S h y - ✔️

{Hoofdstuk 19}

P.o.v. Shy:

"NIET DE TUIN!" gil ik, als Kenneth op het punt staat, door de tuindeuren, naar buiten te rennen.
"Waag het!" sis ik, waardoor hij de deuren langzaam open schuift en mij met een grijns aankijkt.
"Klein kind" mopper ik en ren op hem af.
"BLIJF STAAN!" gil ik.
"NOOIT!" schreeuwt hij terug.
"MEISJE MEISJE MEISJE" schreeuw ik, waardoor ik Mick achter me hoor lachen.
"Het is geen hond" zegt hij.
"Oo, dat is hij zeker wel" grijns ik en ren sneller achter hem aan, maar maak geen schijn van kans.

Kenneth is een vampier, die zo snel kan rennen, dat je niet eens kan zien waar hij is.
En dan heb je mij.
Ik ben Shy een meisje die niet harder kan rennen, dan een slak, en zelfs nog over haar eigen voeten kan struikelen, mocht ik niet opletten waar ik mijn voeten plaats.
Het zou me niks verbazen als ik zometeen plat op de grond beland, met een lachende Kenneth, die naast me staat, maar nee dat laat ik niet gebeuren.

De enigste die moet lachen, dat ben ik!
"KENNETH, HIER" schreeuw ik, alsof ik een hond aan het roepen ben.
"VERDOMME RYAN OF MICK, HELP ME JULLIE ZIJN NET ZO SNEL ALS HEM" schreeuw ik, als ik in het midden van het grasveld sta, rondjes te draaien, om Kenneth bij te houden.
Ik begin me inmiddels duizelig te voelen, waardoor ik even stop met draaien en naar mijn hoofd grijp.
"Jeez, word jij niet moe van jezelf?" vraag ik aan Kenneth en trek een wenkbrauw op.

"Nee" antwoord hij simpel.