The New Heroes Of Olympus ~ The Creater of mankind

15.

Lauren

‘Vanavond om half acht begint vlaggenroof. Iemand strategieën bedacht?’ Vroeg Will.

‘Zitten we in het rode of blauwe team?’ Vroeg Kayla.

‘Blauw. Samen met Ares, Aphrodite, Hermes, Hades, Hypnos, Tyche, Demeter en Hebe’ Zei Austin.

‘Hmm. Ares, Hermes, Hades en Tyche kunnen van pas komen. Helaas hebben de anderen Athena. Dus we moeten goed opletten.’ Zei Nick.

Ik dacht na. ‘Ik heb misschien wel een idee...’ Zei ik.

Ik had geen zin in vlaggenroof. Het andere team was stukken beter. Maar ik zat op mijn bed nog wat aantekeningen te maken. Ik had het hele plan omgegooid en het totaal veranderd. Ik zat op de kamer samen met Kayla, het enige meisje die er het hele jaar was. Ze zat naast me op het bed en zat aan haar kralen te frunniken. Het waren er 10 en aan de kralen te zien zat ze hier al even. Ze had haar rode haar ingevlochten en keek mee naar mijn aantekeningen.

‘Hey, moet je je niet voorbereiden op de strijd zometeen?’ Vroeg ik.

Ze keek op. ‘O ja, ik zal wat uitrusting voor je pakken.’

Ze stond op en liep naar de kast, die vol stond met wapens en wapenuitrusting. Ze draaide zich om en keek naar mij.
‘Wat is je maat?’ Vroeg ze.

Even later stonden we op het veld en Clarisse had de leiding genomen. Ik gaf het blad aan haar en ze fronste haar wenkbrauwen. Toen snapte ze het principe en kreeg vertrouwen in het plan. Ze vroeg de groep om stil te zijn en begon met uitleggen.

‘Oké, dit is het plan.’

Toen we ons verspreid hadden over het bos en de vlag opgehangen, moesten we alleen nog wachten op de hoorn. Ik liep richting het beekje en bleef dicht bij Kayla en Will.

‘Volg mij.’ Zei hij en we liepen naar een rots, waar we ons achter verscholen.

Ik pakte mijn gouden haarspeld en veranderde het in een zwaard. Kayla keek me aan met gefronste wenkbrauwen. Ze had een boog verwacht denk ik.

Het geluid van de hoorn was genoeg decibel om het gehele bos wakker te maken. Ik sloot mijn oren tot het geluid gestopt was. Ik besloot om mijn ogen dicht te doen en alleen te luisteren naar de andere partij. Ik hoorde geluid van linksachter.
‘Linksachter’ zei ik tegen Kayla.

Ze spande haar boog en stond op. Ze richtte het de goede kant op en had de Hepheastus kampers in het vizier, precies zoals ik hoopte dat ze het zouden doen. De pijl raakte hen net niet, maar van de schrik trok een deel terug.

‘Recht van voren.’ zei Will.

Kayla schoot nog een pijl. Deze had hetzelfde effect. We verplaatsten ons in oostelijke richting en wenkten een aantal hermes kampers zodat ze wisten dat de doorgang in het oosten vrij was.

Ik hoorde gevechten verderop bij het beekje en hoorde Clarisse een strijdkreet roepen. Ja, daar ging het wel goed. We besloten om verder naar voren te gaan. Kayla bleef zitten, want anders kwamen ze via die kant.

Will en ik liepen rustig door het bos heen, af en toe stopten we, omdat we iets hoorden maar dat bleek niks te zijn. Naar mijn gevoel ging het eigenlijk iets te makkelijk.

‘Of ze hebben ons door, of we hebben wel erg veel geluk.’ Zei ik tegen Will, zonder mijn concentratie te verliezen.

‘Ik hoop het tweede.’ Zei hij, zonder me aan te kijken.

‘Stop eens.’ zei ik tegen Will. ‘Ik ruik iets.’

Will herkende de geur, want ik zag het aan zijn gezicht. O Goden. Dat is niet goed. Will bleef staan en verroerde zich niet. Het leek wel alsof hij in trance was ofzo. Ik pakte hem bij zijn arm vast en trok hem mee. 20 meter verder zette ik hem op een boomstam neer.

‘Hallo kind’ zei ik, maar hij reageerde niet op prikkels. Ik knipte met mijn vingers. ‘Wakker worden, nu.’ Even knipperde hij met zijn ogen en leek zich even bewust van het feit dat deze wereld bestond, maar een paar seconden later was hij weer compleet in trance. ‘Godver.’

Ik hoorde mensen schreeuwen en ze kwamen dichterbij. Het was niet ons team, dat kon ik horen aan de stemmen. O jeez, waarom? Okay okay ik moet iets doen. Euh...

Plotseling deed ik alles automatisch. Ik neuriede een liedje en de kampers vielen op de grond en rolden als een stel varkens. Ik legde mijn hand op het voorhoofd van Will en zong een oud-Grieks liedje dat Will ook zong toen hij mij genas. Dit zou ook moeten werken.

Will ontwaakte uit zijn trance en ik slaakte een kreetje van geluk.

‘Huh wat heb je gedaan?’ Vroeg hij.

‘Leg ik later wel uit. Kom, voordat de vloek van de Nike cabine is afgelopen.’ Will moest lachen toen hij de kampers zag rollen in de modder.

We liepen verder en zagen de vlag hangen die werd bewaakt door een paar Athena en Nemesis kampers. Ik keek Will aan. Hoe gaan we dit doen?

‘Ssttt niet schrikken.’ Zei een stem achter ons. ‘Ik kom jullie helpen’

Ik draaide me om en zag dat Kayla daar stond.

‘Ik heb een idee.’ Zei ik. Leidt jij ze af aan de andere kant? Dan pakken wij de vlag.’

Kayla knikte en liep naar haar plek toe.

Even later stond ze aan de overkant in de bosjes en knikte. Ze stond op het punt om de bosjes uit de springen, tot ik zag dat de Athena kampers door hadden dat ze daar zat.

‘O jeez, ze hebben haar door.’ Fluisterde ik.

Will vloekte wat ik het Grieks en pakte een pijl uit zijn pijlenkoker. Hij spande zijn boog en richtte op een van de kampers met boog.

Kayla kwam zoals afgesproken de bosjes uit gerend en schrok omdat het niet volgens plan ging.

Plotseling drong het tot me door dat ik altijd nog kon vertrouwen op improvisatie.

‘Dek me.’ zei ik tegen Will.

We liepen heel zachtjes het bos uit, zodat de tegenpartij ons niet kon horen. Hij liep voor me en had al een pijl aangelegd, wat uiteindelijk toch niet nodig bleek te zijn.

Ik concentreerde me op de zon en het licht dat er van af kwam. Ik voelde het licht in mijn handen en het voelde alsof ik een draad in handen had die erg warm was. Ik stelde me voor dat de Athena en Nemesis kampers verblind werden door het licht en ik liet de zon feller schijnen.

Kayla kon naar de vlag toe rennen en ze pakte hem mee. Ik stond nog steeds op het grasveld met het licht te spelen tot ik het draad los liet en alles zwart en donker werd. Will zwaaide me over mijn schouder heen en ik hoorde Kayla vragen of het ging. Dat was het laatste dat ik zag.