Sweet Serial Killer

part 28

Δυο μήνες μετά...

Είσαι δραματική! Κολλημένη σε κατάσταση κατάθλιψης. Έχεις γελάσει ποτέ? Όλο λυπημένη είσαι και αυτοκτονική! Δεν αξίζει να ζεις!

Σαν μαχαιριές θυμάμαι τα λόγια των κοριτσιών που μου έλεγαν στο παλιό μου σχολείο. Μου άφησαν πληγές...αθεραπευτες πληγές. Ίσως είχαν δίκαιο. Είμαι όντως συνέχεια λυπημένη και τα δραματοποιω όλα. Μάλλον δεν ταιριαζα πουθενά.

Κατεβαίνω κάτω, χαιρετώ τους γονείς μου και μόλις η μάνα μου με βλέπει μου λέει με σοβαρότητα "Πρέπει να μιλήσουμε.".

Ξεροκαταπινω γιατί ξέρω τι θα ακολουθήσει. Κάθομαι στο τραπέζι και απέναντι οι γονείς μου.

"Γαβριέλα τι συμβαίνει με εσένα?" Με ρωτάει η μητέρα.

"Δεν συμβαίνει κάτι."

"Συνέχεια λείπεις. Δεν έρχεσαι σπίτι, κοιμάσαι συνέχεια, αντιμιλας, προτιμάς την μοναξιά. Σε παρακαλώ μην γυρίσουμε στα παλιά." Λέει ο πατέρας.

"Δεν ξαναγυρίζω." Σηκώνομαι και πάω να πάρω το μπουφάν μου να φύγω αλλά εκεί αρχίζει το "πάρτι".

"Που νομίζεις ότι πας? Δεν θα πας πουθενά! Όλο φεύγεις! Τι λέγαμε πριν λίγο?" Αρχίζει να φωνάζει η μητέρα μου.

Δεν απαντάω εξάλλου είναι ανώφελο. Φεύγω από το σπίτι αφήνοντας τους να μου φωνάζουν μέσα.

Βάζω τα ακουστικά στα αυτιά μου, βάζω μουσική και περπατάω.

Ίσως κάποιοι να θεωρούν κακομαθημένη την συμπεριφορά μου αλλά πάντα όταν γινόταν κάτι τέτοιο σπίτι ήθελα να φύγω.

Δεν μπορώ τις φωνές. Τα βλέμματα τους όταν σε κατηγορούν, νομίζοντας ότι κάνουν το σωστό.

Ήθελα κάποιος να έρθει να με πάρει από το σπίτι, να με πάει κάπου μακρυά χωρίς φωνές. Έστω για μία μέρα να φύγω να ξεκουραστώ να έρθει και να μου πει "Όλα θα πάνε καλά.".

Από κάποια στιγμή και μετά συνήθισα να με βρίζουν. Πάντα ακούγομαι τόσο μελοδραματικη αλλά δεν με ενδιαφέρει. Είμαι αυτοκτονική, τουλάχιστον παλιά ήμουν εξάλλου έχω κάνει δύο απόπειρες αυτοκτονίας. Όλοι έλεγαν ότι ηταν βλακείες αυτά που έκανα αλλά δεν την ήθελα την ζωή μου.

Νιώθω ένα χέρι να με ακουμπάει στον ώμο μου και γυρίζω να δω.

Βγάζω τα ακουστικά ενώ συνεχίζω να τον κοιτάω έκπληκτη.

"Με τρομαξες Ηθαν."

"Συγγνώμη." Μου απαντάει κάπως αμήχανα.