Meant to be (Liam Payne fanfiction)

important a/n!!!

Oke, eerst mog een klein stukje van t verhaal voor jullie, de author's note aan t einde is best belangrijk dusseh, tja...

____________________________________

Mellany's P.O.V.

Zoals afgesproken was ik met kerst en oud en nieuw bij mijn familie, en Liam bij de zijne. Ik had hem erg gemist. Maar ik denk dat ik inmiddels had geleerd hoe ik met dat gevoel om moest gaan.

Het was half Januari, ik zat een boek te lezen en Emily was bezig met een of ander project voor school. *Ding dong* de deurbel. Ik zat helemaal in mijn boek, dus ik hoopte dat Emily zou zeggen: Ik ga wel. Maar in plaats daarvan zei ze: "Mel, kan jij ff opendoen?" oke, dan toch mijn boek maar wegleggen.

Ik deed de deur open en voor ik wat kon zeggen stormde de hele stoet naar binnen, met Liam achteraan. "Hey Mellany!" "Sweetheart!" riep ik uit, en ik gaf hem een knuffel en kuste hem. We liepen naar de kamer waar ook Emily en Harry herenigd waren.

"Wat wilt iedereen drinken?" vroeg ik. "Cola" "Thee" "Water" "Ice tea" "Niet allemaal door elkaar!" schreeuwde ik. "Haz?" "Cola" "Em?" "Ik ook" "Wie wil dr nog meer cola? Oke, Harry, Emily en Perrie. Wie wil thee? Alleen Louis? Oh ook Liam. Wie wil water? Niall en Eleanor. En dan ice tea voor Zayn? Oke." en iedereen ging weer verder met door elkaar heen praten terwijl ik drinken inschonk. Ik gaf iedereen zijn/haar drankje en zette een grote bak chips op tafel.

"Nog een gelukkig nieuwjaar trouwens" zei Liam tegen mij "Ja, gelukkig nieuwjaar" "Weet je Mellany, ik denk dat 2015 een groots jaar voor ons wordt." "Ik word dit jaar 18" "Precies, dit jaar zal de hele wereld weten dat jij mijn meisje bent." "En dit jaar zal ik ook mijn ouders moeten vertellen dat jij mijn vriendje bent." "Het lukt je wel, we komen er samen doorheen." stelde hij mij gerust. Ik legde mijn hoofd op zijn schouder. "Hé wacht eens!" zei Emily plotseling "Ik ben over twee maanden al jarig!" zei ze, plotseling heel blij. Zayn keek Harry dwingend aan en Harry begon met duidelijke tegenzin "Eh, ja daarover he..." "Wat is er Haz?" vroeg Emily "Nou eh, kijk... we beginnen zegmaar over twee weken met de tour enneh..." "Harry. Wat. Is. Er?" vroeg Emily nog eens, ze begon haar geduld te verliezen. "Nou we hebben het dus heel druk en ik heb het even nagekeken en ik ben bang datteh... dat we niet terug kunnen zijn voor je verjaardag..." "Maar ik word 18!" zei ze. "Het spijt me, ik kan er niets aan doen, ik vind het zo erg Em, maar ik kan het niet veranderen." Emily ademde diep in, oh dit kende ik, nu bewaarde ze haar rust, voor een paar minuten. "Het geeft niet" zei ze. Iedereen ging verder met het gesprek en bijna ongemerkt liep Emily de kamer uit. Die ging stoom afblazen. Harry wilde achter haar aanlopen, maar ik hield hem tegen. "Laat haar maar even." Dit was nou eenmaal hoe Emily in elkaar zat, als ze teleurgesteld of gekwetst was, werd ze nooit verdrietig, ze werd altijd boos. Ik gaf haar een paar minuten voorsprong, daarna gaf ik Liam een kus "Ben zo terug." en liep ik met Harry naar buiten. Door het raam zag ik dat iedereen Liam vragend aankeek en ik hoorde Liam bijna zeggen "Geen idee".

Toen stapte Harry en ik in de auto. "Waarheen?" vroeg hij. "Hier links, dan twee maal rechts, dan weer links en dan alsmaar rechtdoor." "Oh ja, hier is ze geweest." zei Harry meteen. Overal waren prullenbakken omgetrapt en lagen gebroken takken opde weg. We hoefden niet lang te rijden, we waren nog maar net de wijk uit toen we Emily inhaalden. Harry stopte de auto en stapte uit. "Em!" schreeuwde hij. Toen ze zijn stem herkende ging ze harder lopen, maar Harry ging haar achterna en hij ging een stuk sneller. Ik besloot maar even bij de auto te wachten.

Emily's P.O.V.

Ik was een beetje over straat aan het ijsberen, ik wist niet zo goed waar ik heen moest, en toen zag ik Harry. "Je bent me achternagekomen!" Zei ik blij. "Natuurlijk, als mijn cutiepie met zo'n vervelend gevoel wegloopt, zomaar, nergens heen. Dan kom ik haar toch achterna! Ik hou van je Em, ik wil je geen pijn doen." Dat was echt heel lief van Harry. Maar ik zou wensen dat hij nu ophield, want anders begin ik nog te huilen. Ja hoor daar kwamen de tranen al, en waarom? Omdat Harry niet op mijn verjaardag kan zijn. Om niets dus. Harry gaf me een knuffel om me te kalmeren. Hij was altijd zo lief voor mij. Ik hield zo veel van hem. "Is alles weer goed?" Vroeg hij. Ik knikte en gaf hem een kus.
Toen kwam Mellany tevoorschijn. "Bekijk het positief" zei ze, "Je bent langer ouder dan 18 dan dat je op je 18e verjaardag hebt moeten wachten." "Dus die twee maandjes kunnen er ook nog wel bij." voegte Harry toe. Twee maanden. Dan was Mellany's verjaardag. "Waneer komen jullie dan terug?" vroeg ik. "12 mei" Antwoordde Harry. "De dag voor mijn verjaardag." Zei Mellany.

We liepen met z'n drieën terug naar de auto. Mel degradeerde zichzelf naar de achterbank, zodat ik naast Harry kon zitten. Toen we terugkwamen, en de woonkamer binnenliepen keek iedereen ons verward aan. "Was niks, alles is goed." zei ik koel. 

_________________________________________

Oke, dit is heel kort, en heel slecht maar ik moest gewoon even iets hebben, want ik moet even iets kwijt.

Uiteraard hebben jullie allemaal gehoord dat Zayn stopt met One Direction. Zoals de iedereen vind ik dit echt verschrikkelijk, ik heb gister een hele tijd gehuild en ik kan het nogsteeds niet geloven.

En waarschijnlijk zal ik dus een tijdje niet verder schrijven aan dit boek, want ik weet niet of ik nog wel een One Direction fanfiction wil schrijven, als One Direction zelf niet meer compleet is...

Het spijt me, I love you!! xxx