Die ene ontmoeting.

Hoofdstuk 107

Pov Ilse

Ik word wakker en zie dat roos nog naast mij ligt te slapen, en zie dat Liam en Niall er ook zijn. "Wat doen jullie hier?" Vraag ik met nog een beetje slaperige stem "vanmorgen zagen we een bericht van roos en toen zijn we hierheen gekomen" zegt Liam "heeft ze jullie niet wakker gemaakt?" Vraag ik verbaasd "Nope, niemand geeneens haar vriendje" zegt Niall op een plagerige toon ik kijk hem aan en zeg: "vriendje?" "Jaa... Milan en roos hebben iets wist je dat niet?" Zegt Liam ik antwoord niet en schud roos wakker ze kijkt me slaperig aan en zegt: "wat?" "Je hebt verkering en verteld mij niks?" Zeg ik op een beledigde toon ze kijkt Liam aan en zegt: "wie weet het nog meer" "iedereen" zegt Niall roos geeft Liam een boze blik en kijkt dan weer naar mij "sorry, dat ik dat vannacht om 3 uur was vergeten" zegt roos "ja, beloof me dat je zoiets belangrijks nooit meer vergeet" zeg ik plechtig ze knikt en Liam en Niall schudden met hun hoofd "echt ongelofelijk jullie 2" zegt Liam we halen onze schouders op. "heb je zin in vanavond?" Vraag ik aan roos om het onderwerp te veranderen ze kijkt me even aan en zegt dan: "ohja, vanavond..." Maar voordat ze veder kan praten komt mijn dokter binnen "hoe voel je je?" Vraagt hij "slecht, moe, vreselijk. Maar opzich het infuus helpt wel" zeg ik hij knikt "en hoe gaat het met jou roos, de zusters zeiden dat je hier vannacht als was gekomen" zegt de dokter weer, ik heb eigenlijks altijd wel een beetje dezelfde dokter gehad dus inmiddels kent hij roos ook. "Mwha, ja dat klopt. Ilse belde me op dat het niet goed ging en toen ben ik eigenlijks gelijk gegaan" zegt roos "net zoals vroeger" zegt de dokter we knikken allebei trots "trouwens roos kan ik jou even spreken?" Vraagt de dokter weer en roos knikt en loopt verbaasd mee. De jongens kijken mij vragend aan maar ik haal me schouders op omdat ik ook totaal geen idee heb waarom roos mee moet lopen

Pov roos

We lopen een stukje van Ilse haar kamer af en dan staat de dokter stil "ga jij het wel reden als Ilse er niet meer is?" vraagt hij bezorgd "het gaat niet goed met haar hé?" Zeg ik hij knikt en zegt: "nee, je ziet dat natuurlijk ook dat het niet goed gaat met haar maar eerlijk gezegd is het denk ik sneller dan je wil tijd om afscheid te nemen" ik zucht en zeg: "het is niet anders, maar hoelang denkt u nog? "Ik weet het echt niet, we hebben weleens vaker gedacht dat het diezelfde dag was afgelopen en ze weer helemaal opknapte" zegt de dokter "dus u de denkt een dag misschien iets langer?" Vraag ik voorzichtig "ja, ik verwacht niet lang. haar medicijnen zijn al een stuk verhoogd en je ziet ook dat ze het zelf heel moeilijk heeft." Zegt de dokter. Ik knik en zeg: "kunt u mij bellen als het zover is, ik wil pas afscheid nemen als het zover is. ook al is het 2 uur 's nachts" "tuurlijk, wat is je nummer? Dan geef ik hem ook af bij de zusters zodat iemand je kan bereiken." Ik geef me nummer en dan krijgt de dokter een piepje dat hij weer door moet en loopt weg. Ik blijf nog even op de gang staan om alles even te verwerken ik wist dat het slecht ging maar zo slecht, daarom is ze ook zo moe en ziet ze er zo uit. Ik loop weer terug naar de kamer en Ilse vraagt gelijk; "wat was er?" "Ohh, hij wou weten hoe het nu met me vader is, niks bijzonders" lieg ik, ik had al van te voren bedacht wat ik zou zeggen zodat het een beetje normaal over zou komen. Ik heb het gevoel dat ze het maar half geloven maar trek daar niets van aan en merk dat ik gebeld word en neem op
Ik: heeyy
Milan: heeyy, hoe gaat die? Waarom heb je niet even laten weten dat je naar Ilse ging om 3 uur
Ik: sorry, ik moest gewoon gaan.. Trouwens Niall en Liam zijn nu hier.
Milan: oh, oke en hoe gaat het met Ilse
Ik: mwha maar dat vertel ik nog wel, hoe gaat die daar?
Milan: goed hoor, iedereen is wakker volgens mij. Dus ik denk dat ik straks ook even die kant op kom en dan vanavond naar je vader natuurlijk
Ik: ohja, kun jij anders mijn kleren meenemen voor vanavond? Dan kan ik gewoon hier blijven en me anders hier omkleden. Liggen nog in de tas op me kamer
Milan: ja, tuurlijk. Ohja die ene tas, grapje ik vind hem wel en anders bel ik wel weer
Ik: echt bedankt, dan zie ik je vanzelf wel weer een keer. Trouwens Lily weet ook wel waar de kleren liggen daar liggen ze ook van haar bij, dan moet je het maar even aan haar vragen
Milan: komt goed, zie je straks
Ik: nogmaals bedankt, tot straks
Ik hang op en ga weer bij Ilse op het bed zitten en vraag; "heb je nog pijn?" Ze haalt haar schouders een beetje op en zegt: "beetje, gelukkig word het wel wat minder" na een poosje komt ook de rest binnen en zitten we met ze alle op Ilse haar kamer en besluiten om even een film te kijken en ik merk dat Ilse echt moe word en strijd heeft om haar ogen open te houden "ga maar slapen, ik ben er als je weer wakker word" fluister ik en langzaam valt ze in slaap