Meant to be (Liam Payne fanfiction)

Ouders

Mellany's P.O.V.

Het enige vervelende van 18 zijn, was dat we nu onze ouders moesten gaan vertellen over onze realatie. En ik had geen flauw idee hoe.

Liam en ik zaten samen in de hoek van mijn kamer. Hij had zijn armen om me heen. En hij zei "We moeten het jouw ouders eerst vertellen." "Ja ik denk dat dat het beste is.". Ik had de laatste tijd best veel nagedacht over mijn ouders. Ik was erachter gekomen dat ze eigenlijk allebij heel erg lief waren. Maar dat ik gewoon een super koppige tiener was geweest. Nu hadden we eigenlijk een prima relatie, we zagen elkaar een stuk minder nu ik niet meer in huis woonde, maar we hadden ook nooit meer ruzie en ik begon weer die ouder-dochter band te voelen die ik als klein kind al met ze had gehad, maar die door de puberteit in stukken was gescheurd. "Het doet echt pijn dat ik die band weer moet gaan verpesten." "Ik denk dat je het feit dat je ouders je tegenwoordig volwassener behandelen juist moet gebruiken. Je moet een volwassen gesprek met ze aan gaan, en niet als een klein kind gaan stampen en schreeuwen als ze er tegenin gaan.". Daar had hij gelijk in. Mijn ouders gingen inderdaad al een tijdje volwassener met mij om dan eerst, en dat was fijn, maaf ik vond het gewoon nogsteeds moeilijk om met ze te praten, vooral over persoonlijke dingen. Wat dat betreft was ik sowieso altijd al heel erg op mezelf. "Ik weet dat ik snel driftig kan worden op ze. Maar ik hoop dat jij me kan helpen mezelf onder controle te houden. Hoewel je jezelf ook moet voorbereiden. Dik kans dat mijn vader je het huis uit probeert te sturen. Misschien zal hij je zelf een klap geven." "Ik zal niet terugslaan, voor ons." zei hij glimlachend "Ik meen het! En mijn moeder, laat mij maar met haar praten, ze zal een hoop erop tegen hebben, maar ik denk dat ik haar kan overtuigen als ik het goed speel, maar dan is het denk ik het beste als jij je er niet in mengt."

Toen moest ik gaan opbellen. Moest ik nu ook zeggen dat ik een vriend had en die mee zou nemen? Nee, dan zou ze alleen maar vragen stellen die ik niet kon, wilde of durfde te beantwoorden. Maar hoe moest dat dan als we erheen gingen? Ik kon toch niet zomaar samen met Liam voor de deur gaan staan? Daar moest ik later dan maar wat op verzinnen. Ik belde op en maakte een afspraak om over een week langs te komen.

En die week leek in een oogwenk voorbij te zijn. De dagen gingen zo snel dat ik geen tijd had om na te denken hoe ik dit moest gaan aanpakken. De nachten zo langzaam dat ik uren wakker lag, peinzend maar vrijwel zonder resultaat. En nu stond ik voor de deur van het huis van mijn ouders.

Ik belde aan, mijn moeder deed open. Ik was nog nooit zo zenuwachtig geweest in mijn leven. "Ik heb eeeh, iemand meegenomen..." zei ik "Oh is Emily er ook? Wat leuk! Waar is ze?" "Het is niet Emily mam... het is een hij." "Oooh heb je een vriendje?" vroeg ze op zo'n gênant enthousiaste moeder manier. "Uh, ja, maar ik weet dat jij en pap hem niet gaan accepteren, dus ik wil graag dat jullie rustig blijven en op de bank gaan zitten en het ons uit laten leggen voordat jullie gaan schreeuwen, oke?" "Die toon staat me niet helemaal aan jongedame." oh fijn, ik was weer 12 jaar oud. Maarja, ik besloot me maar volwassen te gedragen, dan zou zij me misschien ook zo behandelen "Het spijt me, maar kan je alsjeblieft gewoon met pap op de bank gaan zitten, dan komen we zo." Mijn moeder zuchtte "Oke dan..."

