BEST-Friend-Zoned (Book 2)

Chapter Thirty-Six

Nang sumapit na ang dilim, umuwi na rin naman ang mga naging kaibigan kong bata. Pumasok na rin ako sa loob at inabala na lang ulet ang sarili sa panonood ng kung anu-ano habang kumakain ng strawberries.

Hays! Nakakatamad naman ang ganito.

Siguro nasanay na rin ako na hindi nauubusan ng gagawin noong nag-aaral pa ako sa US kaya hindi ako mapakali ng walang ginagawa ngayon.

Naisipan ko tuloy makipag-Skype sa tatlo. Well I understand if they aren't free, but glad they weren't that busy.

Si Bettina lang ang naka-online kaya siya ang una kong tinawagan.  

I wonder if they're in Manila by this time. Or their flight will be first thing in the morning. Nevertheless, I just want to talk. I need someone to talk to. Para na akong mabubuang dito na kaharap lang ang telebisyon.

Nang makita ko ang mukha niya, 'Hi Bettina!' Isang napaka-lawak na ngiti ang pinakawalan ko. Sinigurado ko rin na ako ang unang bumati sa kanya.

'Angel!' sabay-sabay nilang sigaw sa kabilang linya. Saan ba nanggaling ang dalawang ito at bigla na lang silang sumulpot?  

Tanging tawa lang ang ibinigay nila sa akin.

Napa-buntong hininga na lang ako nang mapagtanto kung ano naman ang ginawa nila.

It seems like I was the one who's surprised again.

Well, they're ought to be on the same room, I guess, kaya baka nga nasa hotel na sila ng tinutuluyan ni Ian ngayon.

Pero di ba, dapat sinabi muna nila kung palapag na sila para masundo namin? Don't tell me, it's one of their surprises, again? And Ian's on it?

'Wait! Did you--'

'No, it's not what you think.' Huminahon ako nang unti-unting mapalitan ni Bettina ang boses ko. Nang kumalma ako, saka siya nagpatuloy. 'We have to stay one more night in Japan, we'll leave to Manila by morning. Don't worry, we'll inform the two of you when we arrived.'

Tumango-tango ako. Dapat lang!

Tumawa ulet sila. Well, I can't help it. Para bang, they're on the same page and I'm on a hundred pages away.

'So, how are you? Is that your home?' Dugtong niyang tanong. Halata rin sa kanya ang excitement.

Bumalik na rin ang ngiti ko sa labi. 'I miss you girls! Don't you ever dare arrive on the airport without noticing me! I want to hug you all so tight!'

Tumawa sila sa reaksyon ko. Lalo na noong niyakap ko ang sarili ko.

Natawa na rin ako sa pinag-gagawa ko. 'And I'm good. Just a bit bored. I suddenly miss home works, reviewers, theses, and so much more... And uhmm, no, this is not where I live. An emergency happened so I have no choice but to stay apart from home.'

'Oh please, don't let me go back to those hell times!' Reklamo ni Daphne na nakikisiksik sa tabi ni Bettina para lamang makita ako sa harapan ng screen.

'Like I said, I just miss the times. I'm not gonna ask you to go back with me if you didn't like Daph.' Sabay tawa ko.

Tumawa rin sila.

'Better not ask me too, Angel' si Bettina na halata ang masayang aura. 'Oh, and by the way, where are you? I'm sure you're out from Baguio now -- that is what you said! We'll leave by tomorrow night!'