The New Heroes Of Olympus ~ The Creater of mankind

10.

Lauren

Iedereen deisde terug, want een kind van de grote 3 betekende onheil. Chris zei iets tegen twee jongens die heel erg op elkaar leken, waarschijnlijk Travis en Connor Stoll. Ze renden zo snel als ze konden weg. Chris liep naar Tony toe en begon iets uit te leggen. Hij keek verbaasd, maar toch ook alsof hij had verwacht dat zijn vader Zeus was. Alles viel nu op zijn plek. Ergens hadden we het ook wel kunnen weten, want bijna alles wees naar deze olympiër.

Ik voelde een hand die mijn arm aanraakte en keek omlaag, naar Alex. Hij zag er bang uit, wat ik ook volkomen begreep. Ik draaide mijn gezicht richting Maya. Ze was bleek geworden en keek bedenkelijk, alsof alles op zijn plek viel. Ik trok de kleine Alex dicht tegen me aan en liet ons op de grond vallen.

Zo bleven we een tijdje zitten, tot er iemand de arena binnen kwam draven. Ik keek naar het tafereel en zag Chiron rennen met een roodharig meisje op zijn rug. Hij stopte bij Chris en keek bezorgd. Het meisje steeg af en kwam naast Chris staan.

‘Dit is hem.’ Zei Chris tegen Chiron.

‘Tony toch? Ik denk dat we even moeten gaan praten.’ Zei hij.

‘Ik ben bang dat er iets aan zit te komen.’ Zei het meisje, dat ongeveer 24 moest zijn. Haar broek zat onder de verf en haar lange haar had ze in een staart gedaan.

‘Voel je een voorspelling opkomen?’ Vroeg Chiron. Orakel? Dit moest Rachel zijn.

‘Nee, maar ik denk dat we even alle cabine-hoofden moeten waarschuwen.’ Zei ze.

‘Laat Annabeth dat maar regelen. Ik stuur haar zo wel even een IM.’
Chiron keek onze kant op en fronste zijn wenkbrauwen. Nu merkte ik dat hij niet naar ons, maar naar Alex keek, die inmiddels vredig in slaap was gevallen. Ik sloot mijn armen beschermend om hem heen.

‘Ik wil ook even met hem praten. Hebben ze Hermes al ingelicht over het kind?’ Vroeg hij aan Rachel.

‘Ik zal het zo aan Annabeth vragen.’ Antwoordde ze en liep onze richting op. Ze keek me aan en glimlachte. ‘Vind je het heel erg als we hem even meenemen?’

Ik wierp haar een vernietigende blik toe wat moeilijk was, omdat ze er zo aardig uit zag. Ik verstevigde mijn grip op Alex en keek Rachel nogmaals aan. Ik snapte heel goed waarom ze hem wilden meenemen, want hij was niet wie iedereen denkt dat hij was. Alleen wist Alex dat zelf nog niet eens. Vanaf de eerste keer dat ik Alex zag, wist ik al dat er iets mis was met hem. Nu wist ik dat zeker.

‘Dat hij een slecht verleden heeft betekent niet dat hij daar nu nog herinneringen van heeft.’ Zei ik, zonder er bij na te denken. Ik snapte zelf eigenlijk niet goed waarom ik het zei, maar het klonk als het juiste.

Rachel fronste haar wenkbrauwen, alsof ze niet wist dat ik het wist van Alex.
‘We willen hem alleen met Hermes laten praten.’ Zei ze geruststellend.

Bij het horen van deze woorden verslapte ik mijn greep en gaf toch toe. Ik maakte Alex wakker en liet hem meelopen met Rachel. Hij keek verward, maar was niet bang, wat me geruststelde. Alex deed me denken aan mijn eigen broertje.

Ik zuchtte en keek Maya’s richting op. Ik zag dat ze aan het verwerken was wat er allemaal gebeurt was. Ze keek me vragend aan en ik knikte alleen maar. Ik zou het haar later nog wel uitleggen.

Chris riep iets over dat we gingen eten en ik stond op.

‘Gaat het?’ Vroeg Maya en ik knikte.

‘Kom, ga je mee?’ Vroeg ze.

