Zoals ik had gedacht, kwam de man na een uur terug.
Hoe ik wist dat het na een uur was, geen idee.
Ik wist het gewoon.
Aan zijn geïrriteerde blik te zien, was hij niet blij dat ik hem had tegengesproken, een uur geleden.
"Heb je nagedacht, jongen?"
Ik knikte kort.
De man kneep zij ogen tot spleetjes en sperdde ze daarna weer wijd open, alsof hij verbaasd was.
Al snel werd de verbaasde blik een woedende.
"Zal ik je een handje helpen met je beslissing, jongen?"
Deze keer schudde ik mijn hoofd.
Bijna onmiddellijk leek het alsof ik van binnenuit verscheurd werd.
Het leek wel alsof de man me de mond wou snoeren, want toen ik mijn mond opendeed werd de pijn alleen maar erger.
"Ik ben al gevallen. Al lang geleden."
❤Einde❤
BINABASA MO ANG
Gedoemd om te vallen
Short StoryWanneer ik wakker word lijkt het of er een dikke, witte mist in mijn hoofd zit. Mijn gedachten zijn traag, voelen aan als dikke gelei die overal blijft plakken. Ik lig op en ziekenhuisbed dat door de witte gangen van een ziekenhuis gereden wordt...
