I'm A Potter ~ Book 3

♡Chapter 17: Grijze ogen

- Trigger warning: paniekaanvallen - 

Ik word wakker van een keiharde schreeuw. Gelijk zit ik rechtop en kijk verbaasd om me heen. Het duurt eventjes voordat ik doorheb waar ik ben; op de bank in de Gryffindor commonroom. Tastend ga ik op zoek naar mijn stok, maar ik kan hem niet vinden.
"Fuck." Ik besef dat hij boven ligt, maar veel tijd om te schelden heb ik niet, want ik hoor een geluid op de trap. Snel ga ik rechterop zitten en verander mijn uiterlijk. Een man komt snel naar beneden lopen, maar stopt als hij mij ziet. Ik kijk hem recht in zijn grijze ogen aan, totdat er iets bij hem klikt en dan begint te lachen.
"Je bent een exacte kopie van je ouders, Lena Potter." Geschokt kijk ik de man aan, terwijl ik mijn mond open doe om te zeggen dat ik geen Potter ben, maar er komt geen woord uit mijn mond. Het enige wat ik kan doen is de man aanstaren. Verstijfd van angst en verwarring blijf ik zitten, terwijl de man uit de commonroom rent.

Pas als er allemaal klasgenoten naar beneden komen besef ik wat er is gebeurd: ik stond zojuist oog in oog met de man die mijn ouders heeft verraden en ik heb niks gedaan. Ik stond net oog in oog met Sirius Black.

Het enige wat ik kan doen is zitten en staren. Ik hoor hoe Hermione en Sophia naast me komen zitten en tegen mij praten, maar hun woorden dringen niet door. Pas van een harde stem word ik uit mijn shock geschud.

"HET WAS GEEN NACHTMERRIE! PROFESSOR, TOEN IK WAKKER WERD STOND SIRIUS BLACK NAAST M'N BED, MET EEN MES IN Z'N HAND!"

"Doe niet zo idioot, Weasley! Hoe had hij in vredesnaam door het portretgat moeten komen?" ik kan professor McGonagalls stem herkennen aan de afkeurende toon.

"Vraag het maar aan hem!'
"Lord Palagon, hebt u zonet een man binnengelaten in de Toren van Gryffindor?"
"Welzeker, edele vrouwe. Hij wist alle wachtwoorden voor de hele week, edele vrouwe! Hij las ze op van een briefje!"
"Welke idioot, welke volslagen hersenloze idioot heeft de wachtwoorden voor deze week opgeschreven en dat papiertje laten slingeren?" de stem van McGonagall klinkt woedend. Na haar uitspraak blijft het dodelijk stil, totdat de trillende vinger van Neville Longbottum omhoog gaat.

~~

Geshockeerd blijven we in de Commonroom zitten. McGonnagal heeft Remus erbij geroepen, terwijl de rest van de leraren het kasteel doorkijken, opzoek naar Black. Iedereen zitten in kleine groepjes te praten.

"Lena? Waarom huil je?" Hermione klinkt bezorgd. Voorzichtig raak ik mijn gezicht aan, die inderdaad nat is. Langzaam probeer ik wat rechterop te zitten, terwijl er stotterend woorden uit mijn mond komen.
"Ik... Ik zat beneden..." mijn adem stokt als ik terug denk aan een uur geleden. Ik begin te trillen over mijn hele lichaam en een golf van misselijkheid gaat over mijn hele lichaam. Mijn schouders beginnen te schokken als ik al mijn angst eruit laat. Het enige wat door mij heen gaat is angst. Ik voel niet hoe iemand een hand op mijn schouders legt en mij vervolgens optilt.

Ik krijg pas door dat ik ergens anders ben als ik iets kouds door mijn lichaam heen voel gaan. Langzaam kan ik weer gesprekken horen en om mij heen kijken en dat ook registreren.

"Lena?" ik kijk op, recht in Remus' vriendelijke gezicht. "Wat was er aan de hand?"

Ik zucht diep en vertel hem het hele verhaal. Hoe ik in de commonroom in slaap viel, hoe ik wakker werd van mijn slaap, hoe híj wist wie ik was. Als ik uitgepraat ben voel ik me leeg, maar heb ik geen druk meer op mijn borstkas.

De rest van de nacht bleef Remus aan mijn bed, zodat ik rustig kon slapen. Meerdere keren word ik gillend wakker, maar de sussende woorden van Remus kalmeren mij.

Na een onrustige nacht word ik rustig wakker, van het naar binnen schijnende zonlicht. Langzaam rek ik mij uit, en ga ik rechterop zitten. Mijn ademhaling is weer rustig geworden en ik kan weer helder nadenken. De slaapzaal is leeg, geen enkele student ligt er. Als ik op de stoel naast me kijk zie ik dat Remus verdwenen is, wat ik wel snap aangezien hij gewoon les moet geven. Op de stoel ligt alleen nog een tas, met een klein briefje. Voorzichtig reik ik uit om het briefje te pakken. Mijn ogen vliegen over het papier. Een kleine glimlach verschijnt op mijn gezicht als ik het briefje lees.

Wordt snel beter. Je schooluniform ligt hier, net als een warme sweater en een spijkerbroek, want ja, je hebt nu een excuus om school te skippen. Ik kom vanmiddag langs, dus ik zie je wel tegen die tijd. Liefs, Aimee.

