S h y - ✔️

{Hoofdstuk 39}

P.o.v. Shy:

"Ryan, Ryan, Ryan" zeur ik en trappel met mijn voeten op de bank.
"RYAN, RYAN, RYAN" schreeuw ik, waarna hij op me af komt rennen.
"WAT?" snauwt hij.
"Hoi" zeg ik droog en rol van de bank.
Ik beland met een harde plof op de grond en krabbel moeizaam overeind.
"Niks te doen zeker" moppert hij en loopt terug de keuken in.

"KENNETH, KENNETH, KENNETH" schreeuw ik en ren rondjes door de kamer.
"Ja?" vraagt hij als hij binnen komt lopen.
Ik spring op hem af en trek hem in een knuffel.
"Hoi" zeg ik, als ik zijn vertrouwde geur in me opneem.
"Hoi" grinnikt hij en knuffelt me terug.
"Wat zullen we vandaag eens gaan doen?" vraagt hij.
Ik haal mijn schouders op en laat hem los.
"Wandeling door het bos?" stel ik voor.
Hij knikt.
"RYAN, MICK, WIJ ZIJN EVEN EEN WANDELING AAN HET MAKEN" schreeuwt Kenneth voor hij de voordeur achter zich sluit.
"FIJN!" word er nog geschreeuwd.

We beginnen met lopen en ik neem de heerlijke geur die de natuur verspreidt in me op.
"Heerlijk" mompel ik, tot rust komend.
"Mee eens" zegt hij en neemt me mee aan mijn arm.
Hij begeleid met het bos in en gaat zitten op een bankje.
"Er is de laatste tijd heel veel gebeurt" mompelt hij.
Ik knik.
"Mijn moeder zal vast denken dat ik dood ben" lach ik.
Hij knikt.
"Wil je nog terug naar haar? Bezoeken of.." mompelt hij.
Ik zucht.
"Ik denk dat als ik nu, na die hele tijd niks van me te hebben laten horen, dat ze me wel af kan maken" lach ik.
Hij knikt begrijpend.
"Goed, dan doen we dat dus niet, want ik wil je niet kwijt" zegt hij.
Ik lach en draai me tot hem om.

"Dat zal niet gebeuren" en met die woorden druk ik mijn lippen op de zijne.