Οι Αποχρώσεις των Σκιών | Ματωμένη Σελήνη (4ο Βιβλίο)

32

Κόντευε να ξημερώσει και τα μάτια μου είχαν αρχίσει και έκλειναν. Ξημέρωνε μια καινούρια μέρα αλλά φαινόταν τόσο ίδια με την προηγούμενη. Ο Νίκολας και η Άλισον δεν είχαν ξυπνήσει ακόμα. Η γιαγιά Ζόι κοιμόταν στην πολυθρόνα δίπλα από την Κατ. Σηκώθηκα πιασμένη από τον καναπέ και πλησίασα το παράθυρο. Ο ουρανός είχε αρχίσει και ξυπνούσε, μαζί του και όλες οι έγνοιες που θα έφερνε η σημερινή μέρα. Έξω δεν κουνιόταν φύλλο αλλά έκανε παγωνιά. Το χιόνι είχε σταματήσει πριν λίγη ώρα. Δεν είχα ιδέα τι ώρα είναι παρόλο που κοίταζα συνέχεια το κινητό μου. Ακόμα τίποτα. Κανένα σημάδι. Πλέον ήξερα ότι κάτι κακό είχε συμβεί. Ένας χείμαρρος από δάκρυα εμφανίσθηκαν στα μάτια μου και ξεχύθηκαν στο πρόσωπό μου. Δεν κατάλαβα πότε πρόλαβαν να βγουν. Άφησα έναν λυγμό και έβαλα τα χέρια μου στους ώμους μου. Έτρεμα. Τα μάτια μου είχαν θολώσει και δεν έβλεπα μπροστά μου. Μία κρίση πανικού ήταν, ψιθύριζα συνέχεια για να το ακούσω, αλλά τα πράγματα χειροτέρευαν. Τα πόδια μου τα ένιωθα σαν ζελέ και δεν με κρατούσαν. Στήριξα την πλάτη μου στον τοίχο και αφέθηκα κάτω. Έπεσα σαν ένα κενό τσουβάλι. Άδεια. Αλλά ο κρότος ήταν δυνατός. Ο κρότος της αγωνίας, της απόγνωσης. Άφησα ακόμα έναν λυγμό αλλά δεν όριζα τίποτα. Ξαφνικά ένιωσα δύο χέρια να με πιάνουν από τους ώμους. Με σήκωσαν και με έβαλαν να κάτσω στον καναπέ. Μία γνώριμη φιγούρα έκατσε δίπλα μου και προσπάθησε να με συνεφέρει. Για μια στιγμή σηκώθηκε και πάνω στον πανικό μου απορούσα πως είχα βρει τη δύναμη να σηκωθώ. Ξανά ήρθε δίπλα μου και με σκέπασε με μία φλις κουβέρτα. Άκουσα μία γνώριμη φωνή να μου λέει πως όλα θα πάνε καλά. Σκούπισα τα μάτια μου και πριν προλάβουν να αφεθούν ελεύθερα από την φυλακή των ματιών μου τα δάκρυά μου κοίταξα τη φιγούρα μπροστά μου. Ο Έρικ με κρατούσε στην αγκαλιά του και προσπαθούσε να με συνεφέρει.

- Ηρέμησε Κριστίν. Ηρέμησε.