Albus Potter i zaginiony klejnot

Rozdział 15.

Wielka Sala. Albus siedzi przy stolę z resztą Ślizgonów i patrzy na puste miejsce Rose i Scorpiusa. Profesor McGonagall wchodzi do sali. Wszyscy cichną.

-Proszę o uwagę! -jej głos rozległ się echem -Proszę wszystkich o zajęcie miejsc! Pora na ucztę.

Na stołach pojawiło się jedzenie. Książka, którą czytał Albus, opadła mu na kolana. Do sali wszedł Scorpius. Sala ucichła.

-Hej? -niepewnie kroczył po sali.

-Scorpius! -wstał od stołu Albus -W końcu cię wypuścili ze skrzydła szpitalnego.

-Był to okropny tydzień -przerzucił oczami. -Te lekarstwa były obrzydliwe!

Chłopcy objęli się. Cała sala wiwatowała. 

Drzwi przekroczył Draco, stając za swoim synem.

-Zjedz coś i mam nadzieję, że jesteście spakowani -powiedział trochę lżej surowo niż zazwyczaj. -Obydwoje. Wrócicie tu dopiero za dwa miesiące.

-Oczywiście, ojcze -usiadł Scorpius.

-Wracasz do szkoły? -zdziwił się Albus.

-Oczywiście, że tak -prychnął Draco. Chłopcy spojrzeli na jego uśmiech -To jego dom i wątpię, że udałoby mi się go zatrzymać w domu.

Cała trójka się zaśmiała cicho. Scorpiu usiadł przy stole.

-Albusie -zatrzymał chłopaka Draco -Chciałbym przyznać ci rację. Wcześniej się myliłem. Przyjaciel u boku, jest twoją bronią i ratunkiem. Mimo tego, że jesteś lekkomyślnym i działasz mi na nerwy, to twoja obecność przy moim synu, uratowała mu życie. Dziękuję. Z resztą mi też. Może Potter nie oznacza samych kłopotów?

Objęli się.

-Ej Albus -szepnął Scorpius, gdy chłopak siadał przy stole -Rose w tym roku zgodziła się ze mną pójść na bal.

-W końcu -zaśmiał się, sięgając po książkę, która leżała na podłodze.

-Ekscytujące, prawda? -rozpromienił się.

-Pewnie -rzucił Albus wpatrując się za znikającym cieniem Draco. -Ładny mamy dzisiaj dzień.

-Pada deszcz i z tego co słyszałem od Ślizgonów z siódmego roku, to jedno z drzew zostało złamane przez uderzenie pioruna. Osobiście uważam to za straszne zjawisko, ale ... -Albus się zaśmiał -Z czego się śmiejesz?

-To będzie wspaniały dzień -uśmiechnął się.