Μέσα σε ένα εξωπραγματικό κόσμο με βρικόλακες, λυκάνθρωπους, μάγισσες και πλάσματα που όλοι πιστεύαμε ότι δεν υπήρχαν, υπάρχει η Ginnifer. Η Ginny μια 18χρονη κοπέλα ζούσε μια απλή ζωή πριν 200 χρόνια με την οικογένεια της, τον αδίστακτο πατέρα της...
Τι; Δεν μπορεί; Δεν γίνεται να μην είναι αδερφός μου υπάρχουν τέτοιες συμπτώσεις;
Στο χαρτί έγραφε ότι το μωράκι γεννήθηκε 19:27 το πρόγευμα και εγω γεννήθηκα 00:05 τα μεσάνυχτα. Ενώ γεννήθηκε σε μια διαφορετική περιοχή που προσωπικά ούτε που την είχα ξανακούσει. Όλα στο κεφάλι μου ήταν μπερδεμένα γι' αυτό πήγα να κοιμηθώ, αλλά για κάποιον λόγο δεν μπορούσα και ούτε νύσταζα. Έμεινα ξάγρυπνη όλο το βράδυ πάλι, αυτό μου συμβαίνει συχνά από τότε που έγινα δαίμονας. Καθώς και εμφανίστηκε ένα σύμβολο στο χέρι μου σαν τατουάζ, νομίζω λέγεται πεντάλφα.
Την επόμενη μέρα θα πήγαινα σχολείο με τον Lucas. Ευκαιρία να τον ενημερώσω για το τι βρήκα. Φτιάχνω πρωινό και καθώς έκοβα ψωμί κόπηκα, αμέσως πήγα στο μπάνιο για να μην το προσέξει ο Lucas. Είδα την πληγή στο δάχτυλο μου και έτρεχε μαύρο αίμα αντί για το συνηθισμένο κόκκινο. Κατάλαβα απευθείας ότι γι' αυτό οι φλέβες μου είχαν γίνει έντονο μαύρο όταν έγινα δαίμονας, ακόμα δεν μπορώ να συνηθίσω να το λέω. Ξέπλυνα την πληγή και αμέσως εξαφανίστηκε σαν να μην υπήρχε ποτέ. Μάλλον επουλώνουν γρήγορα οι πληγές μου, καλό αυτό. Ταυτόχρονα δεν μπορώ να κοιμηθώ, έχω χάσει την όρεξη μου για φαγητό και πλέον δεν τρώω τίποτα. Ούτε πηγαίνω στην τουαλέτα και έχω και αυτό το περίεργο σύμβολο στο χέρι. Πρέπει να είναι κάποιες αλλαγές που περνάω τώρα που είμαι δαίμονας. Πρέπει να κάνω μια λίστα με τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα του να είσαι δαίμονας.
Έφυγα με τον Lucas για το σχολείο και του είπα τι έχω βρει.
"Και τώρα τι θα κάνουμε; Δεν έχει μείνει και κανένας συγγενής που να ξέρουμε από την πλευρά της μητέρας μας," λέει ο Lucas.
"Αυτό είναι αλήθεια αλλά πρέπει να ψάξουμε δεν γίνεται αλλιώς, όλο και κάτι θα βρούμε πάλι," λέω.
"Ναι αλλά άμα μας βρει ο πατέρας την βάψαμε," μου λέει.
"Δεν νομίζω να μας καταλάβει αυτός είναι στον κόσμο του," απαντάω.
Γυρνάμε σπίτι μετά το σχολείο, ετοιμάζω φαγητό και μετά από κανένα αιώνα προσέχει ο πατέρας μου ότι φοράω μαντίλι ωχ.
"Γιατί φοράς αυτό το πράγμα στο κεφάλι σου;" με ρωτάει.
"Εεε... Για να μην μπαίνουν τα μαλλιά στο πρόσωπο μου," λέω.
"Δεν με νοιάζει μην σε ξαναδώ με αυτό το πράγμα στο κεφάλι σαν καλόγρια είσαι," μου λέει.
"Εντάξει," λέω.
Γαμώτο τι θα κάνω τώρα άμα με δει με τα άσπρα μαλλιά θα φρικάρει και θα με διώξει από το σπίτι.
Το απόγευμα που κοιμόταν ο πατέρας μου έφυγα γρήγορα και πήγα εδώ πιο κάτω σε έναν κουρέα. Συνηθίζει να πετάει κάτι τούφες από μαλλιά και περούκες στον κάδο ελπίζω να βρω τίποτα. Καθώς έψαχνα ένιωσα σαν κάποιος να με παρακολουθεί. Κοίταξα γύρω μου και είδα μια κοπέλα με μακριά ξανθά μαλλιά και γαλάζια μάτια, πρέπει να ήταν 25 χρονών περίπου.
"Τι κανείς εκεί;" με ρωτάει.
"Εεεεε...," λέω αμήχανα.
"Άμα ψάχνεις για καμιά περούκα καλύτερα να πάρεις μια καλή," μου λέει.
"Ναι αλλά δεν έχω χρήματα," της απαντάω.
"Ποιός είπε ότι θα την αγοράσεις;" μου λέει.
"Δεν μπορώ να κλέψω, ήδη έχω πολλά μπλεξίματα," της λέω.
"Εγώ το κάνω συνέχεια αυτό, με λένε Rebecca παρεπιπτόντως," μου λέει.
Δεν είχα και άλλη επιλογή οπότε το έκανα.
"Εντάξει με λένε Ginnifer χάρηκα," της λέω.
"Ginnifer; Δεν μου αρέσει καλύτερα Ginny, ναι έτσι θα σε φωνάζω, αλλά τώρα πρέπει να βιαστούμε," μου λέει.
Σπάμε ελαφρά την πόρτα και μπαίνουμε μέσα ψάχνω να βρώ μια περούκα που να ταιριάζει στο παλιό μου μαλλί μέχρι που την βρήκα.
Ουπς! Αυτή η εικόνα δεν ακολουθεί τους κανόνες περιεχομένου. Για να συνεχίσεις με την δημοσίευση, παρακαλώ αφαίρεσε την ή ανέβασε διαφορετική εικόνα.
Έμοιαζε πολύ με το μαλλί μου παλιά την πήρα και φύγαμε.
"Δεν μου είπες τελικά τι την θέλεις την περούκα;" με ρωτάει.
"Είναι μεγάλη ιστορία," της απαντάω.
Δεν μπορώ να την εμπιστευτώ τουλάχιστον όχι ακόμα.
"Τέλος πάντων εγώ είμαι για μια μέρα εδώ σε λίγο φεύγω και πρέπει να βρω την οικογένεια μου θα με ψάχνει. Χάρηκα πολύ που σε γνώρισα και σε βοήθησα ελπίζω να συναντηθούμε ξανά σύντομα," μου λέει.
"Χάρηκα και εγώ, λυπάμαι που δεν είχαμε χρόνο να γνωριστούμε καλύτερα και σε ευχαριστώ πολύ που με βοήθησες," της λέω.
"Τίποτα τα λέμε σύντομα...," μου λέει.
Με κοίταξε με ένα παράξενο ύφος και έφυγε, για να δούμε τώρα αν δουλέψει η περούκα.
