Οι Αποχρώσεις των Σκιών | Ματωμένη Σελήνη (4ο Βιβλίο)

6

Βρισκόμουν στο δωμάτιο του Τάιλερ. Το τεράστιο μπάνιο που είχε μέσα στο δωμάτιο δεν χωριζόταν από εκείνο. Καθόμουν πάνω στη μεγάλη στρογγυλή μπανιέρα του και εκείνος μου καθάριζε την πληγή στο λαιμό μου. Ο πόνος ήταν οξύς και μεγάλος και το αίμα δεν μπορούσε να σταματήσει. Μου έβαλε μία γάζα πάνω στην πληγή και τοποθέτησε το χέρι μου πάνω της για να της ασκήσω πίεση για να μην χάσω άλλο αίμα. Με ένα βρεγμένο πανί καθάρισε τον ώμο μου και τον θώρακα μου από το αίμα μου. Παρόλο που μου είχε πει πριν λίγο καιρό ότι δεν μπορούσε να ελέγξει τον εαυτό του στην μυρωδιά του αίματος μου, οι κινήσεις του ήταν εντελώς μηχανικές. Καθάρισε τα σημεία στο σώμα μου όπου είχα αίμα και ξέπλυνε γρήγορα το πανί πίσω μου στην μπανιέρα. Το βλέμμα του ήταν σκοτεινό. Καταλάβαινα ότι ήταν οργισμένος με τη Σερένα αλλά επίσης καταλάβαινα ότι αισθανόταν ευάλωτος στη θέα του αίματος μου. Όσο περνούσαν τα λεπτά, το αίμα μου δεν σταμάτησε να τρέχει. Ο Τάιλερ μη μπορώντας να κάνει διαφορετικά, δάγκωσε τον καρπό του και έφερε το χέρι του μπροστά μου.

- Πιες. Σε παρακαλώ. Μόνο έτσι θα κλείσει η πληγή.

Όχι. Δεν μπορούσα αυτή τη στιγμή να κάνω κάτι τέτοιο. Όχι ύστερα από αυτό που είχα μάθει για τον Στέφαν. Αυτό δεν θα μου το συγχωρούσα ποτέ και ας ήταν για το καλό μου. Το να πιω το αίμα του Τάιλερ τώρα δεν θα βοηθήσει μόνο στο να κλείσει η πληγή. Όταν οι άνθρωποι πίνουν αίμα από βρικόλακες, υπάρχει κάτι μοναδικό σε αυτό. Είναι εντελώς ερωτικό και σου δημιουργεί την αίσθηση της κορύφωσης. Δεν θα το έκανα αυτό, ειδικά τώρα.

- Όχι. Ξέχασε το. Δεν το κάνω αυτό.

Σηκώθηκα απότομα από τη μπανιέρα και πλησίασα τον νιπτήρα. Έβγαλα τη γάζα από την πληγή και την κοίταξα στον καθρέπτη. Δυο μεγάλες πληγές από τα δόντια της Σερένα ήταν ζωγραφισμένες πάνω στο λαιμό μου. Το αίμα μου έβγαινε και από τις δύο αργά αργά. Πίεσα την γάζα πάνω στις τρύπες του λαιμού μου και την κράτησα εκεί.

- Κριστίν σε παρακαλώ. Θα χάσεις αίμα.

- Δεν θέλω το αίμα σου Τάιλερ.

Έφτυσα τις λέξεις με μανία. Όμως δεν το εννοούσα με τον τρόπο που το είπα. Ο Τάιλερ στεκόταν μπροστά μου και δεν κουνιόταν από τη θέση του.

- Με σιχαίνεσαι;

- Ω Θεέ μου...

- Απάντησε μου Κριστίν.

- Φυσικά και όχι, αλλά...

- Αλλά; Τι είναι;

Πήρα μια βαθιά ανάσα και άφησα τις λέξεις να ξεφύγουν από το στόμα μου.