Ik liep een stukje richting de auto en seinde Liam dat hij kon komen. Samen liepen we de woonkamer binnen en mijn ouders ogen werden enorm. Hun kinnen lagen bijna op de grond. "Maar... maar... maar dat is toch Louis, uuuh, ik bedoel Liam? Van One Direction? Nee, dat... dat.. dat kan toch niet!" "Luister, laat me het uitleggen." "En of jij dit uit gaat leggen!" zei mijn moeder. "Nee," begon mijn vader, "Jij!" zei hij, wijzend naar Liam, "Jij, hebt heel wat uit te leggen vriend!". Oke ze gingen duidelijk niet rustig zitten als ik er om vroeg. Dus ik gaf maar 'het goede voorbeeld' en ging samen met Liam zitten en ik begon rustig te vertellen, waardoor, verrassend genoeg, mijn ouders ophielden met schreeuwen.

Ik vertelde de aangepaste versie van hoe we elkaar ontmoet hadden, ik loog dat we na de meet and greet voor een tijd alleen vrienden gebleven waren en af en toe contact hadden, en zei dat we sinds een paar weken iets hadden. "En waarom heb je ons na die meet & greet nooit verteld dat je nog contact had met die jongens?" "Dat was voor hun privacy en het mocht niet van het management, Em en ik waren nog minderjarig toen, en de pers zou het waarschijnlijk verkeerd opvatten." "En terecht!" zei mijn vader "Ik ben nu 18, er is niets mis met onze relatie!" "Mellany, hij is vier jaar ouder! Ik weet dat die beroemde gasten uit zijn op jonge meisjes, maar niet jij Mellany!" "Opa en oma schelen vijf jaar, en bij de meeste mannen met een jongere vrouw spreken we over midlifecrisises en leeftijdsverschillen van minstens tien jaar." zei ik, terwijl ik mijn best deed koel te blijven. "Oke, maar dan nog" zei mijn moeder. "Je kent hem amper!" "Ik ken hem beter dan jij denkt." "Mellany, je bent al vijf jaar hopeloos verliefd op hem, je zou alles doen om bij hem te kunnen zijn, hij weet dat, wat als hij daar misbruik van maakt?" "Dan krijgt hij daar heel veel spijt van." bromde mijn vader. Liam kneep zachtjes in mijn hand om me te laten weten dat hij snapte dat ze bezorgd waren en het niets persoonlijks was. "Zoals ik al zei, ik ken hem beter dan je denkt, en ik zeg je, Liam is de aller liefste en zorgzaamste jongen die ik ken! Hij zal de laatste jongen in de wereld zijn die misbruik probeert te maken van een meisje. En je weet zelf hoe jullie me hebben opgevoed, zo beïnvloedbaar ben ik niet, en ik kan voor mezelf opkomen als ik iets niet wil." "Maar wat als hij je pijn doet?" zei mijn vader, ietwat gekalmeerd "Hij kan mij niet meer of minder pijn doen dan elke andere jongen, dat is gewoon een risico dat je moet nemen als je verliefd bent." "Maar hij is beroemd, wat jou ook in de publiciteit gaat zetten, weet je wel wat dat allemaal in houd?" "Ja, dat weet ik, en daar kies ik bewust voor, ik ben 18, ik ben oud genoeg om mijn eigen keuzes te maken, en dit is wat ik kies. En ik kwam hier niet voor jullie toestemming, ik hoopte gewoon dat jullie deze relatie zouden begrijpen als we het zouden uitleggen, en als jullie er over moeten nadenken, is dat oke, bel dan maar als je je erbij neer hebt gelegd, en als je dat niet doet, dan ben ik hier klaar." "Wacht" zeiden mijn ouders tegelijkertijd toen ik met Liam weg wilde lopen "Ik wil eerst horen wat Lou... sorry, Liam hier over te zeggen heeft." "Oke..." begon hij. "meneer en mevrouw Peterson, ik hou van Mellany, met heel mijn hart. Ze is lief, knap en grappig en ik zou niet weten wat ik zonder haar moest. Ze maakt me altijd vrolijk en bij haar kan ik mezelf zijn. Ik zal haar altijd beschermen en goed voor haar zorgen. Ookal weet ik dat ze dat ook best zelf kan. Mellany geeft me een gevoel dat ik nog nooit voor een ander meisje heb gevoeld en ik zou alles doen wat nodig is om bij haar te kunnen zijn. Ik hou van haar, en niets in deze wereld kan dat veranderen." "Nou," zei mijn vader, zich naar mij richtend. "Als je het echt zeker weet, als dit echt is wat je wil, dan leggen wij ons daarbij neer, en dan moeten jullie binnenkort maar weer eens langskomen, zodat we Liam wat beter kunnen leren kennen." "Dankje pap" zei ik, en ik gaf mijn vader en daarna mijn moeder een knuffel. "Maar onthoud, als je mijn dochter pijn doet, of oneerlijk behandelt, dan maakt het me niet uit hoe beroemd en rijk je bent, dan zwaait er wat!" Zei mijn vader nog tegen Liam. "Ik zal uw dochter met alle liefde en respect behandelen meneer." Zei hij.

