Ziek. Misschien voor altijd. Misschien nog maar even.

Deel 26.

We zitten in de wachtkamer van het ziekenhuis en al vrij snel worden we verder geroepen. We gaan tegenover mijn behandelend arts zitten. Ik pak Maximes hand, ik ben bang, bang voor slecht nieuws, bang dat ik dood ga, bang dat iedere dag mijn laatste kan zijn. "Ik heb goed nieuws, ik kan met zekerheid zeggen dat je schoon bent" begint mijn behandelend arts het gesprek. Ik kijk Maxime aan.
"Ben ik dan voor altijd beter?" Vraag ik.
"Dat weet ik niet, maar voor nu in ieder geval wel. We blijven je in de gaten houden want de kans dat het terug komt is aanwezig"
Ik heb al het geluk van de wereld gehad! Ik ben gewoon beter! Mijn grootste droom is uit gekomen! Maxime en ik bedanken mijn behandelend arts en lopen het ziekenhuis uit. We lopen rechtstreeks naar het hotel. We komen binnen, Janine staat met Laura te praten, en Linda met Rover. "Ik ben beter!" Roep ik enthousiast.
Rover komt meteen naar me toe gerend en tilt me op. "Wat fijn voor je" zegt hij, en hij zet me weer neer op de grond.
Iedereen laat op z'n eigen manier zien dat ze blij voor me zijn. Ik besef het zelf nog nauwelijks, ik had dit nooit verwacht, ik had de moed al opgegeven. Maar het is een feit, ik ben beter!

Enkele maanden later heb ik mijn oude haar lengte weer terug, mijn mooie blonde lokken die ik een hele tijd heb moeten missen. Mijn muts gaat de kast in, in de hoop dat ik hem nooit meer hoef te dragen omdat ik geen haar heb. Een nieuwe tijd is aangebroken. Mijn leven begint opnieuw, hier, in Meerdijk, met mijn vrienden en familie. Niet meer in een hotel, maar bij Maxime thuis. Mijn nieuwe leven, waarin ik het verleden achter me laat, en ik alleen nog maar aan het heden denk.

Einde.

P.s. Laat even in de reacties weten wat jullie van dit boek vonden. ;-)

Ik heb dit boek met veel plezier en tranen geschreven, dit hoort niet, iedereen moet kunnen leven zonder ziek te zijn. Maar het is zo, en die mensen moeten doorzetten! KEEP HOLDING ON!!!

Bedankt voor het lezen,