Ik staarde naar het raam.
Alles wat ik kon zien was de blauwe lucht, met hier en daar een pluizig wolkje.
Eigenlijk kende ik Jonathan totaal niet...
We hadden nog niet eens echt tegen elkaar gepraat.
Maar toch wist ik, op een of andere manier, dat hij speciaal was voor mij.
Anders zou ik niet zo'n wrak zijn, zoals nu.
Ik droomde zelfs al over hem...
Als je er echt over na dacht, was ik best wel zielig.
------
Schijt deeltje...
Ik kan er niks aan doen want ik heb geen idee wat ik kan schrijven als het hoofdstuk uit het pov van haar is.
Het einde komt steeds dichterbij.
:)
❤
YOU ARE READING
Gedoemd om te vallen
Short StoryWanneer ik wakker word lijkt het of er een dikke, witte mist in mijn hoofd zit. Mijn gedachten zijn traag, voelen aan als dikke gelei die overal blijft plakken. Ik lig op en ziekenhuisbed dat door de witte gangen van een ziekenhuis gereden wordt...
