S h y - ✔️

{Hoofdstuk 9}

P.o.v. Shy:

Wat was dat? Zijn ogen werden rood, is dat normaal? Staat dat misschien voor dat iemand boos is of hij is gewoon raar en had lenzen in, maar ik zweer dat ze daarvoor nog gewone kastanje bruine waren. HOE KAN DIT? Word ik gek? Hoorde dit wel bij de realiteit of was ik gewoon duizelig? Ik bedoel als je duizelig bent, zie je ook wel vaak iets wat er niet is toch?

Allemaal vragen spoken door mijn hoofd, maar op geen 1 kan ik antwoord geven. De enige persoon die dat kan is Kenneth, maar hem wil ik liever niet meer onder ogen komen. Wat hij deed, liet me huiveren en waarom weet ik niet. Ik wil het liever ook niet weten, want dan verklaar ik mezelf voor gek, maar goed. Op dit moment sta ik nog in de bezemkast. Gewoon omdat ik alles even tot me door moet laten komen. Ik bedoel, zoiets gebeurt er ook niet dagelijks.

Als ik mezelf na een paar minuten weer bij elkaar weet te rapen, loop ik de bezemkast uit, natuurlijk niet voor ik even om het hoekje heb gekeken of er iemand loopt. Nee, zo dom ben ik namelijk niet. Als ik zeker weet dat er niemand is, loop ik heel normaal de bezemkast uit, net alsof er niks gebeurt is, maar ik weet wel beter.

Ik loop naar mijn kluisje, om daar vervolgens een paar boeken uit te halen. Na dat gedaan te hebben loop ik in een gewoon tempo naar mijn lokaal waar ik les heb. Ik klop netjes op de deur en wacht op een 'binnen', die ik al snel krijg. Ik open de deur en loop de klas in, waar de leraar me met opgetrokken wenkbrauw aan zit te kijken. 'Waarom ben je zo laat?' vraagt hij. Ik begin nerveus wat aan mijn mouw te plukken, tot ik een goede reden heb. 'Ik voelde me niet zo lekker, dus heb ik een aspirine opgehaald' glimlach ik. Hij kijkt me met samengeknepen ogen aan, waardoor ik nog nerveuzer word. 'Een aspirine halen duurt hooguit een 5 minuten en u bent een half uur te laat'. Dom dom dom. Ik face-palm mezelf in gedachte. Hoe dom kan je zijn? Als ik beter had na gedacht had ik een beter plan gehad.

'Klopt meneer, maar omdat ik me niet zo lekker voelde moest ik maken dat ik bij de wc kwam' ga ik verder, waardoor hij me meelevend aankijkt. 'Hoe gaat het nu?' 'Een stuk beter' glimlach ik. 'Ga maar zitten dan' zegt hij en wijst naar de klas. Ik kijk de klas rond en zie nog maar 1 plekje die vrij is, naast.. nee, dit ga je niet menen.

Sloffend loop ik naar het lege tafeltje en ga eraan zitten. Ik pak mijn spullen en leg het op de tafel, de persoon naast me negerend. Hoe komisch is het als je precies op dit moment naast een persoon moet zitten, waar je liever nooit meer naast wil zitten? Niet dus, want dit is echt een ramp. Een paar seconden geleden, stonden we nog in de bezemkast en nu zitten we naast elkaar, hoe awkward..

'Ben je daar weer?' vraagt hij, als hij door heeft dat ik niet ga beginnen met een gesprek. Ik kijk hem met opgetrokken wenkbrauw aan, maar negeer hem. Ik heb totaal geen zin in hem, niet nu, niet straks, eigenlijk niet eens naar een jaar, maar als ik dat tegen hem zou zeggen, gaat hij me sowieso uitlachen en niet met rust laten. Zo is hij niet, hij houd van mensen lastig vallen. Ook al is hij echt knap, met zijn donkerbruine haar, wat hij altijd slordig op zijn hoofd heeft zitten. Zijn kastanjebruine ogen, zijn gespierde bovenarmen, benen en ik neem aan dat zijn buik ook in het pakket zit. O god, als hij niet zo knap was, had ik hem allang wat aangedaan.

'Ga je me nu de hele tijd negeren?' vraagt hij, waar ik niet op reageer. Ik maak mijn huiswerk en ga dan verder met doorwerken, puur omdat ik niet met hem wil praten. 'Ik neem aan dat dat een ja is?' weer krijgt hij geen antwoord, wat hem een beetje geïrriteerd maakt, maar dat is niet mijn probleem. Ik bedoel, wie neemt iemand zomaar mee naar een bezemkast, waar hij vervolgens de persoon kusjes in de nek geeft, en zelfs wat gaat bijten. Vervolgens wegloopt en zegt dat het nog niet klaar is. Dan is het minste wat hij verdient, een negeer sessie.

Na de les, pak ik mijn spullen snel bij elkaar en loop naar mijn kluisje, waar ik de boeken die ik niet meer nodig heb in dump. Ik sluit mijn kluisdeurtje en word daarna begroet met de koude kluisjes tegen mijn rug. 'Wat moet je?' sis ik als ik Kenneth voor me zie staan, die me tegen de kluisjes duwt. 'Negeer me niet!' sist hij terug, wat mij een wenkbrauw op laat trekken. 'Ik negeer je niet' zeg ik met een kleine grijns. 'Doe je wel' 'Nee hoor, want ik praat nu toch met je? En wil je zo vriendelijk zijn en me laten gaan?' vraag ik liefjes.

'Nee' is zijn botte reactie, waardoor ik hem raar aankijk. 'Wat nou nee? Laat me gaan!' sis ik en probeer hem weg te duwen, maar maak geen enkele kans. Die jongen is te sterk. Je zou bijna zeggen dat het bovennatuurlijk is, maar we leven in een normaal saai leven, waar niks spannends gebeurt of zal gebeuren.

'Laat me gaan' zucht ik geïrriteerd als ik na 5 minuten nog tegen de kluisjes sta, met een Kenneth die voor mijn gevoel te dicht op me staat. 'Wil je afstand nemen? Je stinkende adem zit me nu al 5 minuten in de weg' zucht ik, wat niet een slimme zet was. Hij kijkt me woedend aan en zet zijn rode ogen op. 'Luister goed, Shy, ik ben niet het soort persoon waar je mee kan sollen. Heb je dat begrepen?' 'Nee, eigenlijk niet, wil je dat herhalen?' vraag ik. 'Stop met me uitdagen!' sist hij laag en gevaarlijk, waardoor ik in elkaar krimp, voor zo ver het lukt. 'Zoals ik al zei ben ik niet een persoon om mee te sollen' herhaalt hij. Ik knik snel en kijk hem bang aan in zijn ogen, die nog steeds rood zijn.

'Mooi, meekomen'