KADERİMİN PEŞİNDE (Yeniden Yazılıyor!)

11. Yeni Aşklar-Yeni Umutlar /Düzenlendi

Lanet olsun! İstediğim hiçbir hayatı yaşayamamak tabi ki benim suçum değildi! Tutkun olduğum kadını yanıma çekememek, ona karşı bütün savunma mekanizmamı devre dışı bırakamamak, onu hafızamdan biran olsun ayıramamak hiçbiri benim suçum değildi. Korkuyor muydum? Sonuna kadar!

Yusuf'a olan düşkünlüğüm, ona olan sadakatim, kardeş bağım herkesten çok farklıydı. O da bana öyleydi ama aramıza giren Yasemin bütün dengeleri bozabilirdi. Hatta bozacaktı! Yusuf'un bana kardeşini yar etmeyeceğine adım kadar emindim. Bu sebeple kendimi ona bir şekilde ispatlamam gerekiyordu. Kardeşini bana koşulsuz şartsız emanet etmesi için doğru yolda olduğumu göstermeliydim. Ve bunun için ayağıma gelen fırsatı geri çeviremezdim. Girdiğimiz iddianın sonunda elbet o da bunu anlayacaktı.

Yasemin artık benim kalbimdeki yerini aldığı gibi, yanımdaki yerini de alacaktı. Günlerdir ona olan hasretim, ona olan arzum şiddetle artıyor, beni hiç tanımadığım bir adam haline getiriyordu. Onu görmeden geçirdiğim zamanlara son bir haftadır hayretler ediyordum. Yıllardır ilk defa bu kadar uzun bir süre aynı evi paylaştığımızdan mıdır bilinmez ama sabrımın sonuna geldiğimi hissediyordum. Geceleri gözüme girmeyen uykular, sabahları burnuma dolan kokusu, yemek yerken attığı kaçamak bakışları, kalbinin deli gibi atma sesini dahi duyuyordum.. Belki de ben hissediyordum. Kalp kalbi çeker diye bir cümlenin varlığına bile inanır oldum. Kalbim onu istiyordu. Benliğim sadece onu istiyordu. Kabullenemediğim, bu zamana kadar hep imkansız olarak gördüğüm, adice başkalarında avuttuğum her bir hücrem onu istiyordu.. Ona aşıktım. Hem de yıllardır aşıktım! Yasemin'e geri dönülemez bir şekilde aşık olduğumu ise dün gece çok iyi anladım..

Uykusuz bir gecenin vakti yine hayallerimde Yasemin'le cirit atarken, arsız fantezilerime su ihtiyacımla ara vermek zorunda kalmıştım. Amacım sadece sessizce mutfağa gidip suyumu içecek ve geri dönüp fantezilerime kaldığım yerden devam etmekti. Gel gör ki, amacım hiç beklemediğim bir şekilde yolundan çıktı. Buna sebep ise fantezilerimin başrol oyuncusunu mutfakta görmem oldu!

Çok düşlemekten hayal gördüğümü sanan kalbime, sınırlı sayıda kalan zeka parçacıklarım itirazını yaptı. 'Kızın evindesin Samet! Bundan doğal ne olabilir?' Zekam iç sesimle bir oldu ve bana acı gerçeği gösterdi. Hepsine teşekkür ederek, mutfağın kapısından girişimi gerçekleştirdiğim an, benim yavru ceylanımın kısık ama bir o kadar da öfkeli sesiyle ağırlandım..

"Köpek herifi izleyeceksin diye yemeğini yemezsen, gecenin bu saatinde acıkırsın tabi! Ah Yasemin ah! Sanki onun çok umrundasın!"

Heyecandan hızlanan kalbime elimi bastırmamak için güçlükle durdum. Beni umursuyordu! O da beni istiyordu. Bakışlarından belli etse de böyle dile getirmesi çok daha farklı hissettiriyordu. Size abi diyen bir kızın düşüncelerini bakışlarından anlamanız biraz zor oluyordu!

"Gel bakalım peynircim, sende gir ekmeğimin arasına.. Oh işte böyle!" Bu kız tam anlamıyla benim olmalıydı! Benim gibi arsız adama kafa tutacak biri varsa bu deli hatundan başkası olamazdı. Peynir ve ekmekle konuşan bir kadını arzuluyor olmam şaka gibi gelse de, o isterse peynir tenekesine bile düşmeye razıydım!

Arkasında öylece sapık gibi beklemeye devam ediyordum. Her hangi bir ses çıkartmayı düşünsem de, korkup çığlık atabilirdi. Herkesin uyanmasına sebep olabilirdi. Güçlükle, ona doğru adım attım. Özel tim askerlerinin sessiz yürüyüşü, benim yürüyüşümün yanında hiç şansı yoktu. Resmen havada süzülürcesine yavru ceylanıma yanaştım. Beline dolanmak isteyen kollarım, heyecandan titriyordu. Boyun girintisine uzanıp, kokusunu içime çekmek için ölüyordum.. Kısa biran için o sahneyi hayal ettim ve inlememe engel olamadım!

İnlemeler aşkına! Yasemin ışık hızında bana döndü. Korkuyla ağzından çıkan nidayı aynı hızda elimle yakaladım. Dudaklarına kapanan, dudaklarım yerine elim oldu! Şuan tam olarak Yusuf'un bizi basıp sorgusuz sualsiz öldürebileceği pozisyondaydık. Düşmesin diye bir elim belinde, bir elim ağzını kapatmış, vücudu bana yapışmış, bizim at şaha kalkmış Yasemin, Yasemin! diye bağırıp ağlıyordu.