The New Heroes Of Olympus ~ The Creater of mankind

7.

Maya

Het was kampvuuravond en het voelde alsof we hier al een tijdje waren. Deze avond voelde erg vertrouwd, maar dat kan ook komen doordat ik op scouting zit, dan heb je vaker van dit soort avonden. Ik had onderhand al genoeg marshmallows op, maar Alex bleef ze aan mij geven. Het was erg gezellig, maar ik merkte wel dat dit ook echt de eerste avond was die ik in Kamp Halfbloed meemaakte.

Chiron kwam aanlopen en had een aantal mededelingen voor ons. Ik was er niet met mijn gedachten bij en luisterde er niet echt naar, tot ik Jaiden's naam hoorde.

‘Ah ik zie dat een van onze nieuwe kampers al is geclaimd. Welkom Jaiden, dochter van Aphrodite, in Kamp Halfbloed.’ Zei Chiron en hij wendde zich tot Piper. ‘Piper ik hou jou aansprakelijk voor de rondleiding in de Aphrodite cabine. Vertel haar alles wat ze moet weten en zorg dat ze zich op haar plek gaat voelen.’

‘Komt goed.’ Zei ze, trots dat ze een nieuwe kamper mocht verwelkomen.

Chiron wendde zich weer tot de groep en maakte zich klaar voor een nieuwe mededeling. Hij schonk ons een glimlach en begon met vertellen.
‘Ik wil jullie ook aan de andere nieuwe kampers voorstellen.’ Hij gebaarde dat we moesten gaan staan.
‘Dit zijn James, Tony, Alex, Lauren en Maya. Jongens, welkom in Kamp Halfbloed. Ik hoop dat jullie snel geclaimd worden door jullie ouders en dat jullie een fijne tijd in het kamp door mogen brengen. En…’

Meteen verscheen er een licht boven Alex’ hoofd en hij werd geclaimd door Hermes. Een groot deel van zijn nieuwe cabine juichte, maar de oudste kampers leken niet zo enthousiast. Misschien vonden ze het op een gegeven moment saai worden om te zien hoe een kamper wordt geclaimd.

Ook boven James verscheen een licht en de kampers van Nike begonnen te juichen. James ging bij ze zitten en werd gelijk opgenomen in de groep.
Chrion had daarna nog een aantal mededelingen en daarna werd het een gewone marshmallowavond.

‘Waarom zijn wel nog niet geclaimd?’ Vroeg ik aan Lauren, terwijl we ons klaar maakten om te gaan slapen.

‘Ik weet het niet, er zal vast wel een reden voor zijn.’ Zei ze.
We zaten in de Hermes cabine, de grootste van allemaal, maar ook de minst schone. De verf kwam van de muur af en het hele gebouw was van hout gemaakt. Ze moesten hier nodig opruimen, merkte ik op.

Een deel van de kampers sliep op een matje op de grond, wat waarschijnlijk allemaal het niet-geclaimde deel was, want de meesten sliepen in een stapelbed. Het aantal niet-geclaimde kampers was niet erg groot, want we waren maar met z’n zevenen.

Ik stond net op het punt om in mijn slaapzak te kruipen en te gaan slapen, tot dat Tony naar ons toe kwam.

‘Hey vinden jullie het erg als ik hier bij kom liggen?’ Vroeg hij, met zijn slaapzak en matje opgerold in zijn armen.

‘Uhm nee hoor.’ Zei ik.

‘Dan kom ik hier liggen. Ik ken hier niemand, behalve jullie.’

Tony begon zijn spullen naast mij uit te stallen en kroop even later zijn slaapzak in. Hij staarde naar het plafond en leek de peinzen over een vraag. Ik keek hem aan en bestudeerde zijn gezicht. Hij zag er uit alsof hij al maanden op de vlucht was voor monsters die hem achtervolgden. Ik was benieuwd naar zijn geschiedenis, maar besloot te wachtten met die vraag.

‘Welke god zou mijn ouder zijn denk je?’ Zei Tony en hij draaide naar mij toe.

Lauren, die aan mijn linkerzijde lag, sliep al. Ik keek Tony aan in zijn blauwe ogen en je kon aan hem zien dat hij al een tijdje slaaptekort had. Hij had enorme wallen en zag er bleek uit.

