Mirror Mirror

FOURTY SEVEN

'Scarlett, εγώ δε-'

'Μην προσπαθείς να το αρνηθεις, ξέρω καλά τι είδα' την σταματώ καθώς βαδιζω μέσα στον χώρο, κλείνοντας την πόρτα πίσω μου για να μην μας ακούσει κανείς.

'Νομίζω πως θα έπρεπε να επιστρέψω. Ο Zayn θα ανησυχεί-'

'Ο Zayn θα είναι μια χαρά. Εξάλλου νομίζω πως έχουμε να πούμε κάποια πράγματα' της λέω και εκείνη γνεφοντας, ανυμπορη να κάνει οτιδήποτε άλλο. Οπισθοχωρει και ρίχνει το βάρος της στην κλειστή πόρτα.

'Τι θες να ξέρεις'παραδινεται καθώς αφήνει μια μικρή ανάσα. Τα λευκά της δάχτυλα παίζουν με μια μικρή χρυσή τουφα της ενώ το πόδι της χτυπάει νευρικα το μαύρο πλακακι.

'Πιστεύω πως θα ήταν μια καλή αρχή να μου πεις από που μας έρχεσαι ή κάποια πράγματα για το παρελθόν σου. Είμαι σίγουρη πως είσαι καινούργια στο Λονδίνο-ο Zayn θα σε είχε συναντήσει ξανά ή θα πήγαινες στο σχολείο μας' σταυρωνω τα χέρια μου και ισιωνω την πλάτη μου. Το βλέμα μου πέφτει βαρύ στην όμορφη ύπαρξη που κάθεται λίγα μέτρα μακριά.

'Είμαι από τη  Liverpool. Οι γονείς μου και εγώ μετακομισαμε εδώ πριν μερικές βδομάδες'

'Οι γονείς σου είναι-'

'Ναι, και οι δύο έχουν δυνάμεις. Είναι μέλη του μαγικου συμβουλίου'μου απαντά ανεμελη, λες και σχεδόν περιμένει οι καινούργιες για εμένα πληροφορίες να είναι κάτι σηνιθισμενο.

'Ποιανού;'

'Του συμβουλίου. Είναι ένα μια ένωση δεκαπέντε ατόμων. Αποφασίζουν για θέματα μαγείας. Έχουν απίστευτες δυνάμεις. Δουλειά τους είναι η διατήρηση της ενότητας μεταξύ όλων τον οντων με μαγικές δυνάμεις'μου λέει πειραζονταςενα από τα χρυσά της βραχιόλια.

'Και..είναι και αυτοί εδώ;'

'Όχι. Δεν ενέκριναν ποτέ την πρόταση μου να μετακομισουμε οικογενειακά στο Λονδίνο. Μετακομισα εδώ σε μια θεία μου, η οποία γνωρίζει για τις δυνάμεις. Οι γονείς μου ήταν πάντα απασχολημενοι με την δουλειά τους και δεν ασχολούνταν ποτέ μαζί μου. Έτσι αποφάσισα να έρθω εδώ. Ήθελα μια καινούρια αρχή, με ανθρώπους που αφιερωνουν χρόνο σε μένα'μου λέει και στενοχωρια χαρακτηρίζει την κελαριστη φωνή της.

'Όμως δεν νιώθεις μοναξιά εδώ; είσαι η μόνη με δυνάμεις. Δεν θα προτιμούσες να είσαι με ανθρώπους με τις ίδιες δυνατότητες;' την ρωτώ καθώς την πλησιαζω. Κάθομαι δίπλα της και τα σώματα και των δύο μας σιγά σιγά, πέφτουν με τρόπο ώστε πλέον να καθόμαστε και οι δύο στο πάτωμα, με τις πλάτες μας να κρατούν την πόρτα κλειστή.