We praten gezellig over ons, hoe we verder gaan, hoe het verder moet met mij, hoe het verder moet met hem, hoe we zoveel mogelijk samen kunnen zijn. Er loopt een vrouw voorbij die me vaag bekend voorkomt. Ze kijkt me even aan en gaat aan een tafel verderop zitten. "Weet jij wie dat is?" Vraag ik aan Rover.
"Wie?"
"Die vrouw achter je"
"Oh, dat is Maxime Sanders. Het lijkt me persoonlijk beter als je uit haar buurt blijft, ze kan aardig zijn maar ook enorm sluw. Dus ik zou oppassen voor haar"
"Zo erg kan het toch niet zijn?"
Rover kijkt op zijn horloge. "Ik moet weer aan het werk" zegt hij en ik blijf alleen achter. Maxime staat op en komt tegenover mij zitten. Ik voel hoe ik rood word. "Ken ik jou ergens van?" Begint ze het gesprek.
"Misschien"
"Wat doe je hier?"
"Ik verblijf hier voorlopig"
"Voorlopig?"
"Ja voorlopig, ik ben een ongelukje. Ze hebben me hier achter gelaten"
"Zomaar?"
"Nee, met een rede"
"Vertel"
"Liever niet, het ligt nogal gevoelig"
"Maar je kan me vertrouwen"
"Ik ken u nog niet eens"
"Dat is zo, maar als je je bedenkt hoor ik het wel"
"Prima" beëindig ik het gesprek. Als ik hier maar weg kom, ik loop het restaurant uit richting café De Koning.
YOU ARE READING
Ziek. Misschien voor altijd. Misschien nog maar even.
FanfictionNienke is ernstig ziek, haar ouders hebben sinds haar ziekte geen tijd meer voor haar. Ze wordt behandeld in een ziekenhuis in Meerdijk. Ze zit momenteel in een hotel, en het contact met haar ouders is zo goed als verbroken. Totdat ze de altijd sluw...
