Meant to be (Liam Payne fanfiction)

Herstel

Mellany's P.O.V.

Het was alsof ik ontwaakte uit een slaap, dieper dan alle andere. Een droomloze slaap, zonder gevoel. Langzaamaan begon ik dingen te horen. Maar ik wist dat ik niet droomde. Het was alsof ik gevangen zat in mijn eigen lichaam. Ik kon niets zeggen, niet bewegen, hoe erg ik het ook probeerde. Ik kon alleen horen. Daarna merkte ik dat ik langzaamaan ook het een en ander begon te voelen. Ik hoorde Liams stem bijna ononderbroken en af en toe voelde ik dat hij mijn hand vast pakte. En toen, eindelijk, na dagenlang proberen, kon ik, heel voorzichtig, mijn vingers een beetje samentrekken. En ineens opende ik mijn ogen. Kon ik praten? Met moeite kwam er wat geluid uit mijn keel "Liam?" Hij reageerde meteen. Ik had het gevoel alsof ik ieder moment weer terug kon vallen in die mijlen diepe slaap. "Kus me". En dat deed hij. Gepassioneerder dan ooit. Zijn lippen stevig op de mijne gedrukt. Hij liet me niet meer gaan. Hij kuste me, alsof we elkaar, nadat het contact tussen onze lippen was verbroken, nooit meer zouden zien. Er zat geen seks of lust in deze kus. Slechts pure liefde. De tinteling die hij me altijd gaf met elke aanraking voelde als een uitbarsting van zenuwprikkels door mijn hele lichaam. Het voelde alsof hij me uit mijn coma wakker kuste. 

Liam's P.O.V.

Mellany werd verplaatst naar een andere kamer, omdat ze nu wakker was. Zodra de dokter de deur uitliep viel ze meteen weer in slaap. Ik was zo bang dat ze op de een of andere manier nu ineens niet meer wakker zou worden. Maar dat was niet zo. De eerste twee dagen nadat ze uit haar coma was gekomen lag ze de  hele dag in bed, vastgekoppeld aan allerlei draadjes en slangetjes. Ze sliep erg veel. En als ze af en toe wakker was, zag ze er heel zwak uit, hoewel er steeds meer kleur op haar gezicht verschijnt. Hoe dan ook, ze leeft. Ze is wakker, ze weet wie ik ben en ze kan met me praten, ondanks dat ze soms lang moet nadenken over wat ze wil zeggen en het haar duidelijk veel moeite kost. Toch gaat ook dat steeds beter. Na de derde dag vond de dokter dat ze klaar was om onderzocht te worden.

Mellany's P.O.V.

Ik werd door de dokter meegenomen naar een onderzoekskamer. Daar stelde hij me eerst een paar vragen. Nou ja, een paar... eerst vroeg hij me dingen over mezelf. "Hoe heet je?" "Mellany Peterson." "Hoe oud ben je?" "20" "Welke kleur ogen heb je?" "Blauw". Dat ging prima. Toen vroeg hij me dingen over anderen "Hoe heet je vriend?" "Liam Payne." "Heb je broers of zussen?" "Nee" "Huisdieren?" "Liam en ik hebben een hond." en zo ging het nog wel even verder. Ik snapte wat de dokter zei, wist het antwoord op al zijn vragen, maar mijn hoofdpijn werd steeds heftiger en ik werd steeds duizeliger, waardoor antwoord geven steeds moeilijker werd. "K-kunnen we even stoppen?" "We zijn bijna klaar, dit is de laatste vraag." "Oke, want ik denk dat ik even moet gaan liggen." 

"Oke, we hebben gister de persoonlijke vragen gedaan, en dat lijkt allemaal prima in orde te zijn. Nu gaan we je algemene kennis en hersenvermogen testen." zei de dokter. Ik moest een hele lijst met vragen invullen zoals Wat zijn de vier seizoennen? of Wie was Anne Frank? Daarna moest ik een test doen om emoties te herkennen. Ik kreeg een soort diavoorstelling met gezichten te zien en ik moest dan zeggen welke emotie daar bij hoorde. Toen ik daar mee klaar was had ik een halfuur pauze. Dus ik werd teruggebracht naar mijn kamer, waar inmiddels twee mensen tegelijk bij mijn bed mochten komen. Dus Emily en Liam zaten al op me te wachten. Maar het nadenken was nog steeds erg inspannend, dus ik was er niet helemaal bij en probeerde een beetje te rusten. Voordat ik het wist was ik in slaap gevallen. Dus zodra ik wakker werd moest ik gelijk door met het onderzoek. De dokter vond het het beste om me niet wakker te maken, omdat het belangrijkste deel van je herstel in je slaap gebeurt. 

