Ik kon mijn belofte aan haar niet eens een uur houden.
Dat ik haar nooit meer zou alleen laten.
Toen ze in slaap begon te vallen werd de wereld om mij heen wazig.
Het voelde alsof ik vloog, aan een hele hoge snelheid.
Voor ik het wist, landden mijn voeten op een harde tegelvloer.
Een streng uitziende vrouw keek me aan boven haar brilletje met licht getuitte lippen.
Ze wenkte me met haar wijsvinger en wees naar een gang.
"Gewoon blijven lopen tot je niet meer verder kan."
Meer was de vrouw niet van plan me te vertellen, dus besloot ik te doen wat ze zei.
Ik begon te stappen...
DU LIEST GERADE
Gedoemd om te vallen
KurzgeschichtenWanneer ik wakker word lijkt het of er een dikke, witte mist in mijn hoofd zit. Mijn gedachten zijn traag, voelen aan als dikke gelei die overal blijft plakken. Ik lig op en ziekenhuisbed dat door de witte gangen van een ziekenhuis gereden wordt...
