The New Heroes Of Olympus ~ The Creater of mankind

2.

Lauren

Toen we bij de Big Ben aankwamen, liepen we naar het kleine café dat ernaast stond. Ik wilde nog vragen waarom we dit café binnen gingen, maar iets hield me tegen. Het café was erg leeg. Je zou denken dat een café naast de Big Ben wel veel toeristen aan trekt. Niet dus.

We liepen naar de bar en Jacobusus vroeg niet erg overtuigend naar het toilet. De man achter de bar knikte naar ons, alsof hij ons goedkeurde. De man zei iets tegen de sater en liet ons doorlopen naar de toiletten. Ik wilde eigenlijk vragen of Jacobusus naar het toilet moest, maar voor ik iets kon vragen, liep hij langs de toiletten de gang verder in.

Aan het eind van de gang zat een deur die op slot zat. Jacobusus pakte een muntje uit zijn zak en drukte het tegen de deurbel aan die naast de deur hing. De deur schoof open.

‘Is dit de ingang naar Olympus?’ vroeg ik.

De sater keek ons aan met een verveelde blik. Ik durfde te wedden dat hij die vraag al vaak heeft gehoord.
‘Soort van.’

We stapten door de deur heen en kwamen een gang binnen die helemaal oud-Grieks versierd was.

Aan het eind van de gang waren er drie deuren. Wij namen de linkse deur. Ik wilde nog vragen wat er achter die andere deuren zat, maar ik dacht dat ik het antwoord al wist, dus ik hield mijn mond. We stonden een paar seconden later in een soort wachtkamer. Echt zo'n typische wachtkamer zoals bij de tandarts.

Jacobusus liep naar de balie en gebaarde dat we moesten gaan zitten. Hij zei wat tegen de mevrouw achter de balie en liep daarna een deur door naar een andere kamer.

In de wachtkamer zaten een paar kinderen, een stuk of 5, waaronder het jongetje wat we eerder die dag zagen. Ik tikte Maya’s schouder aan en wees naar het jongetje.

Het jongetje wiebelde nerveus op zijn stoel heem en weer. Hij was rond de 8 jaar. Hij had nog steeds zijn honkbalknuppel in zijn hand en zat er aan te pulken. Het kind had blond haar en zat constant te spelen met van alles en nog wat. Het irriteerde me.

Daarnaast zat een meisje haar haar in te vlechten. Ze was heel rustig ten opzichte van het jongetje. Ze leek rond de 14 jaar en zag er uit alsof ze net was aangevallen door een stel uitgehongerde leeuwen. Haar kleren waren gescheurd en er zat overal zand op haar lichaam.

Tegenover ons zaten een jongen en een meisje, waarschijnlijk een tweeling. Ze waren rond de 12 jaar en waren aan het lezen in een tijdschrift. Het leken me erg rustige kinderen.

Daarnaast zag een meisje met lang, blond haar. Ze was waarschijnlijk net iets ouder dan wij en zat in het Grieks wat te mompelen. De woorden klonken heel erg oud en ik kon er gek genoeg een paar van verstaan.

De deur waar Jacobusus doorheen was gegaan ging open en er kwam een man doorheen. Hij was in de 40 en was rond de 1.80. De man had zwart haar en hij zag er erg aardig uit.

"Mabel en Mason" zei de man.

De tweeling stond op en ze liepen naar de deur. Toen ze weg waren stootte ik Maya aan. We keken elkaar aan en ik zag dat ze hetzelfde dacht.

‘Graffity Falls.’ Toen ik dat zei, moesten we lachen.

De vrouw achter de balie keek op en keek ons geïrriteerd aan.
‘Kan het wat zachter dames?’

Iedereen keek ons aan en we doken een beetje weg in onze stoelen. Ik lachte heel ongemakkelijk, maar hield mijn mond. Het meisje keek ons aan met gefronste wenkbrauwen, maar ging daarna gewoon weer verder met vlechten alsof er nik gebeurd was. Het jongetje deed zijn mond open om iets te zeggen, maar ving een blik op van onze hopeloze gezichten en besloot toch niks te doen.  Het andere meisje was gestopt met oud-Grieks prevelen en bestudeerde onze gezichten. Alsof ze zocht naar onze zwakke plekken, onze diepste gevoelens. Ik vond het best eng en worp haar een vernietigende blik toe. Ze wendde haar gezicht af en grinnikte in zichzelf. Ik keek Maya aan met verbaasd gezicht.

