S h y - ✔️

{Hoofdstuk 34}

P.o.v. Shy:

Met een wild kloppend hard, doe ik mijn ogen open.
"Goed, je bent er weer" zegt Ryan, die me bestudeerd.
"Jij monster!" sis ik naar hem.
"Wie?" vraagt hij onschuldig.
"Wat heb je in me gespoten?" vraag ik.
Hij haalt zijn schouders op.
"Dat merk je wel, als je bloed ruikt" grijnst hij.
"Wat?" vraag ik niet begrijpend.
Hij rolt met zijn ogen en duwt me de deur uit.
"Mick en Kenneth zijn al aan het jagen" zegt hij.
"Wacht, gaan we jagen?" vraag ik en kijk hem met grote ogen aan.
Het antwoord wat ik krijg, geeft me de kriebels. Een gemene grijns.

Hij duwt me de bosjes in en gaat op de grond liggen.
"Zeg we zijn niet op een bootcamp, dus ga staan" beveel ik hem.
"Als je staat, kunnen dieren je zien" zegt hij.
"WAT!" krijs ik.
"Juist, nu zijn alle dieren weg en kunnen we net zo goed doorlopen"
"Fijn" zeg ik met een triomfantelijke grijns.

"Hier ga je liggen" beveelt Ryan me.
"Nee" protesteer ik, waarna hij me met de grond gelijkt maakt.
LETTERLIJK.
Hij gooit me over zijn schouder en dumpt me op de grond.
Niet hard, niet zacht, maar middel matig.
"Juist" mopper ik en ga weer staan.
"Blijf nou liggen" moppert hij.
"Nee" protesteer ik en klopt mijn kleren af, waarna ik nogmaals op de grond beland.
"STOPPEN!" schreeuw ik, waarna ik twee paar rode ogen voor me zie.

"RYAN" gil ik, waarna hij me optilt.
"LAAT. ME. LOS!" sis ik, stoppend bij elk woord.
"Wil je nog jagen, of wat?"
"Nee, maar ik word gedwongen" sis ik.
Hij grinnikt.
"Als je dat maar weet" zegt hij en gooit me vooruit, waarna er een hoge gil uit mijn mond ontsnapt en een paar sterke armen zich om mijn middel wikkelen.
"Hier is ze dan eindelijk, jullie kunnen haar inwijden" zegt Ryan.