Ik kreeg mijn eten niet door mijn keel heen. Ik bleef maar denken aan wat er allemaal gebeurd is vandaag. Rachel zei dat er iets zou gaan gebeuren en ik heb zo'n gevoel dat we er midden in zitten.

Ik was halverwege mijn appel toen ik een bulderende lach hoorde. Het geluid vulde mijn hele lichaam en ik begon te trillen. Ik schrok me dood en keek om me heen.

‘Wat doe je?’ Vroeg Maya bezorgd.

Ik keek even naar Maya en toen naar de anderen, die nog rustig aan het eten waren. Ik besefte dat de rest niks gehoord had en keek weer terug naar Maya. Ik zag dat ze wachtte op een antwoord dus ik zei dat er niks was. Ze wilde nog iets zeggen, maar wendde haar blik af. Ik keek rond en zag niemand die het verder nog gehoord had. Ik zei tegen mezelf dat het gewoon verbeelding was en niks meer.

Het merkte me op dat alle leiders van de cabines weg waren. Misschien hadden ze een spoedvergadering over Tony, want ik zag hem nergens. Ik stopte het laatste stukje appel in mijn mond en Chris begon met praten.

‘Jullie zijn vrij voor de rest van de middag. Om 6 uur is het avondeten en worden jullie hier verwacht.’

Maya en ik liepen in het bos, nadenkend over alles wat er de laatste dagen allemaal gebeurd was.

‘Denk jij dat er een reden is dat wij nog niet geclaimd zijn?’ Vroeg Maya.

‘Ik vind het eigenlijk wel lang duren." Zei ik bezorgt. "De goden hadden toch een afspraak gemaakt?’

We gingen tegen een boom aan zitten en zeiden even helemaal niks tegen elkaar.

‘Het is gewoon even te veel.’ Zei ze. ‘Wat als de goden ons niet eens willen claimen?’

‘Komt wel goed joh, ik weet zeker dat…’

Op dat moment schoot er een brandende pijl net boven ons tegen de boom aan. ‘Leo Valdez!’ Riep iemand, die net echt bepaald blij klonk. ‘Geef mijn boog terug!’

Op dat moment kwam er een jongen voorbij rennen en struikelde over Maya’s tas heen.

‘Auw.’ Hij stond op en keek ons aan. ‘O, hallo dames.’

‘Leo neem ik aan?’ Zei Maya grinnikend.

‘Euh, ja.’ Hij keek achterom. ‘O heilige Hera.’

Op dat moment werd hij van de grond af getrokken door een meisje met rood haar. Die pakte haar boog terug en mepte Leo in zijn gezicht.
‘Pak. Nooit. Mijn. Boog.’ Zei ze en liep vervolgens weg.

‘Kayla Knowles, ze is een taaie.’ Zei Leo. ‘Zijn jullie nieuw hier?’

‘Ja, eergisteren zijn we hier gekomen.’ Vertelde Maya.

‘Zijn jullie nog niet geclaimd?’ Vroeg hij verbaasd.

‘Nee, helaas’ Zei ik.

‘Hoe gaan we dit ooit volhouden? Ik geloof niet dat ik het nog lang uithoud in het Hermes gebouw.’ Zei Maya.

‘Ik heb het een keer van binnen gezien.’ Zei Leo. ‘Niet te doen daar.’

Op dat moment slaakte Maya een kreet en ik zag dat er tranen in haar ogen sprongen. Ze stond op en rende weg, verder het bos in.

‘Maya stop!’ Schreeuwde ik, maar ze hoorde me niet.
Ik keek naar Leo, die verbaasd naar de verte staarde.
‘Doe dan iets?’ Zei ik.

‘O bij alle goden nog aan toe, dit is niet goed.’

Ik wilde Maya achterna rennen, maar Leo hield me tegen.

‘Laat haar maar even, het komt goed.’

Ik wilde hem slaan, maar bedacht me en bleef kalm.
‘Oké, ik wacht wel.’

We hebben daar een half uur zitten wachten, tot Maya terug zou komen. Ik werd ongeduldig en maakte me zorgen.
Toen Leo ging bellen, glipte ik weg, om Maya te gaan zoeken. Ik rende dezelfde kant op als haar en bleef rennen, tot ik stemmen hoorde.