Voorzichtig stap ik uit bed en schuif ik de gordijnen rondom mijn bed dicht. Langzaam trek ik mijn schooluniform aan, maar ik merk dat mijn handen lichtjes trillen als ik mijn stropdas omdoe. Ik negeer het en trek als laatste mijn schoenen aan, knalrode converse. Ik weet dat het de schoolcode is dat ik zwarte schoenen moet hebben, maar zoals gewoonlijk trek ik me niet veel aan van de schoolregels.

Eenmaal aangekleed ruim ik snel al mijn spullen op en prop ik het in de rugzak die Aimee had meegenomen. Zo sneaky mogelijk loop ik door de ziekenzaal, maar net voordat ik de deuren opendoe hoor ik de stem van Madam Pomfrey.

"Wat doe jij uit bed?" langzaam draai ik me om, terwijl ik in mijn hoofd vloek dat ik niet sneller ben geweest.
"Ike.... Ik wilde naar school?" zeg ik onschuldig, maar ik kan aan haar gezicht zien dat ze me niet geloofd.
"Ga terug je bed in." Zegt ze streng.
"Maar... Maar..." stotterend probeer ik naar een smoes te zoeken, maar ik kan niks bedenken.
"Terug. Nu, Lena." Verslagen loop ik terug naar het vervloekte ziekenhuisbed en ga er nors op zitten. Ja, ik heb een moeilijke nacht achter de rug, maar dat betekend toch niet dat ik hier moet zijn? Ik haat de ziekenzaal. Ik ben te vaak in de ziekenzaal en ik heb geen zin dat iedereen rumoeren gaat verspreiden. Op mijn bed speel ik een beetje met de hem van mijn shirt, terwijl ik in mijn gedachte verzink. Chagrijnig pak ik het boek waarvan ik denk dat het van Remus is en begin er in te lezen. Het is geen makkelijk boek, maar hij is wel interessant en beter dan niks doen.

Na een tijdje komt Madam Pomfrey aanlopen met een blad met een kom soep en een glas melk aanlopen. Voorzichtig zet ze het op mijn voeteneinde, waarna ze op een krukje naast mijn hoofdeinde gaat zitten. Ze doet enkele testjes voor ze goedkeurend knikt.

"Morgenochtend mag je weer terug." Zegt ze, terwijl ze haar spullen opruimt. "Voor nu moet je wat eten. Als je daarna wat slaapt, mag je vanavond wat vrienden zien."

"Fine." Ik snuif geïrriteerd terwijl ik in een kleermakerszit ga zitten en het blad met eten pak. Langzaam eet ik mijn lunch op, terwijl ik nadenk over wat ik nog meer kan doen hier.

Na een hele lange middag is er eindelijk bezoek. Harry, Hermione, Ron en Sophia komen binnen lopen. Alle vier met iets in hun hand.
"Aw... Cadeautjes? Voor mij?" ik knipper overdreven met mijn wimpers, zodat ze alle vier in de lach schieten. Van Harry, Ron en Sophia krijg ik eten, terwijl Hermione mij mijn schetsboek en potloden geven.
"Thank God, Hermione, ik verveel me dood hier."
"Dat dacht ik al." Grinnikt ze en ze overhandigt mij mijn spullen. De rest van de tijd kletsen we gewoon, terwijl ik duidelijk merk dat het hoofdonderwerp ontwijken.

Nadat ze alle vier weg zijn, komen Remus en Aimee erbij. Ook wij kletsen samen, maar later gaat Aimee weg. Remus blijft koppig naast me zitten op de stoel, terwijl ik hem meerdere keren vertel dat hij niet hoeft te blijven. Uiteindelijk eten we samen ons avondeten, terwijl we samen praten over het boek. Na het avondeten spelen we een bordspelletje, maar langzaam voel ik mijn ogen naar beneden zakken.

Badend in mijn zweet word ik wakker. Paniekerig kijk ik om me heen, met de grijze starende ogen in mijn achterhoofd. Als ik om mij heen kijk en Remus naast mij zie zitten kalmeer ik langzaam. Met een blik op de klok naast me stel ik vast dat ik 3 uur heb geslapen. Langzaam kalmeert mijn adem, terwijl ik Remus slapend bestudeer. Hij ziet er veel jonger uit als hij slaapt. Al snel stop ik met staren, omdat ik mij net voel als die creepy glimmende vampier in Twilight. Ik haat Twilight. Langzaam overtuig ik mezelf ervan dat ik veilig ben en sluit mijn ogen. 

~~~~

Sorry dat het zolang duurde, ik heb het zo druk in de decembermaanden.... Ik het zou kunnen dat mijn updates zo onregelmatig blijven tot de kerstvakantie. In de kerstvakantie wil ik weer een voorraad opbouwen, zodat het weer regelmatig wordt.

Ik hoop dat jullie een leuke sinterklaas hebben gehad, en veel succes aan iedereen met de laatste lootjes voor de kerstvakantie. You can do it!

Vergeet niet: morgen is het paarse vrijdag. Trek paars aan om een statement te maken dat Gayshaming niet oké is!

~Cath