Kagigising ko lang sa aking pamamahinga. I feel like full battery. Gusto ko ngang magsasayaw dito pero nang makita ko ang itsura ni Sehun na parang kabang-kaba at namumutla, nawala ang lahat ng kasiyahan sa katawan ko. It was all drained. It was like it was taken away from me.
Lumapit ako sa nakaupong Sehun. Malamig ang sala at buong kwarto dahil sa airconditioned. Nilagpasan ko ang isang sofa at makakalapit sana ako sa kanya nang makita kong may isang pulang parang na-dry na sa glass table na nasa harapan ni Sehun. Kumunot ang noo ko at lumapit mula rito.
Examining this, my eyes widened in a realization. It was blood. Dried blood. Napaatras ako sa takot. Saan nanggaling niyan? Sa akin ba? Pero wala naman akong na--- Ah! What am I saying?
"Sehun," I called him and went near him. I stood before him. Nang marinig ang pangalan niya ay tumingala siya sa akin at kitang-kita ko sa mga mata niya ang takot. Pero para saan? Nagulat na lamang ako nang hinigit niya ang bewang ko at niyakap, sinisiksik ang ulo sa aking tiyan.
Nanlamig ako sa ginawa niya. Pakiramdam ko may mali rito. Pero di ko mapagtagpi-tagpi. Bakit ganito si Sehun? Bakit may dugo sa mesa, saan ba galing iyon? At bakit pakiramdam ko nagtaasan ang mga balahibo ko sa katawan nang marinig ko ang boses ni Sehun na humihikbi,
"Luhan... Shit, I-i don't know what to d-do now."
Niyakap ko ang ulo niya. I combed his hair as I look down at him. Instinct ko talaga na parang may mali. Gusto ko siyang tanungin. But looking at his face right now, parang nilunok ko na lang ang katanungang iyon. I lovingly comb his hair. Kung anuman ang bumabagabag sa kanya, sana sabihin niya sa akin para makatulong ako sa kanya.
"What's the matter, Sehun?"
Umiling siya at bumuntong-hininga. Mas humigpit ang yakap niya sakin. I sighed heavily. Kung ayaw niyang sabihin sa akin. That's fine. Pero kung mafi-fill up ang curiosity, I will find about it whatever it takes.
Pinasadahan ko ng tingin ang dugo sa glass table. Mukhang nalinis naman ito pero may stain talaga. Di siguro iyon napansin. Huminga na lang ako ng malalim at hinawakan ang magkabilang pisngi ni Sehun.
"Kumain ka na ba?" tanong ko nang tumingala siya. Kitang-kita ang pagiging down sa mukha niya. I bit my lips. Umiling siya at lumuwag ang pagkakahawak niya sa bewang ko. His right hand travel to my hand that is on his cheek. Ngumiti siya ng maliit. But I can sense it. Pilit ang ngiting iyon.
"Let's go eat," sabi niya sa mahinang beses. Tumango na lang ako. Tumayo siya at hinila ako papunta sa kusina.
---
Fr. Unknown
Baby, you are playing with fire.
Napasabunot si Sehun sa kanyang buhok. Luminga siya sa kanyang likod at nakita niyang busy'ng kumakain si Luhan sa hinihanda niyang kimchi at iba pang pagkain. Napakagat-labi siya nang mapatingin siya sa mapulang labi nito at may sauce na naiwan. Lalapit na sana siya rito pero dinilaan na ito ni Luhan na naging dilaan upang mapalunok siya. God, he just want to taste those lips over and over but... He looked at his phone and gripped at it tightly. Whoever texting him is making him mad as hell.
Kumunot ang kanyang noo. He shouldn't be bother by it.
Pero, he just can't leave it like this.
Huminga na lang siya ng malalim at itinago ang kanyang cellphone sa bulsa. Hindi niya muna ito papansinin. But he will going to make a move to track whoever this person down. He will going to kill this person. He/She has done a great job to make him lost control. And he hated it. Fuck, sa unang text na nareceive niya. He/ She knew about him and Luhan getting back together. Fuck that shit. Moron!
"Sehun?" Napalingon na lamang siya sa baby deer niya at nakitang nagtataka itong nakatingin sa kanya. "Are you okay?"
Ngumiti siya at lumapit dito. He gave him a fast smack on the lips making Luhan slightly open his mouth. Sehun chuckled and kiss the nose of the latter.
"I love you, babe."
Napakunot-noo si Luhan. "Everything's fine, right?" Ngumiti ng malaki si Sehun. He should not let it come to his baby. This is between him and that person. I swear, I'm going to kill that person if I know who he/she was.
--
Sehun's actions bothered me big time. He became protective of me. And more clingy. I don't say that I don't like his way but it just, it feels like there's something wrong here. I hope Sehun will tell what's happening so that I can help him. Ayokong maging tanga-tanga lang dito. I sighed. Let's just wait for him to open up about his problem because whatever he denies, I know that he has something on his shoulders.
Lumabas sandali si Sehun. Pumunta siya sa malapit na cafe para bumili ng bubble tea. I didn't know na may maglalako pala na malapit sa hotel na pinagi-stay'an namin. Nanonood ako ng Legend of the Blue Sea nang tumunog ang ringing bell ng pintuan namin. Lumapit ako rito at tiningnan ang nasa labas.
Pagbukas ko ng pintuan ay wala ng tao. Pagtingin ko sa ibaba ay nakita ko ang isang box na kulay itim. May ribbon ito at isang papel na nakaengrave ng pangalan ko.
Kinuha ko ito at akmang babasahin nang may humablot nito mula sa akin. I saw Sehun looking sternly at me. Kumunot ang noo ko. What's happening?
"Get inside, Luhan. NOW!"
Nataranta na lang akong pumasok. Naguguluhan ako. What's happening? What the hell is happening? Ano yung reaction ni Sehun nang bubuksan ko yung papel? Where did that box came from? And wow, he just shouted at me. I can't believe this.
"Sht," I cursed and look at Sehun in front of the door. He was reading the paper with deep frown and when finished, he tear this into smaller pieces. Nagtama ang mga mata namin.
What the heck is really happening?
YOU ARE READING
HUNHAN: That New Guy!
同人小说[COMPLETED] Sa ilang taong lumipas ay nagbago ang ating dakilang gaga. Huehuehue... Pero ang tanong, siya pa rin ba ang taong nakilala Niya o 2.0 version na? "I am that guy he knew before but in front of him and everyone, I'm That New Guy!" Be...
