Μακριά σου.(Υπό διόρθωση.)

Κεφάλαιο 23

Έψαχνα παντού την Δέσποινα και δεν μπορούσα να την βρω πουθενά. Προσπάθησα να μην με πιάσει πανικός, αλλά το ότι δεν την έβρισκα μου έβαζε διάφορες ιδέες για το τι μπορεί να έπαθε και ανησυχούσα. Βγήκα έξω και την είδα σε ένα παγκάκι να κλαίει.
-«Τι έγινε; » την ρώτησα αλλά εκείνη συνέχισε να κλαίει. Προσπαθούσε να μιλήσει αλλά στο τέλος έβγαινε κάτι σαν... σαν... δεν μπορώ να το περιγράψω.
-«Είδες τον Στέφανο; »  την ρώτησα.  Σταμάτησε να κλαίει.

-«Δεν είναι μόνο αυτό. Είναι και τα παιδιά μαζί τους. Με είδαν αλλά ευτυχώς δεν έδωσαν και πολύ σημασία. Απλά με χαιρέτησαν. Και είδα τον Στέφανο  να έρχεται προς το μέρος μου. Έτρεξα και βγήκα έξω πριν προλάβει να κάνει κίνηση. » μου είπε.

-«Μα εγώ τον είδα να κάθεται στο μπαρ και να πίνει, αλλά δεν είδα τους άλλους.» εκείνη την ώρα με πιάνει η Δέσποινα από το χέρι και με γυρίζει. Βλέπω τον Άρη πίσω μου. Βλέπω τον Άρη ύστερα από τρία ολόκληρα χρόνια. Ήταν όπως τον θυμόμουν, αλλά έδειχνε κάπως...Σαν, κουρασμένος... Περισσότερο σαν ναρκωμένος θα το έλεγα. Αλλά δεν μπορούσα να το πιστέψω ότι τον έβλεπα ύστερα από τόσον καιρό. Μου φαινόταν απίστευτο. Αλλά τώρα... έμοιαζε μεθυσμένος. Πολύ. Τα συναισθήματά μου για εκείνον άρχιζαν να έρχονται στην επιφάνεια. Εκείνη η αγάπη που του είχα, κάνει την εμφάνισή του, αλλά το ίδιο κάνει και η ανάμνηση στο μπαρ με τον Στέφανο.Με πλησίαζε, αλλά εγώ αντί να κάνω κάτι να τον βοηθήσω πήρα το χέρι της Δέσποινας και την τράβηξα για να περάσουμε απέναντι... Όμως, ξαφνικά  βρεθήκαμε και οι δύο πεταμένες στην άκρη του δρόμου. Εγώ ακριβώς μπροστά από το αμάξι και η Δέσποινα λίγο πιο κάτω.

Μπιπ μπιπ. Μπιπ μπιπ. Μπιπ μπιπ.

Ακουγόντουσαν από παντού. Νιώθω βελόνες στα χέρια μου να με τρυπάνε και να με ενοχλούν. Άκουγα φωνές γύρω μου. Πρέπει να είναι του Ορέστη και του Άγγελου. Αλλά δεν είναι μόνο αυτές. Ακούω και γυναικείες. Γνώριμες. Αλλά δεν μπορεί να είναι. Προσπαθώ να ανοίξω τα μάτια μου. Τα καταφέρνω ύστερα από πάρα πολύ ώρα, για να αντικρίσω τα αγόρια μαζί με την Τζένη και την Χρύσα, τον Θάνο και τον Γιώργο. Αλλά μαζί τους και ο Άρης. Όλοι μαζί εδώ...Τι κάνουν στο νησί;

-«Επιτέλους, άνοιξες τα μάτια σου. Κορίτσι μου χαιρόμαστε που σε βλέπουμε...» μου είπε η Τζένη και με πλησίασε να με αγκαλιάσει όπως και η Χρύσα.

-«Γεια σας κορίτσια. Και εγώ χαίρομαι που σας βλέπω.» τους είπα και με αγκάλιασαν. Οι βελόνες με πονάνε και δεν μπορώ να  κουνηθώ. Αλλά δεν πονάνε μόνο γι' αυτό. Προσπαθώ να θυμηθώ το ατύχημα. Είδα τον Άρη μεθυσμένο να έρχεται προς το μέρος μου , πήρα την Δέσποινα από το χέρι και την  τράβηξα από το χέρι για να φύγουμε, με αποτέλεσμα να μην κοιτάξω τον δρόμο και να μας χτυπήσει ένα κόκκινο αμάξι και τα σώματά μας να εκτοξεύονται  σε διαφορετικές κατευθύνσεις. Μετά, το απόλυτο κενό. Εκείνη την ώρα μπήκε μέσα ο γιατρός. Ο Άρης σηκώθηκε για να μιλήσει με τον γιατρό. Η Δέσποινα ήταν στο διπλανό και πιστεύω ότι μάλλον θα είχε ξυπνήσει.