Het volgende deel van het onderzoek bestond uit rekensommen. Verschrikkelijk. Wiskunde was nooit mijn favoriete vak geweest. Ik vond er niets aan en vaak snapte ik het niet en ik haalde dan ook voor wiskunde mijn laagste cijfers. Maar goed, je begrijpt dus wel dat na die coma, dit een absolute ramp was. Ik kreeg weer hoofdpijn en werd met de minuut duizeliger. Maar ik sloeg me er doorheen. Ik moest dit van mezelf doen. En toen ik eindelijk klaar was, zag de dokter hoe uitgeput ik was, dus hij zei dat ik maar moest gaan slapen en dat we morgen verder zouden gaan. De volgende dag zouden we het onderzoek afronden. Ik kreeg eerst een boekje met allemaal figuren die ik vervolgens met blokjes moest namaken. Daarna pakte de dokter een raar apparaat met allemaal puntjes en een soort van pen. Ik moest met de pen zo snel als ik kon alle puntjes aanraken, maar ik mocht alleen de puntjes aanraken en die puntjes werden steeds kleiner. Het was moeilijker dan het lijkt. Als allerlaatste moest ik een aantal potjes memorie spelen, iedere ronde met meer kaarten. Toen was het onderzoek afgerond. "Ik hoop morgen de uitslag te hebben." zei de dokter. "Prima. Als u het niet erg vindt, ga ik nu weer even liggen, want ik begin weer duizelig te worden. De hoofdpijn is wel zo goed als weg." "Dat is fijn, neem gewoon net zoveel rust als dat je denkt nodig te hebben." Ik knikte. De dokter bracht me terug naar mijn kamer en zodra ik in bed lag viel ik bijna meteen in slaap. 

Toen ik wakker werd zaten Liam en Emily alweer bij me. "Hoe laat is het?" vroeg ik. Liam keek op zijn telefoon "Half zes". "Hoe voel je je?" vroeg Emily. "Redelijk. Ik heb geen hoofdpijn meer. Maar ik heb het gevoel dat mijn brein niet meer dan drie uur hersenactiviteit achter elkaar aankan en dat ik dan ineens iedere keer super duizelig word. En ik ben nog steeds de hele tijd moe." "Het komt wel goed, je komt er wel weer bovenop." zei Liam. 

De volgende dag was de uitslag binnen. "Goed nieuws, je bent mentaal helemaal in orde. Maar ik raad je aan om het nog een behoorlijke tijd rustig aan te doen. Zoals je zelf waarschijnlijk ook merkt komt je brein nog lastig op gang en word je snel duizelig bij te veel hersenactiviteit. Totdat dat weg is wil ik dat je alles rustig aan doet en je niet te veel inspant. We beginnen morgen met het fysieke herstel. Als dat in orde is mag je van mij naar huis." Dat was zeker goed nieuws. Ook Liam was erg blij om dat te horen. Die middag kwamen de jongens op bezoek. Er mochten nog steeds maar twee mensen tegelijk bij me, dus Liam ging met Niall even ergens anders heen terwijl Louis en Harry bij me zaten. Daarna wisselden ze af. Het was allemaal niet heel inspannend, ik werd dan ook niet duizelig, maar na het eten was ik wel behoorlijk moe, dus ik viel bijna meteen in slaap. 

De dag daarna begonnen we met het fysieke herstel. Lopen ging prima, dat merkte ik al meteen. Dus de dokter zette me op een fietsapparaat, en ook dat ging prima. Al snel merkte hij dat het vooral in mijn mentaal herstel zat. Met het fysieke herstel was ik al na twee dagen klaar. Maar de dokter vond dat ik toch nog iets te snel duizelig en moe werd als ik me mentaal moest inspannen. Dus dat waren nog twee dagen in het ziekenhuis voor mij. Daarna mocht ik naar huis. Toen ik thuis kwam had Liam een heel 'Welkom thuis' feestje georganiseerd. Echt super lief. Mijn hele familie was er, en een paar vrienden, en de jongens waren er natuurlijk ook. 

Ik mocht de eerste drie weken nog niet verder met studeren en ook niet werken. Dus ik zat de hele dag op de bank te lezen of films te kijken. Liam zorgde de hele tijd voor me. Eigenlijk totaal onnodig, vond ik, maar hij stond erop en ik vond het wel fijn om een beetje verwend te worden. "Weetje Mel, ik was gewoon zo bang om je kwijt te raken. Dat je niet meer wakker zou worden." "Geloof me schat, ik ga je heer nog heel lang irriteren. Wij horen bij elkaar, en ik laat je niet zomaar in de steek." Ja, het was niet niks, dat hele ongeluk, maar nu lijkt het erop dat alles gewoon weer goed gaat komen. Het leven gaat gewoon verder. En ik kan langzamerhand steeds meer doen zonder duizelig te worden. De dokter zegt dat ik het gewoon heel langzaam op moet blijven bouwen en dat het dan vanzelf in orde komt. Daar vertrouw ik dan maar op.

____________________________________________________________________________

Hey!

Sorry dat ik nu pas update, maar ik had wat moeite met dit hele hoofdstuk, en ik ben er eigenlijk nog steeds niet blij mee. Maarja, ik hoop met de volgende sneller te zijn.

I love you! Xxx