Op dat moment hoorden we geschreeuw en ik stootte maya aan en wees naar de deur waar wij doorheen waren gekomen met Jacobusus. Het geluid werd steeds harder en het enige wat ik kon verstaan waren de woorden:
‘Leave me alone! You’re crazy! Leave me alone for gods sake!’

Op dat moment vloog de deur open en een jongen van ongeveer 16 werd de deur ingedragen door een grote, laat ik zeggen stevige, man. De man droeg een zwarte zonnebril en aan zijn lichaamsbouw te zien kwam hij vaak bij de Mac Donalds. De jongen stribbelde zwaar tegen en begon in het Duits te vloeken. Zijn bruine haar was in de war geraakt op een schattige manier, maar hij besteedde er geen aandacht aan. Het enige waar hij aan dacht was vluchten. Hij schopte overal waar hij kon en leek niet rustig te worden.

Het meisje was klaar met het vlechten van haar haar en stond rustig op. Ze liep richting de jongen en die keek haar angstig aan. Op een of andere manier stopte hij met tegenstribbelen en de wachter verslapte zijn greep.

Het meisje legde haar hand tegen zijn wang en begon tegen hem te praten. De woorden leken te werken, want de jongen leek te gehoorzamen. Het meisje pakte zijn hand en zei dat hij op een stoel moest gaan zitten.

De bewaker liep naar de mevrouw achter de balie en zei wat tegen haar. Vervolgens ging hij door de deur heen waar Jacobusus ook doorheen was gegaan.

‘Toverspraak.’ Fluisterde Maya.

‘Ik denk het ook.’

De jongen keek onze richting op en balde zijn vuisten.
‘Is het grappig?’ vroeg hij. Het klonk meer boos dan vragend.

‘Nou wij weten nog steeds niet echt wat er aan de hand is dus ik weet niet of het grappig is’ zei Maya.

‘Ze gaan kijken naar jullie lot.’ Het meisje was gestopt met spreuken prevelen in het Grieks en keek de jongen strak aan. ‘Hoe heb je het überhaupt overleefd de afgelopen jaren?’ vroeg ze verveeld.

De jongen keek haar verward aan. ‘Hoe bedoel je?’

‘O… Hebben ze jou niks verteld?’
Het meisje stond op en liep naar de jongen toe. Ze gebaarde dat het andere meisje, die hem eerder had gerustgesteld, haar plaats moest innemen. Ze wisselden van plaats. Het meisje ging zachter praten, want ze wilde niet dat de mevrouw achter de balie het hoorde.
‘Oké, ik ben Sarah, dochter van Hectate, ten minste, daar ga ik van uit. De meesten van ons die hier binnen worden gebracht zijn halfbloeden. Dat betekent dat een van de ouders een god is en de andere sterfelijk. Als je de Rick Riordan series hebt gelezen, weet je dat al." Vertelde Sarah. "Maar ik denk dat jij niet zo van lezen houd. Hoe heet je trouwens?’

‘Ik ben James. Maar ik heb geen idee wie mijn goddelijke ouder ding kan zijn. Ik ben zeg maar nieuw in het goden-gedoe.’

Sarah moest lachen.
‘Je moet niet spotten met goden. Heb je een van je ouders niet gekend?’ Vroeg ze, deze keer serieus.

‘Ja, mijn moeder. Ze is weggegaan toen ik bij de oppas was’ Vertelde James haar.

Nadat James haar dit verteld had, keek ze verbaasd.
‘Ik had je eerder ingeschat als een Ares halfbloed.’ Zei ze twijfelend.

‘Hoe bedoel je?’

‘Je was best gewelddadig.’ Zei Maya.

Sarah keek haar boos aan. ‘En waarom bemoei jij je met ons gesprek Maya?’ Beet ze haar toe, geïrriteerd door het feit dat Maya zich in het gesprek had gemengd.

‘We hadden de sweaters nooit moeten aan doen.’ Fluisterde ik naar Maya.

Sarah keek mij aan met een vernietigende blik. ‘Ik had het niet tegen jou.’

Maya schonk Sarah een warme glimlach. ‘Ah, jij bent dus het kind van Ares.’ Zei ze heel kalm en beheerst.

‘Hoe durf je.’ Ze balde haar vuisten en zei wat in het Grieks, maar er gebeurde niks.

‘Weet je eigenlijk wel zeker dat Hectate een van jouw ouders is?’ vroeg Maya spottend.

Sarah grinnikte en wendde haar blik af. Ze staarde naar haar voeten maar het leek net of ze die niet zag. ‘Dit zal ik onthouden.’ Ze praatte weer verder met James alsof er niks gebeurd was.