De volgende dag gingen we naar Wolverhampton, naar Liams ouders. Hij had hen over de telefoon al over mij verteld, zijn zussen waren meteen verkocht, zijn vader was ook al snel om, alleen zijn moeder was in eerste instantie wat schuw "Dat doet ze altijd" zei Liam "Ze is gewoon bezorgd."Ik hoorde hem aan de telefoon met haar praten. "Echt waar mam, Mellany is het laatste meisje in de wereld dat mij zou gebruiken voor mijn geld. Zal ik je eens wat vertellen mam, op onze eerste date, wilde ik betalen, volkomen normaal, maar ze stond erop de helft van de rekening te betalen. Uiteindelijk had ik haar naar een iets duurder restaurant meegenomen dan ze had verwacht, maar ze heeft wel een deel betaald! Toen wilde ik haar een ketting geven, maar ze weigerde hem bijna aan te nemen omdat ze hem te duur vond! Echt waar mam." Uiteindelijk had Liam opgehangen en zei hij tegen mij: "Ze kijkt er naar uit je te ontmoeten."

Dus we stonden voor het huis van Liams ouders, en zijn moeder deed open. "Liam, lieverd!" zei ze, en ze gaf hem een kus op zijn wang. "En jij moet Mellany zijn!" ze begroette me met een vriendelijke glimlach. "Inderdaad, leuk u te ontmoeten mevrouw Payne." zei ik terwijl ik haar een hand gaf. "Oh, zeg maar Karen hoor." We liepen naar binnen, Liam hing mijn jas op en in de kamer waren zijn zussen en zijn vader. Ik werd plotseling ongelofelijk verlegen. Liam leek dat op een of andere manier te zien, dus hij stelde mij voor. "Pa, Ruth, Nicola, dit is Mellany. Mel, dit is mijn vader," "Noem me maar gewoon Geoff" "mijn oudste zus Nicola, en mijn tweede zus Ruth" zei hij, terwijl ik ze een voor een de hand schudde.

Zowel zijn zussen als zijn ouders waren ongelofelijk lief, en ik heb ze die middag een stuk beter leren kennen, en zij mij ook. Toen we terugreden naar mijn huis zei Liam dat hij kon zien dat ze me echt aardig vonden, daar was ik blij om.

Toen we een week later terugkeerden naar mijn ouders, waren ze een stuk symphatieker tegenover Liam. Ze zeiden dat ze de 'discussie' van vorige week wilden vergeten, en met een frisse start wilden beginnen. Liam sloot zich daar bij aan en naarmate de middag voorderde begonnen ze hem steeds aardiger te vinden. Ze begonnen de lieve, zorgzame jongen achter de popster te zien. En ik kreeg het gevoel dat Liam en ik vanaf nu alles aan zouden kunnen.

__________________________________________________

Hey!

Nieuw hoofdstuk... jeeeej!!

Deze keer duurde het gelukkig niet zo lang, haha. Ik probeer het volgende stuk zo snel mogelijk klaar te hebben!

Xxx Marije