωσω την καυτή του ανασα να χτυπά το παγωμένο πρόσωπο μου. --- Η G...
