Patrick siada na brzegu zlewu, splata palce obu rąk i pochyla się do przodu.
- Jaki jest twój problem? – pyta, rzeczowym tonem.
- Chyba sobie ze mnie żartujesz – prycham. – Zachowuj się normalnie.
- Dla mnie to jest najnormalniejsze zachowanie na świecie. Mów, bo inaczej za cholerę się nie dowiesz, czemu chciałem roztrzaskać sobie mózg na ścianie.
- Dobra, już dobra – unoszę ręce w geście kapitulacji. – Znalazłam to w szafce i od razu skojarzyłam to z tym napisem.... – z trudem przełykam ślinę. – „z d z i r a" na moim czole. Sądzę, że to wina Louise i jej koleżanek.
Patrick milczy.
Zaczynam się jąkać.
Dlaczego spowiadam się temu dupkowi?
- Ale z drugiej strony, to dlaczego miałyby to zrobić? – ton mojego głosu się podnosi. Nienawidzę tego odruchu.
- Myślisz, że to przeze mnie? – przekrzywia ciekawsko głowę.
No nie!
- Chyba zwariowałeś. Dlaczego?
- Bo się ze mną zadajesz.
Zrywam się na równe nogi.
- JA? – skrzeczę, oburzona.
- Poniekąd.
- Nie, nie, nie. Ta rozmowa nie ma najmniejszego sensu. Wychodzę stąd, bo jeszcze się od ciebie zarażę IQ na poziomie -20! – wystrzeliwuję w niego palcem i kopniakiem otwieram drzwi. Za nimi stoi koleś ze starszej klasy.
- Emo Pała i jakaś dziewczyna? – porusza znacząco brwiami.
- Spieprzaj, dryblasie – syczę, przepychając się na korytarz.
Kilka dni później jestem z Lennym na spacerze w Hydeparku. Idziemy spokojnie, Lenny co chwilę przykuca, by podziubać w trawie. Mam słuchawki w uszach. Słucham Green Day.
Do you know what's worth fighting for
When it's not worth dying for?
Does it take your breath away
And you feel yourself suffocating?
Does the pain weigh out the pride?
And you look for a place to hide?
Lenny rzuca się na przebiegającą wiewiórkę.
(...) You're in ruins
1, 21 guns
Lay down your arms
Give up the fight
- Maeby! Czy jeśli dam jej moje cheetosy, to da mi się wziąć do domu?
(...) Throw up your arms into the sky
You and I
When you're at the end of the road
And you lost all sense of control
And your thoughts have taken it all
And your mind breaks the spirit of your soul
- Patrz! Mam ją!
Przebiega mi przed oczami, tarmosząc i torturując małą wiewiórkę. Po krótkiej chwili zwierzątko wyrywa się i ucieka.
CZYTASZ
That Odd Guy
Teen Fiction"To nieprawda, że on nie lubi ludzi. To ludzie nie lubią jego" Maeby Vincent, lat 16, wprowadza się do Londynu z typowej angielskiej wsi. W nowej klasie, w której aż roi się od książkowych "fejmów", poznaje "aspołecznego" chłopaka - Patricka Nichols...
