Die ene ontmoeting.

hoofdstuk 47

Pov roos

We lopen het gebouw binnen en wow wat is het groot. Dat de jongens hier gewoon optreden ik ga hier sowieso de weg kwijtraken. We lopen door eerst naar de kleedkamer en leggen daar al onze spullen neer en dan gaan we naar het podium zodat de jongens kunnen soundchecken. Tijdens de soundcheck word ik gebeld, ik kijk op me telefoon en zie alleen een nummer staan. Ik loop weg naar de kleedkamer en neem op
Ik: hallo met roos
H: hallo roos, met helga de moeder van ilse
Ik: euhm, hallo waarom belt u is er iets met ilse?
H: ja, dat is precies waarom ik bel.. de chemo is nog niet echt goed aangeslagen maar het goede nieuws is dat het niet is gegroeid.
Ik: en nu? Wat gaat er gebeuren?
H: ze gaan gewoon door met chemo en ook bestralen en hopen dat het aanslaat.
Ik: o.. okee sorry ik ben sprakenloos, hoe gaat het met ilse? En ik wil er niet aan denken maar wat als het niet aanslaat?
H: snap ik, ze heeft het moeilijk maar houd zich sterk. Ik wil er ook niet aan denken maar dan is het klaar. Dan krijgt ze medicijnen om haar leven te rekken en tegen de pijn. Maar laten we positief blijven
Ik: ja, dat doen we hoe gaat het met u? En weet ilse dat u dit verteld?
H: nee, ik vond dat je het moet weten en zeg ilse maar niet dat ik het verteld heeft, ze mist je roos. En tja we gaan gewoon door.
Ik: ik beloof het, ik mis haar ook zo erg. Ik ben over 1,5 week in nederland en dan kom ik gelijk! Vertel haar dat. En we blijven sterk net zoals vroeger.
H: het komt goed, echt waar. Ik zie je dan, hou je taai en ze wacht echt wel op je. Maar ik moet gaan, als er iets is kun je me altijd op dit nummer bellen en als er iets is laat ik het je weten okee?
Ik: ja, dat zal ik doen. Bedankt. Veel succes en sterkte toegewenst.
H: dankje, ik spreek je snel weer doei.
Ik: Doei
Ik hang op en zak via de muur op de grond en laat me handen op de grond zakken samen met me mobiel en leun met me hoofd tegen de muur terwijl er een traan over me wang rolt