Out of my Limit

Κεφαλαιο 5

Άκουσα μια βαθιά φωνή πίσω μου. Χωρίς δεύτερη σκέψη άρπαξα την τσάντα με τα υπόλοιπα σπρέι. Μόλις πήγα να φύγω με έπιασε ένα δυνατό χέρι και με γύρισε προς το μέρος του. Αντίκρισα δύο καστανά ματιά που με κοιτούσαν έντονα. Δεν ήξερα τι να κάνω επειδή δεν με είχαν πιάσει ποτέ όταν έκανα graffiti. Περιμένοντας την απάντησή μου με έσφιγγε όλο και ποιο πολύ. Αυτόματα σήκωσα το πόδι μου και τον κλώτσησα με όλοι μου την δύναμη στο καλάμι. Ούτε ένα δευτερόλεπτο αργότερα του ξέφυγε μια κραυγή και άφησε τον καρπό μου. Τότε είχα την ευκαιρία να ξεφύγω. Έτρεχα μέχρι να φτάσω στον τοίχο και σκαρφάλωσα χωρίς δυσκολία από πάνω. Συνέχισα λίγο ακόμα να τρέχω. Δεν ξέρω γιατί, αλλά μου αρέσει το αίσθημα που έχω κάθε φορά όταν νιώθω την αδρεναλίνη μέσα μου. Έτσι η ζωή δεν είναι ποτέ βαρετή. Πρέπει να είσαι έτοιμος να κάνεις κάτι επικίνδυνο. Όπως λένε: No risk, no fun. Όταν έφτασα σε ένα πάρκο, κάθισα σε ένα παγκάκι και έβγαλα τα τσιγάρα μου. Αλλά στη συνέχεια συνειδητοποίησα ότι ο αναπτήρας μου δεν ήταν μέσα στην τσέπη μου. Γαμώτο! Που τον έχασα; Πήρα την τσάντα μου και συνέχισα να περπατάω μπας και βρω κανέναν για να ζητήσω αναπτήρα. Λίγο δύσκολο, διότι ήταν 11 η ώρα την νύχτα και κάνεις δεν κυκλοφορεί τέτοια ώρα στο πάρκο. Τότε είδα ένα αγόρι στην ηλικία μου να κάθετε μόνος του σε ένα παγκάκι, καπνίζοντας. Η τυχερή μέρα μου. Κάθισα δίπλα του και ζήτησα αναπτήρα. Χωρίς να πει κάτι μου τον έδωσε και εγώ άναψα το τσιγάρο. Ξεφύσειξα τον καπνό και κοίταξα προς το αγόρι το οποίο κοιτούσε τον ουρανό.
"Το κάπνισμα βλάπτει." είπε χωρίς να με κοιτάξει και πήρε μια τζουρα από το τσιγάρο του.
"Ξέρω." απάντησα και έκανα το ίδιο. Μετά από πολύ ώρα ησυχίας είπε στα ξεκάρφοτα
"Θανάσης." αυτή την φορά με κοίταξε. Είχε καστανά μαλλιά και γαλανά μάτια. Τα μικρά του χείλια είχαν σχηματιστεί σε ένα χαμόγελο.
"Μυρτώ." είπα χωρίς κανένα συναίσθημα στο πρόσωπο μου. Πέταξα το τσιγάρο στο πάτωμα και το πάτησα για να σβήσει. Τότε σηκώθηκα για να φύγω αλλα μου ήρθε μια ιδέα. Του χρωστούσα κάτι εφόσον μου έδωσε τον αναπτήρα του.
"Θα πάω σε κάτι φίλους. Θες να έρθεις μαζί για καμιά μπιρίτσα ;" ρώτησα.
"Και εσύ από που θες να ξέρεις αν δεν είμαι κάνας ψυχάκιας που θέλει να σε σκοτώσει;" απάντησε ειρωνικά και σήκωσε το φίδι του.
Άρχισα να γελάω δυνατά και απάντησα:
"Σόπα ρε που είσαι ψυχάκιας."
Με κοίταξε με ένα χαμόγελο στα χείλια και είπε:
"Σίγουρα;"
"Θα το ρισκάρω." είπα και άκουσα πως σηκώθηκε για να με ακολουθήσει. Τέτοια ώρα οι παρέα μας συναντιουνται συνήθως στο σπίτι του Γιώργου. Ευτυχώς δεν ήταν μακριά από αυτό το πάρκο. Ο Θανάσης δεν μιλούσε και πολύ για τον εαυτό του. Να πω την αλήθεια δεν με πείραζε και πολύ. Είπε μόνο ότι σταμάτησε πριν 1 χρόνο με το σχολείο και ψάχνει εδώ πέρα δουλειά. Όταν φτάσαμε στο σπίτι του Γιώργου άνοιξα την πόρτα - όπως πάντα δεν ήταν κλειδωμένη - και φώναξα το όνομα του.
"ΝΑΙΙ;" ακούστηκε από το σαλόνι. Όλη η παρέα μου καθόταν εκεί πέρα.
"Να σας συστήσω τον Θανάση!" φώναξα για να με ακούσουν διότι έπαιζε μουσική. Όλοι τον χαιρέτησαν εκτός από τον Γιώργο. Με κοιτούσε σοβαρά αλλα τον αγνόησα.
"Αυτά τα δύο παιδιά που παίζουν playstation είναι ο Γιάννης και ο Μάριος. Αυτός με την πράσινη μπλούζα είναι ο Λευτέρης. Και το παιδί εκεί πίσω που κοιμάται...-ελπίζω να κοιμάται-...είναι ο Πάρις." πήρα την τσάντα μου και την πέταξα πάνω στον Πάρι. Αμέσως πετάχτηκε φωνάζοντας.
"Τώρα ξέρουμε τουλάχιστον πως δεν έχει ψοφήσει..." είπα στον Θανάση.
"Γιατί...έχει γίνει κάτι παρόμοιο;" είπε ο Θανάσης λίγο αγχομένος.
"Μμμ..ας πούμε ναι." απάντησα.
"Κάτσε." είπε ο Λευτέρης κοιτώντας τον Θανάση και έδειξε προς τον καναπέ.
Πήγα να πάρω κάποιες μπίρες από το ψυγείο όμως με σταμάτησε η φωνή του Γιώργου.
"Έπρεπε να φέρεις αυτό τον φλόρο;" ακουγόταν θυμωμένος.
"Του χρωστούσα κάτι." απάντησα χωρίς να τον κοιτάξω και πήρα δύο μπίρες.
"Του χρωστούσες κάτι; Με δουλεύεις;" με δυσκολία κρατήθεικε να μην φωνάξει.
"Για ήρεμα. Μην συμπεριφερεσε λες και είσαι πατέρας μου!" του είπα και εγώ θυμωμένει.Έβγαλα το κινητό μου και με ένα μικρό κολπάκι άνοιξα την μπίρα χρησιμοποιώντας το κινητό. Αγνόησα το δολοφονικό βλέμμα που μου έριχνε και επέστρεψα στο σαλόνι. Κάθισα στο πάτωμα και έδωσα την μια μπίρα στον Θανάση.
Περνούσαν η ώρες και έτσι αποκοιμηθήκαμε όλοι.

