S h y - ✔️

{Hoofdstuk 33}

P.o.v. Shy:

Een nieuwe dag begint met een lach, wat dus niet het geval bij mij is.
Heel geestig, dat ik op zo'n dag, als vandaag, zo creatief kan zijn.
Zuchtend sta ik op en sla de deken van me af.
"RYAN" schreeuw ik, waarna hij binnen een seconde naast me staat.
"Hoi" zeg ik en loop langs hem de trap af.
Verbaasd loopt hij me achterna.
"Wat?"
"Hoi" zeg ik mompelend en krab aan mijn kont.
"Iegh" mompelt hij.
Ik grinnik en haal mijn schouders op.
"Sorry?" zeg ik onschuldig.

Ik ga aan het keukenblad zitten en pak een glas met appelsap.
Ja, appelsap.
Daar heb ik op zo'n dag als vandaag heel zin in.
Ik klok het achterover en sta op.
"Waar is Mick?" vraag ik slaapdronken en ga op de bank zitten.
"Naast je" komt er als antwoord.
Verbaasd kijk ik op.
"O hee Mick" zeg ik mompelend en wrijf in mijn ogen.
"Haar geverfd?"
"Nee?" vraagt hij met opgetrokken wenkbrauw.
"O" antwoord ik.

"Gaan we nog wat doen vandaag?" vraag ik.
Mick begint te grijnzen en staat op.
"KENNETH" buldert zijn stem door het huis.
"Denk jij wat ik denk?" vraagt hij.
Kenneth, die net de woonkamer is ingelopen, begint als een gek te grijnzen en knikt.
"Kom" beveelt hij me en trekt me overeind.
"Rustig aan" mompel ik en ga recht staan.
"Sommigen worden namelijk niet zo snel wakker als anderen" protesteer ik en zet mijn handen in mijn zij.
"Nee, dat klopt en daarom gaan we snel, voor je tegen gaat sputteren"
"Goed" mompel ik.

"Waar gaan we heen?" vraag ik na een tijdje.
Kenneth grijnst.
"Naar het bos"
"En dan?" vraag ik.
"Zie je dan wel" antwoord Ryan.
"Hee Ryan, was jij der ook?"
"Nee ik ben er" antwoord hij nuchter, waardoor ik met m'n ogen rol.
"Goed dan, ben"
"Ja" antwoord hij, waardoor ik me zuchtend tegen het raam aan druk.

Na een tijdje staat de auto stil.
We staan voor een mysterieus huisje, wat me de kriebels geeft.
"W-wat is dit?" vraag ik stotterend.
"Zeg Shy, je denkt toch niet dat we je gaan opsluiten?"
"Dat doen jullie toch al, dus erger kan het niet"
"Of wel" grijnst Mick.
"Godver Mick!" sis ik.
Hij grijnst.
"Kleuter"
"Wie, Ryan? Zeg Ryan gedraag je naar je leeftijd!" zegt Mick, tegen Ryan, en geeft hem een stoot.
"Oké, niet grappig, Mick"
"Dan niet" antwoord hij schouderophalend en loopt het huisje in.

"En nu?" vraag ik als ik ook het huisje in ben gelopen.
"Nu, zitten" beveelt Kenneth me.
"Wacht wat?" vraag ik niet begrijpend.
"Zitten!" beveelt hij me en laat zijn rode ogen zien.
"Wauw Kennet, doe niet zo eng" mompel ik.
"Goed" mompelt hij en kijkt me schuldbewust aan.
"Ryan help me"
"Wacht even, het is nog niet klaar"
"Wat is nog niet klaar?" vraag ik met grote ogen.
"Geef me nog een minuut" vervolgt Ryan.
"WAT IS NIET KLAAR?" schreeuw ik.
"Iets" antwoord Ryan.

Met grote ogen kijk ik naar de jongens die voor me staan te grijnzen.
"Shy, dit kan pijn gaan doen" waarschuwt Kenneth me.
"Je waagt het" sis ik.
"Wauw, je ogen zijn al helder rood, je leert snel" zegt hij trots.
"Laat me met rust!" sis ik.
Kenneth kijkt me grijnzend aan en knikt naar Mick, die naar me toerent en me vasthoud.
"LAAT ME LOS!" schreeuw ik wanhopig, wat hij niet doet.

Kenneth komt nu ook op me aflopen en trekt me aan mijn arm.
"W-wat ga je doen?" vraag ik met bibberende stem.
"Het doet maar even pijn" zegt hij, om me te sussen, maar hierdoor begin ik nog erger tegen te stribbelen.
"LAAT ME LOS! IEMAND HELP!" schreeuw ik wanhopig.
"Rustig Shy" zegt Ryan, die op me af komt lopen.
"Zoals Kenneth al zei, het doet maar even pijn" grijnst hij en haalt een spuit te voorschijn.
"Wacht wat?" vraag ik, mezelf proberend in bedwang te houden.
Ik kan namelijk, even voor de duidelijkheid, niet tegen spuiten.

"Ryan je waagt het!" sis ik, als hij een stap dichterbij doet.
"Wat is dat eigenlijk?" verander ik snel van onderwerp, om tijd te rekken.
"Nou" begint Ryan.
"Daar kom je wel achter" grijnst hij en gaat naast me zitten.
Hij bestudeert mijn arm en spuit al snel het donkerpaarse goedje in mijn pols.

Ik hap naar adem, door de pijn die ik nu voel en zie al snel zwarte vlekken tevoorschijn komen.