Mijn armen vielen langs mijn zij toen ze begon te huilen.
Ik legde het blad en de stylo op Rosaline haar bureau en ging naast haar op het bed zitten.
Mijn arm legde ik om haar schouders heen en ik hoorde haar diep inademen.
Zou ze mijn arm voelen?
Ik sloeg mijn andere arm ook om haar heen en leunde mijn kin boven op haar hoofd.
"Niet weggaan, alsjeblieft."
Er ging een steek door me heen bij het horen van haar stekende stem.
"Ik ga nergens heen. Beloofd."
Ze hapte naar adem.
Mijn ogen werden groot.
Ze voelde mijn armen om haar heen en ze hoorde wat ik tegen haar zei?
"Ik laat je niet meer alleen. Nooit meer." Beloofde ik haar.
❤
YOU ARE READING
Gedoemd om te vallen
Short StoryWanneer ik wakker word lijkt het of er een dikke, witte mist in mijn hoofd zit. Mijn gedachten zijn traag, voelen aan als dikke gelei die overal blijft plakken. Ik lig op en ziekenhuisbed dat door de witte gangen van een ziekenhuis gereden wordt...