Ξύπνησα κατά της 9 το πρωί. Ήμουν η μοναδική ξυπνια γιαυτό προσπάθησα να σηκωθώ χωρίς να κάνω θόρυβο. Το πρώτο που έκανα ήταν να ψάξω κάνα χάπι για να μου περάσει ο πονοκέφαλος. Πήγα στην κουζίνα και άνοιξα τα συρτάρια. Το δεύτερο ήταν γεμάτο με πλαστικές σακούλες και μικρά κουτάκια. Επιτέλους βρήκα το κουτάκι με τα παυσίπονα και κατάπια ένα. Τότε κοίταξα γύρο μου μην είναι ο Γιώργος και με παρακολουθεί και έβαλα όλο το κουτάκι με τα χάπια μέσα στην τσάντα μου. Κάποτε θα τα χρειαστώ, σκέφτηκα. Ύστερα έφυγα από το σπίτι και κατευθήνθηκα προς την αγαπημένη μου καφετέρια. Κάθισα στη θέση μου και παρήγγειλα όπως πάντα ένα φρεντο καπουτσίνο.
"Μυρτώ!!" ακούστηκε μια γνωστή φωνή πίσω μου. Γύρισα και είδα την Μαρίνα να στέκεται εκεί με ένα τεράστιο χαμόγελο. Πήγε να με αγκαλιάσει αλλα την σταμάτησα.
"Όχι εδώ μπροστά από όλους" είπα και την κοίταξα σοβαρά.
"Σε είδα όταν περνούσα από εδώ με τον αδερφό μου και είπα να σε χαιρετήσω." έδειξε πίσω της. Ήταν το ίδιο αγόρι με το οποίο τσακώθηκε της προάλλες. Με τσέκαρε από πάνω μέχρι κάτω. Έντομεταξη η Μαρίνα μου έλεγε κάτι αλλα δεν την πρόσεχα και πολύ. Παρατηρούσα τον αδερφό της ο οποίος με κοιτούσε ακόμα.
"Μαρίνα; Κάτσε μέσα στο αμάξι εγώ θα έρθω σε λίγο." είπε ο αδερφός της χωρίς να βγάλει το βλέμμα του από πάνω μου.
"Τα λέμε τότε." άκουσα να λέει η Μαρίνα και εγώ απλός κούνησα το κεφάλι. Πήρα μια γουλιά από τον καφέ μου και παρατηρούσα πως ερχόταν κατά πάνω μου.
"Τι θες;" ρώτησα.
"Εσύ δεν είσαι η κοπέλα από χθες το βράδυ;"
"Δεν νομίζω." είπα και σήκωσα το φρύδι κοιτώντας τον στα μάτια. Είχε καστανόπράσινα μάτια. Τέτοιο χρώμα δεν έχω δει ξανά.
"Είσαι το κορίτσι που έβαψε το σπίτι μου με graffiti!!"
"Ναι σίγουρα." είπα ειρωνικά και έβγαλα το πορτοφόλι μου για να πληρώσω τον καφέ μου. Άφησα τα κέρματα στο τραπέζι και σηκώθηκα.
"Με συγχωρείς" είπα και του έκανα νόημα ότι θέλω να περάσω βγαίνοντας απο την καφετέρια.

----------------------------------------------
Τι λέτε να γίνει στην συνέχεια; Τα σχόλια δικά σας..
Επομενο κεφαλαιο σε λίγες μερες!!🙈❤️