Sweet Serial Killer

part 27

*Το song ακούστε💘*

Μένει σιωπηλός για λίγο.

"Μπορείς να μου πεις αν θες." Του λέω.

"Πιστεύεις ότι πίσω από μια μάσκα μπορεί να κρύβεται ένας γλυκός άνθρωπος?" Με ρωτάει.

"Φυσικά. Ο κόσμος δεν βλέπει πίσω απο την μασκα αλλά εγώ θέλω τόσο πολύ να δω."

Παω να τον αγγίξω αλλά με τραβάει απο τον καρπό με δύναμη.

"Απλά θέλω να δω την άλλη σου πλευρά." Ψιθυρίζω απο τον πόνο.

"Δεν υπάρχει άλλη πλευρά. Είμαι ένα τέρας, δεν έχω καλή πλευρά!" Με σφίγγει ακόμα περισσότερο.

"Με πονάς!" Του λέω και μου ξεφεύγει ενα δάκρυ πόνου.

Αμέσως χαλαρώνει παίρνοντας απότομα το χέρι του μακρυά απο εμένα και έκανε ένα βήμα πίσω.

"Συγγνώμη! Συγγνώμη! Δεν το ήθελα γαμωτο!" Λέει σοκαρισμένος. "Δεν ήθελα να σου κάνω κακό!".

"Δεν πειράζει ηρέμησε." Προσπαθώ να τον καθησυχασω.

"Βλέπεις? Αυτό εννοούσα! Είμαι επικίνδυνος! Πρέπει να απομακρυνθεις από κοντά μου!"

"Όχι...δεν θέλω!"

"Φύγε!" Με διατάζει αλλά δεν υπακούω.

"Όχι."

"Φύγε αλλιώς θα φύγω εγώ!"

Δεν λέω τίποτα, απλά τον κοιτάω πληγωμένη και φεύγω.

Περπατάω σαν χαμένη. Πονάω...δεν θα έπρεπε να πονάω αλλά αυτό νιώθω, όχι πάλι! Μα είχα βρει τον εαυτό μου με αυτό το "τέρας" και μόλις με έδιωξε. Δεν θέλω να φύγω, τον θέλω κοντά μου και ας είναι αυτό που είναι. Για τους άλλους είναι ένας δολοφόνος μα για εμένα είναι όλος ο κόσμος μου.

Ίσως θα είναι καλύτερα να απομακρυνθούμε. Ίσως να μην είναι τίποτα παραπάνω.

Μετά απο είκοσι λεπτά περίπου φτάνω σπίτι μου. Ανοίγω την πόρτα, μπαίνω μέσα και παω στο δωμάτιο μου.

Νιώθω ψυχικά νεκρή. Κάθομαι στο κρεβάτι μου και κοιτάω το άπειρο. Με σκότωσε με τα λόγια του, με μαχαίρωσε και τώρα είμαι νεκρή. Έγινε ο δολοφόνος μου.

Νιώθω να με πνίγουν, το οξυγόνο να λιγοστεύει και τα ακρα μου να παραλύουν.

Εικόνες του έρχονται στο μυαλό μου. Δεν είδα ποτέ το πρόσωπο του, δεν έμαθα ποτέ το όνομα του κι όμως το άγγιγμα του με ανατρίχιαζε και μου δημιουργούσε συναισθηματα. Πρωτόγνωρα και έντονα, μπορεί να ειχα νιώσει και με εκείνον αλλά αυτός με εκμεταλλεύτηκε και με πλήγωσε χειρότερα από τον καθένα.