Ziek. Misschien voor altijd. Misschien nog maar even.

Deel 16.

Ik zie Rover in het restaurant zitten, ik loop naar hem toe. "Hey" zeg ik.
"Hey, wat is er?"
"Ik wil even weten hoe het met je gaat"
"Nou, goed hoor. Kom anders even zitten"
"Hallo" zegt een vrouw die tegenover Rover zit.
"Oh, mam, dit is dus Nienke. En nou ja, Nienke, dit is Linda, mijn moeder" zegt Rover.
"Leuk u te ontmoeten" zeg ik vriendelijk.
Linda knikt. Het blijft enige tijd stil. "Kan je die muts af doen alsjeblieft? Dan kan ik die mooie haren bekijken waar Rover het steeds over heeft" doorbreekt Linda de stilte.
"Ik heb geen haar" zeg ik droog.
"Heb je het afgeschoren?"
"Nee, het komt door de chemo"
"Ben je ziek?"
"Ik heb leukemie" zeg ik.
Ik barst voor de tweede keer vandaag uit in huilen. De tweede huilbui al vandaag! Ik merk dat Linda schrikt van mijn reactie. Al vrij snel stopt het weer. "Dit gebeurt wel vaker hoor, het is één van de vele bijwerkingen" zeg ik snel.
"Gelukkig geen woedeaanval" zegt Rover.
"Over woedeaanvallen gesproken, Maxime beweert dat ze mijn tante is en ze kwam vanmiddag naar het ziekenhuis om me gezelschap te houden tijdens mijn chemo. En nu komt het, toen kreeg ik ook zo'n woedeaanval gevolgd door een huilbui. Eerlijk gezegd valt ze best mee, ze heeft ook een goede kant. Het is even zoeken, maar als je hem eenmaal gevonden hebt vergeet je haar slechte kant gewoon even" zeg ik.
"Dat kan ik me niet voorstellen. Als ik zie hoe ze soms tegen mensen tekeer kan gaan" zegt Linda.
"Toch is het zo" zeg ik.
"Nou ja, wil je ook wat drinken?" Vraagt Linda.
"Nee, ik ga weer. Ik moet nog even iets regelen" zeg ik.
Ik sta op en loop naar mijn kamer. Ik moet helemaal niets regelen, maar ik moet toch iets bedenken om weg te komen. Ik weet hoe dit soort gesprekken lopen, dan beginnen we weer over mijn verleden en over mijn ziekte, maar daar heb ik even niet zo'n zin in nu.