‘Ik heb geen idee. Ik zie jou denk bij Athena of Ares zitten, maar ik kan niet voor jou oordelen. Ik weet zelf nog niet eens wie mijn ouder is.’ Zei ik, terwijl ik op mijn lip beet.

‘Komt wel goed.’ Zei Tony en hij wendde zijn blik weer af.

Ik kon niet slapen. Iedereen sliep al, dus ik had niemand om mee te praten. Er spookten te veel gedachten door mijn hoofd om te gaan rusten. Ik staarde naar het plafond en dacht na over alles wat ik de afgelopen 24 uur beleefd heb.

Het was allemaal echt, de Griekse mythologie bestaat en wij zijn er onderdeel van. Alles waar ik van gedroomd had en waar ik van gehoopt had, was echt. En nu lag ik hier, wachtend tot ik geclaimd zou worden. Deze gedachten hielden me wakker en ik besloot een luchtje te gaan scheppen.

Ik ging bij het nog gloeiende kampvuur zitten en keek naar de maan. Als de Griekse mythologie echt was, zou de godin van de maan ook bestaan. Ze was een van mijn favoriete goden en als ze kinderen zou krijgen, zou ik het liefst haar kind willen zijn.

‘Dus jij bent er ook echt…’ Mompelde ik.

Bij deze woorden verscheen er een prachtige vrouw in een zilveren jurk. Haar haar zat in een vlecht en ze keek me glimlachend aan. Ik keek recht in de ogen van Artemis, de godin van de maan.

‘Artemis? Bent u het echt?’ Vroeg ik, omdat ik niet kon geloven dat de godin hier echt voor me stond.

‘Ja mijn kind, maar ik ben hier niet alleen voor het antwoord op mijn vraag maar ook om dingen te vertellen.’ Zei de godin tegen mij.

Ik fronste mijn wenkbrauwen. ‘Welke vraag?’

‘Gisteravond heb ik Jaiden, Lauren en jou gevraagd of jullie je wilde aansluiten bij de jageressen. Jaiden keurde het meteen af, Lauren klonk bedenkelijk, maar jij leek erg geïnteresseerd.’

Ik kon me niets herinneren. Ik wist niet dat Artemis ons gisteren heeft bezocht? Zijn we ons geheugen kwijt of zoiets? Het had ook kunnen zijn dat Artemis ons in onze dromen heeft bezocht en dat we daarom niks konden herinneren.

De godin zag me denken en moest lachen. Het was meer vriendschappelijk bedoeld dan dat ze me uitlachte, want dat was niet haar bedoeling.

‘Ja ,ik bedoel…Ik moet er natuurlijk over na denken. Maar ik denk het wel…’ Zei ik en lachte ongemakkelijk.

Artemis schonk me een warme glimlach. ‘Het is al goed mijn kind, ik zal op je antwoord wachten. Maar eerst moet ik je wat vertellen.’
Ze ging zitten en zuchtte.
‘Er gaat een hoop gebeuren mijn kind. Er komt een nieuwe voorspelling, er komen nieuwe gevaren en nieuwe vijanden en ik wil dat jullie dit weten. Jullie zijn namelijk belangrijk voor de voorspelling die komen gaat. Daarom wil ik dat jullie groepje goed getraind en beschermd wordt. Om deze reden heb je die ketting ook van mij gekregen, want het was een test om te zien of jij het echt was.’

‘Wie was?’

Artemis negeerde mijn vraag en vertelde gewoon verder alsof ik er niet was. ‘Ik zie dat je de ring ook hebt gevonden.’

‘Ja, maar wat bedoelde u nu?’ Vroeg ik, dit keer iets dringender.

Ze keek bedenkelijk en hing haar hoofd een beetje schuin.
‘Er is niet veel tijd meer mijn kind, train goed en laat je niet van de wijs brengen. Luister naar je gevoel en als je ooit hulp nodig hebt, vraag het. ’

Met die woorden gezegd te hebben, was ze weg en ik bleef alleen achter bij het kampvuur. Het vuur was uit en ik stond in mijn eentje bij de laatste stukjes hout die opbrandden.

Ik kwam er dus vandaag achter dat ik dit hoofdstuk nooit gepubliceerd had.
Oeps