Ziek. Misschien voor altijd. Misschien nog maar even.

Deel 6

Er wordt op mijn kamerdeur geklopt. "Nienke, gaat het wel?" Het is Rover.
"Ga weg!" Roep ik.
"Nienke, het is niet niks. Je moet je niet opsluiten, daar schiet je niks mee op" hoor ik Laura zeggen.
Ik kom nog ligt snikkend van het bed af en open de deur. Zonder echt te blijven wachten loop ik al terug naar het bed. Laura loopt achter me aan, alleen Rover zie ik niet. Waarschijnlijk is hij weer aan het werk. Laura komt naast me zitten, nog huilend zit ik naast haar. Ze slaat een arm om me heen en fluistert wat geruststellende woorden waardoor ik langzaam stop met huilen. "Gaat het?" Vraagt Laura even later.
Ik haal mijn schouders op.
"Wat is er?"
"Ik wordt er steeds weer aan herinnerd, dan zie ik het weer precies voor me"
"Wat bedoel je?"
"Hoe het ging, hoe ze me achterlieten"
"Dat moet erg moeilijk voor je geweest zijn"
Ik knik.
Even blijft het stil. Ik voel de hand van Laura over mijn rug wrijven. Het stelt me gek genoeg gerust, ze voelt als een moeder die ik nooit echt heb gehad. Is dat raar? Ik kijk haar aan en zie de tranen in haar ogen staan. Ik vraag me af waarom.
"Ik red me wel" zeg ik na een tijdje stilte.
"Als ik iets voor je kan betekenen weet je me te vinden"
"Dankje"
Laura staat op en loopt naar de deur. Ik hoor hoe de deur dicht word gedaan, ik kijk in mijn agenda. Ineens zie ik daar staan dat ik een afspraak heb met Rover. Ik schrik even en ren als een malle naar beneden. Gelukkig ben ik nog op tijd. Ik ga tegenover hem zitten en we bestellen een drankje.

P.s.
Dit liedje is echt geweldig, ik ben onwijs fan van deze zangeres. Simone Kleinsma is geweldig!