Verward keek ik een tijdje uit het raam, ookal zag ik bijna niets aangezien het midden in de nacht was.
Plots begon mijn hoofd pijnlijk te steken, alsof er langs alle kanten stenen tegen mijn hoofd werden gegooid.
Met moeite onderdrukte ik de neiging om het uit te schreeuwen van pijn.
Ik moest denken aan Jonathan.
Hij stond midden op een grasveldje, een paar meter van een man af, die leek op Perkamentus, en viel op zijn knieën neer.
Ik bande de gedachte uit mijn hoofd en daarmee hielden de steken ook op.
Ik besteedde er verder geen aandacht aan en besloot om nog even te proberen slapen.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Gedoemd om te vallen
Kısa HikayeWanneer ik wakker word lijkt het of er een dikke, witte mist in mijn hoofd zit. Mijn gedachten zijn traag, voelen aan als dikke gelei die overal blijft plakken. Ik lig op en ziekenhuisbed dat door de witte gangen van een ziekenhuis gereden wordt...
