The Billionaire's Bond

35-Misery

            

This time, hindi na nila ako hinayaang mag-isa .  They made sure na lagi akong may kasama. Parang laging may slumber party sa kwarto ko dahil nandoon sila Mama, Karen at Sandra.

"Honey, we have to go back to your father soon. If you won't talk to Warren then why are we still here?"

Ayoko. Ayoko umalis dito.

"I don't want to go. I just want to stay here and pretend that nothing happened. It hurts so much to think that the person I loved the most could do this to me."

"Denisse. I know deep in your heart you know that it was not Warren's fault. You are just too hurt and you felt betrayed because he hid it from you. I know you love your adoptive parents and I am sure they love you too. If they can see you now, do you think they'll be happy that you're miserable?"

Miserable nga ba ako?

"Denisse. One week na. Isang linggo nang walang palya ang mga text message sa iyo at mga patugtog sa labas. Pwede na nga akong gumawa ng album ng mga instrumental songs sa dami ng narinig ko nang mga nakaraang araw."

"Sooner or later you have to decide whether you will forgive him or leave him for good."

"Leave him agad Sandra? Pinagbabati nga natin eh."

Nagkontrahan na naman ang dalawa.

"I am just stating the fact Karen. Denisse, if you can't find it within yourself to forgive him and forget what happened, then say goodbye and never come back into his life. So you can both move on."

"Hala. Move on agad? Hindi ba pwedeng magkapatawaran na lang?"

"Karen. If she is sure that she doesn't want Warren, I'm sure there will be many other girls out there that would want to snatch him."

Over my dead body. Hindi ako papayag na mapunta sa iba si Warren. Pero bakit hindi ko pa rin magawang patawarin siya? Siguro dahil natatakot na ako sa kung ano pang sikreto ang matuklasan ko tungkol sa kaniya.

"You are insane if you let that person go. All of us can see that he loves you so much and he is hurting as much as you are."

Mahal na mahal ko rin naman siya. Kaya nga sobra akong nasasaktan ngayon. Ayaw ko man mahirapan siya pero paano ko tatanggaping sa sarili ko na niloko na naman niya ako.

"I know nakikinig ka friend. Please sana maintindihan mo ang mga sinasabi namin. Para sa ikakabuti mo rin ito."

"Honey, your father just called. He wants us to return home tomorrow."

"No."

"Then make up your mind if you will forgive him or not. We can't just all stay here holed up until your wounds are healed."

"Sandra."

"What? It's true! We love you Denisse but we just can't stay here and watch you wither away and waste precious time."

Si Sandra talaga ang pinaka prangka at logical person na kilala ko. Kahit makasakit siya wala siyang pakialam basta masabi niya ang nararamdaman niya. May point naman din kasi talaga. Nagsasayang naman ako ng oras kakamukmok dito.

Bumangon ako sa kama at tinungo ang banyo. Naligo at nagbihis. Paglabas ko ay nakakatawa ang expression ng mukha nilang tatlo.

"You wanted me to get up and stop wasting time right? Come on. Let's go out and have some fun."

Ilang minuto pa at hindi pa rin sila gumagalaw.

"Mom? You want to go shopping?"

"Ah. . . yes honey. Come on. Let's go girls."

Kinuha ko ang cellphone ko na nakacharge sa may dresser at ang clutch bag na bigay ni Mama. Paglabas namin ng kwarto ay wala si Warren sa labas. Nakita ko naman si Marie at Rovic sa sala. Nag-uusap nang seryoso. Narinig ko nang bahagya ang kanilang usapan.

"Marie, kausapin mo naman ulit si Denisse. Baka tuluyan nang mabaliw si Warren. Mag-iisang linggo na iyang hindi lumalabas ng bahay simula nang bumalik siya dito. Hindi nga naglalasing at umiinom pero wala namang ginawa kung hindi tumugtog ng tumugtog ng mga nakakaiyak na kanta. Kahit sa pagtulog ko naririnig ko pa ang mga pa-emo at senti na tugtog niya."

"Ano ba Rovic, pabayaan mo na muna, ayaw pa rin kasi siyang kausapin ni Denisse. Kulang na lang doon siya tumira sa labas ng kwarto kaso ayaw pa din siya kausapin."

"Pinapahirapan lang nila ang mga sarili nila. Nasa iisa nga silang bahay pero hindi naman sila nag-uusap o nagkikita. Kausapin mo na kasi ulit."

"Sinubukan ko naman. Hindi rin makausap ng matino si Denisse ngayon. Alalang-alala na nga ang Mama niya. Kung dati tulala lang ngayon naman iyak naman daw ng iyak."

"Bakit naman kasi hindi pa sila mag-usap eh kita namang hirap na hirap na sila parehas."

"Sila lamang ang makakasagot niyan. Si Denisse, hindi niya talaga matanggap na si Warren iyong lalaking sa tingin niya ay pumatay sa mga magulang niya.  Nasasaktan din si Warren dahil iniisip niyang kasalanan nga niya kaya nasasaktan ang babaeng mahal niya. Ganun siguro talaga pag sobrang magmahal, Sobra din masaktan."

"Hindi naman sinasadya ni Warren ang nangyari. Sana maisip ni Denisse na aksidente talaga ang pagkamatay ng adoptive parents niya."

"Ang sa tingin ko kasing issue nila, ang hindi pagsasabi agad ni Warren ng totoo. Akala ni Denisse wala nang itinatago sa kaniya tapos matutuklasan niya na ganoon pala."

"Wala namang relayson na perpekto. Sana maisip nila bago pa ang lahat. Paano na yan? Ano na gagawin natin?"

"Wala tayong magagawa kundi ang kumapit lang at maghintay na malagpasan nila ito."

Alam ko namang irrational ang galit ko. Pero hindi ko masisi ang sarili ko dahil ilang taon kong kinimkim ang galit na iyon. That anger helped me survive all these years. Pero tuwing naiisip ko na si Warren din ang sumagip sa akin sa mga panahong kailangan ko ng tulong, unti unting nababawasan ang sama ng aking kalooban.

I just need some more time to accept everything.

"Denisse. Let's go."

"Denisse girl! Buti naman lumabas ka na. Nag-aalala na kami sa iyo."

"Thanks Marie. We're going out shopping. Gusto niyo ba sumama?"

"Ha? Ah e. Next time na lang baka kasi maghanap ng tao si Warren."

"Right. So sige we'll get going. Aalis na rin kasi kami bukas ni Mama. Babalik na kami sa amin kaya gusto ko muna lumabas."

Nagkatinginan silang lahat dahil sa sinabi ko. Ako rin naman ay nagulat. Ngayon lang din ako nakapagdecide sa gusto ko gawin.

"Ah. Ganoon ba. Sige ah enjoy!"

Nang lumabas na kami ng bahay pasakay ng kotse ay binuksan ko na ang cellphone ko. 202 text messages and 105 missed calls. Wow. Busyng busy ang phone ko kaya naman pala hindi na nila inalis sa electric outlet.