Chapter 1

948 44 24
                                    




Ngumiti ako sa kanya pero hindi iyong klase ng ngiti na nagpapakita ng masaya kang nakita iyong tao. Pero parang ganun, but something is hidden behind that smile. My smile is creepy. And that is what I am pointing out. Bakit ko na naman bibigyan ng ngiti ang isang taong manloloko at mang-iiwan, di ba? That's being stupid. Nakakatawa lang kase iyong mga pinapanood ko. Iniwan na nga't niloko, may balak pa silang balikan at habulin. Ew. I would never be like that. Ibahin niyo ako sa kanila. Hindi ako desperado.

Hinawi ko ang asul kong buhok papunta sa likod. Dumiretso na lang ako sa table kung saan maraming pagkain ang nakahain. Alam kong nakita ako ni Baekhyun at siguradong gulat din iyon nang makita ako. Bakit naman hindi, di ba? Sino ang hindi magugulat kung malalaman niyang buhay pa ang taong inagawan niya ng taong minahal? Hindi ako ang lalapit. Bakit? Because I want to make him feel na wala akong pakealam sa ginawa niya pero ang pagtapak niya sa pride/ego ko? That's a different story. Kumuha ako ng finger food at kinain iyon. Nilakad ko pa ang mesa para makahanap ng masarap na pagkain to fill my empty stomach. Marami naman masasarap but one thing caught my attention, isang pagkain na paborito niya is here. I raised my right eyebrow and rolled my eyes when memory of him eating the food came into my mind. Nagpapatawa sigurado ang panahon. Don't worry, I am laughing in my mind, now, bxx. Sarcastically. Wala akong pakealam sa kanya so bakit pinapaalala pa?

Kinapa ko ang cellphone ko nang maramdaman kong nagring ito. I fished it out of my pocket and His name flashed in the screen. I slide the answer button to answer it pero nag-end agad. Aba! Bastos 'to ah. Sasagutin na nga di, ba? Punyeta nitong tumawag.

Naghintay ako ng ilang minuto kung tatawag ulit siya. At ayun nga ang nangyari. I answered the phone and smiled when I heard his voice.

"Luhan," he greeted.

"Joong Ki," I called his name, too. "Where are you, now? Did you receive my driver's call?" I asked.

"Uh, yes," he answered. "But I think I will be late, Han. An accident happened when I am on my way to the D'company. So right now, I am stuck in a traffic. Can you wait for me for a little bit longer?"

A waiter passed on my side with a tray of glasses of wine. I called him and he came to me. I held the glass of wine in my hand and thanked him. "Oh yes. I can wait. Just take your time, okay?" I sweetly said. I roamed my eyes at the surrounding. Dumarami na nga ang tao rito and I hate it. They are all look luxurious but I don't care about their status. I only care for myself and myself only. Bahala na sila sa buhay nila, ano. But dark eyes are looking at me. Napatingin ako sa kanya na nasa isang pabilog na table na hanggang tiyan. He has this serious face but at the same time, may laman na emosyon na wala akong balak alamin. Wala si Baekhyun doon. Baka nag- CR o may kinakausap sa dagat ng tao ngayon. Anyway, kung nasaan man siya, sana hindi na siya bumalik pa. Para saan? Para mas masaya? But I think it would never be the best moment of my life if he isn't here. Wala kaseng excitement, eh. 2 in 1. Para sobrang saya.

"Anyway, Joongki, he's here," sabi ko sa kausap ko sa phone while looking at him.

"Him? Who's him? Wait, do you mean O--" I cut him off before he could utter his name.

"Yes, him. And the way he looks at me is something I don't want to see right now. So I am telling you to come here as fast as you can. Please."

Nakarinig ako ng busina. At ang pag-andar ng sasakyan. "You really guess na pupunta sa dyan, ano? How great," atsaka siya natawa. I just rolled my eyes.

"Oh, yeah? What if I told you that she is here also?" mapang-asar kong tugon. Bigla naman natahimik sa kabilang linya. That's it. Hindi pa rin siya nakakamove-on sa babaeng iyon. Kawawa naman. Tama nga naman talaga si Daddy. Love could destroy one's self. So I didn't bother falling for love... again.

HUNHAN: That New Guy!Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon