Meant to be (Liam Payne fanfiction)

Je bent...

Mellany's P.O.V.

De school was inmiddels alweer volop op gang. Alles ging goed. De jongens waren druk, maar Liam en Harry waren vaak bij ons.

Op een middag kwam ik thuis. Ik wist dat Emily ook al thuis was. "Em, ik ben thuis!" Schreeuwde ik naar binnen. "Shit" hoorde ik vanaf boven, met daaropvolgend de nare geluiden van iemand die aan het overgeven is. "Is alles goed?" Riep ik, en ik keek de wenteltrap op. Maar ik kreeg geen antwoord. Ik liep over de donkere houten trap naar boven, waar ik naar de badkamer liep. De deur stond op een kier. Ik deed de deur open en trof Emily huilend aan op de zwart witte tegels van de badkamervloer. De wc pot zat onder het braaksel "Harry mag me zo niet zien" was alles dat ze zei. Ik begreep er niets van. "Je kan toch gewoon tegen hem zeggen dat je ziek bent?" "Je snapt het niet," snikte ze "ik ben niet ziek." En ineens ging er bij Emily een soort knop om. Van de ene seconde op de andere raapte ze zichzelf bij elkaar en stond ze zelfverzekerd als altijd op en liep naar haar kamer. Verstomd keek ik haar na. Toen ze haar kamer weer uit kwam had ze haar haar in een hoge paardenstaard en sportkleren aan. "Ik ga een stuk hardlopen." Zei ze. Maar ik wist dat ze naar de sportschool ging om daar eens flink tegen een boksbal aan te meppen, (en waarschijnlijk zou ze ook een paar vuilnisbakken in de buurt omgooien of omtrappen). Dat deed ze immers altijd als ze boos of verdrietig was. Ze liep snel naar beneden en voor ik iets kon zeggen was ze al de deur uitgestormd.

Ik ging maar gewoon het eten voor die avond klaarmaken; maaltijdsoep, lekker makkelijk. Ik was nog maar net begonnen toen ik een sms'je van Emily kreeg 'Harry eet niet mee' oké, ik wist niet eens dat hij mee zòù eten, maar ik had er al een beetje op gerekend aangezien Emily had gezegd "Harry mag me zo niet zien." Maar goed, ik vond het allemaal best, het werd dus soep voor twee.

Ik had het eten net klaar toen Emily buiten adem en bezweet thuis kwam. Ze groette me kortaf met iets dat op 'hoi' moest lijken. En at vervolgens zonder iets te zeggen haar soep op. Na het eten schonk ik voor ons allebei een glas wijn in. "Nee, ik wil geen wijn!" Zei ze opeens in paniek. "I-ik ga even douchen." Zei ze met een rood hoofd, blijkbaar geschrokken van haar eigen uitbarsting. En ze liep snel weer naar boven.

Ik vroeg me af wat er toch aan de hand was. Ik ging de gebeurtenissen van vandaag eens goed na in mijn hoofd.
Eerst zat ze kotsend en huilend in de badkamer. Emily was niet iemand die snel huilde, maar ik kon er maar niet uit komen waarom ze dan zo huilde. Dus ik ging maar alle redenen na, waardoor je moest overgeven;
Iets verkeerds gegeten? Nee, daar ga je niet van huilen! En Emily al helemaal niet.
Iets heel smerigs gezien of geroken? Nee, ook dan zou ze er niet zo van streek van zijn.
Vinger in je keel... Nee! Nee toch? Zou Emily anorexia hebben? Nee! Ik kon het bijna niet geloven, maar het was de enige logische reden. Maar ze had daarstraks wel gewoon haar soep gegeten... de douche was al een tijdje stil, en ik had de deur van Emily's slaapkamer nog niet horen kraken, ze zat nu wel verdacht lang in de badkamer. Ik liep snel naar boven. Deze keer was de deur van de badkamer dicht. Ik hoorde weer gesnik. Ik klopte op de deur. "Emily, je moet me toch een keer vertellen wat er aan de hand is. Ik ben je beste vriendin, ik zal niet boos worden, ik ben er om je te steunen." De deur ging open en een rood en betraand gezicht kwam tevoorschijn. Ik gaf haar een stevige knuffel. "Kom." zei ze en de sleepte me aan mijn hand mee naar haar kamer.

"Anderhalve week geleden toen Harry en Liam hier waren," begon ze "toen hebben Harry en ik... Nouja... We kwamen er achteraf achter dat het condoom was gescheurd." Ineens viel alles op zijn plek, "Je bent zwanger!" Flapte ik eruit. "Em, heb je ooit gehoord van de morning-afterpil?" "Ja," zuchtte ze "maar de dokter zei dat er een kleine kans was dat hij niet zou werken, maar dat dat eigenlijk uitsluitend voorkomt bij 'gemeenschap tijdens de eisprong, dus vlak voor de menstruatie. Maar dat is toch zeker niet het geval?' Omdat ik Harry niet ongerust wilde maken zei ik van niet." "Maar het was dus wel zo." Ze knikte "afgelopen week ben ik niet ongesteld geworden, en vandaag begon het kotsen." "Maar, dat wil toch niet zeggen dat je zwanger bent? Je kan gewoon toevallig laat zijn deze maand, en misschien is het wel een bijwerking. Heb je überhaubt wel de bijwerkingen van de morning-afterpil opgezocht?" "Nee" zuchtte ze. "Ik heb vanmiddag wel een zwangerschapstest gekocht, maar die werkt pas vanaf twee weken, dus dat is dit weekend." Ik besloot het toch maar op te zoeken. "Kijk, hier staat als bijwerking dat je misselijk kan worden, misschien ben je wel helemaal niet zwanger." Emily keek me vertwijfeld aan. "Ik wacht die test wel af."

Harry's P.O.V.

Ik zat in de trein, op weg naar Emily's huis. Ik miste haar en het was nu toch weekend, dus ik had besloten naar haar toe te gaan. Ze wist zelf nog van niks.
Ik pakte mijn telefoon een keek op twitter. Daar zag ik tot mijn grote verbazing dat #harryisgoingtobeadad nummer 4 trend wereldwijd was. Ik bekeek de tweets en zag dat dus blijkbaar iemand bij een drogist Emily een zwangerschapstest had zien kopen. Ik dacht meteen aan dat gescheurde condoom, en de dokter en hoe zenuwachtig Emily de afgelopen week klonk aan de telefoon. Shit. Ik probeerde mezelf gerust te stellen, het komt vast wel goed. Onze relatie is stabiel, we kunnen er het beste van maken. En daarbij, het staat nog nieteens vast of ze wel echt zwanger is. Maar terwijl ik mezelf aan het kalmeren was, werd ik eigenlijk ook wel een beetje boos op Emily. Ik bedoel ze had het me gewoon kunnen vertellen. Ik zei net nog dat onze relatie stabiel is, maar is dat wel zo als ik er via twitter achter moet komen dat zij misschien zwanger is?

Emily's P.O.V.

"Em!" Riep Mellany. "Ik ben bezig!!!" Schreeuwde ik terug. "Em, ik denk dat je dit wel even wilt zien." Ik liep naat haar toe en zuchtte "wat?". Ze gaf me haar telefoon, en ik las dat de jongen achter de kassa bij de drogist dus blijkbaar aan de pers had verteld dat ik een zwamgerschapstest had gekocht, "Dit meen je toch niet! Oh als ik erachter kom wie die jongen is!" Ik voelde dat mijn wangen rood werden van woede, en op dat moment hoorden we iemand de voordeur openmaken. Harry kwam naar binnen, woedend. "Emily Johnson, jij bent zwanger en je hebt het mij niet verteld!" Iemand hier had ook op twitter gekeken. "Nee Harry, je snapt het niet, ik weet niet of ik zwanger ben, maar na vorige week dacht ik dat het maar beter was om toch een test te doen." "Maar dat had je me dan toch kunnen vertellen?" Zei Harry iets rustiger. "Ik wilde je niet ongerust maken." Zei ik zachtjes. "Wacht een even... het was wel tijdens de eisprong of niet?" Ik knikte "Verdomme Em! Je moet me dat soort dingen gewoon vertellen, ik ben er juist voor om je dan te steunen! En trouwens, als je wel zwanger zou zijn, dan zou ik de vader zijn! Ik ben hier dus net zo goed bij betrokken als jij!" "Het spijt me... ik... ik dacht dat dit hey beste was." "Schat, we hebben een relatie, dat betekent dat we elkaar alles vertellen, goed nieuws of slecht nieuws, oke?" "Oke." En Harry kuste me en we waren beiden opgelucht.

Mellany's P.O.V.

De volgende dag was het tijd voor de zwangerschapstest. Emily kwam de wc uitlopen. "Nu twee minuten wachten." Ik kon aan hun gezichten zien dat die twee minuten voor Emily en Harry een eeuwigheid leken te duren. "De tijd is voorbij." zei ik na twee minuten. Emily zuchtte diep. "Ik durf niet te kijken, doe jij het maar." En ze gaf de test aan Harry. Hij staarde er twee seconden naar en gaf hem toen aan mij "Ik kan het ook niet." Zei hij. Ik keek op de test, "Het is negatief."

__________________________________________
Hey!
Sorry dat dit zo lang duurde maar ik had wat moeite om weer te beginnen met dit hoofdstuk en een beetje weinig inspiratie, ik hoop dat ik jullie de volgende keer iets beters kan geven.
Xxx Marije