❝Κοίταξα τον ουρανό και τα υπολείμματα που είχαν αφήσει τα βεγγαλικά. Κάτι είχε ξεκινήσει και άλλαζε μέσα μου. Και για πρώτη φορά σήμερα ένιωσα δυνατή και αποφασισμένη. Χαμογέλασα και στάθηκα δυνατή πιστεύοντας στη δύναμη της ψυχής μου. Γιατί για έν...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Είχα κάμποσες μέρες να έρθω στην έπαυλη. Ο Ίαν είχε ανέβει στον πάνω όροφο για να ετοιμάσει τα δωμάτια για τα άτομα της σύναξης. Εγώ θα καθάριζα το σαλόνι, την κουζίνα και όποιο άλλο δωμάτιο υπήρχε στο ισόγειο. Περνώντας από τον μεγάλο χώρο για το σαλόνι αναμνήσεις της Ρόουζ με κατέκλυσαν. Θεέ μου πόσο άδικα τέλειωσε η ζωή της. Σκεφτόμουν πόσα πράγματα άξιζε εκείνη η γυναίκα. Ήταν για μένα τόσο σημαντική. Το χαμόγελό της πάντα μου έφτιαχνε τη διάθεση. Ακόμα την θυμάμαι να μπαίνει μέσα στο σπίτι, πάντα με αυτό το φωτεινό χαμόγελο. Ήθελε να μας φροντίζει. Μας είχε σαν παιδιά της. Αφιέρωσε τη ζωή της κατά κάποιο τρόπο σε εμάς. Και πως της το ξεπλήρωσε αυτό η ζωή; Με έναν άδικο θάνατο. Δεν ήθελα να σκεφτώ καν τον τρόπο που έφυγε. Πόναγε πολύ. Είχα χάσει σε μικρό διάστημα τρεις από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους της ζωής μου. Την μητέρα μου, τον πατέρα μου και τη Ρόουζ, που ήταν κάτι σαν δεύτερη μαμά μου.
Άφησα τις σκέψεις να φύγουν γρήγορα γιατί τα δάκρυα είχαν πλησιάσει επικίνδυνα τα μάτια μου. Δεν ήθελα να παρασυρθώ τώρα από τη θλίψη. Πλέον ήταν αργά για να αφήσω τα δάκρυα μου. Θα θυμάμαι πάντα τη Ρόουζ έτσι όπως της αξίζει. Χαμογελαστή και καλοσυνάτη, έτοιμη να βοηθήσει τον κόσμο σε κάθε ευκαιρία. Πήγα στην κουζίνα να ελέγξω τι υπήρχε στο ψυγείο. Σακουλάκια αίματος και ουίσκι. Σοβαρά τώρα; Έπρεπε να πάω στο σούπερ μάρκετ. Τα άτομα της σύναξης δεν θα έπιναν αίμα και ούτε θα μπεκρούλιαζαν με μπέρμπον. Καθάρισα την κουζίνα αλλά η ηλεκτρική σκούπα έλειπε. Αναρωτιόμουν αν υπήρχε ηλεκτρική σκούπα στην έπαυλη. Λογικά θα έπρεπε. Κατέβηκα στον υπόγειο χώρο της έπαυλης μπας και την βρω σε κανένα δωματιάκι. Ένας θόρυβος από αλυσίδες μου κίνησε την περιέργεια. Πλησίασα το κελί όπου ήταν ο Λίαμ. Είχα ξεχάσει εντελώς την παρουσία του εδώ. Βέβαια με αυτά που είχε κάνει του άξιζε. Προχώρησα από περιέργεια και μόνο, κοντά στη σιδερένια πόρτα του κελιού. Εκείνος ήταν πεσμένος στο πάτωμα και τα άκρα του ήταν δεμένα με αλυσίδες. Η όψη του ήταν άθλια. Ταλαιπωρημένος και βρώμικος. Μπροστά σε αυτή την εικόνα η καρδιά μου χτύπησε δυνατά. Δεν μπορούσα να τον αφήσω έτσι. Ένα αίσθημα λύπης μου βγήκε αυθόρμητα. Έλεγξα το μάκρος των αλυσίδων και αφού είδα ότι ήταν μικρές πλησίασα και άνοιξα την πόρτα του κελιού. Εκείνος σήκωσε το κεφάλι του και με κοίταξε. Τα μάτια του ήταν κόκκινα και το δέρμα του βρώμικο. Τον λυπήθηκα. Ειλικρινά ένιωσα τόσο άσχημα για εκείνον. Στο χέρι μου κρατούσα ήδη ένα πανάκι. Ήθελα να τον σκουπίσω. Να σκουπίσω το βρώμικο δέρμα του. Ένιωθα ότι δεν του άξιζε αυτή η κατάντια. Ίσως υπήρχε και για εκείνον μία ευκαιρία για λύτρωση.
