Μακριά σου.(Υπό διόρθωση.)

Κεφάλαιο 9

Πλευρά Μαρίας...

Το επόμενο πρώι μας βρήκε αγκαλιά.Αχ,τι ωραία που ήταν,εκείνος ολο το βράδυ με χαΐδευε. Τι γλυκός που ήταν, δεν κοιμήθηκε ούτε λεπτό,μόνο με κοιτούσε.

Όταν ήταν η ώρα να πάμε σχολείο, με ξύπνησε με ένα τρυφερό φιλί,το ευχαριστήθηκε, οχι πως εγώ δεν το ευχαριστήθηκα.

-«Καλημέρα και σε εσένα μωρό μου.»

-«Καλημέρα άγγελέ μου.»

Ξαφνικά μπήκε η Τζένη, χαμογέλασε και μας ειρωνεύτηκε για λίγο.Ύστερα χτύπησε το κουδούνι.

-«Ποιός είναι;» είπε η Τζενη και άφησε εμένα και τον Άρη μόνους..Αχ πόσο την λατρεύω..

Ακούσαμε την Τζένη να κλαίει,ο Άρης πήγε να δεί τι συμβαίνει..

Αφού ντύθηκα, βγήκα και εγώ έξω να δω τι συμβαίνει.

Και οι δύο τους με κοιτούσαν σαν να προσπαθούσαν να μου πούν κάτι πολύ σοβαρό.Κρατούσαν ένα γράμμα. Τι να ήταν άραγε;Ήταν για εμένα..

Το άνοιξα αλλά δεν πρόλαβα να το διαβάσω όλο και ένιωσα να χάνομαι και το σώμα μου βαρύ...λιποθύμησα στην αγκαλιά του Άρη.Τον ένιωσα να με μεταφέρει και μετά να με ακουμπάει κάπου μαλακά.

Ξαφνίκα ακούω τον Αρη να μου λέει σιγανά με μια φωνή γεμάτη ανησυχεία και συμπόνια ...

-«Ξύπνα μωρό μου...»

-«Άρη, φέρε μου το γράμμα. Πρέπει να το διαβάσω.»

-«Ποιό γράμμα αγάπη μου.Στο όνειρό σου ,ανέφερες ένα γράμμα .Δεν καταλαβαίνω...»

Τι; Ολα ήταν ενα όνειρο,δηλαδή εφιάλτης... Μα πώς,αφού εγώ θυμάμαι να ξυπνάμε το πρωί και να μπαίνει μέσα η αδερφή του.Σε κάποια φάση ακούει το κουδούνι και πάει να ανοίξει. Μόλις κατεβαίνω κάτω την βλέπω να κλαίει μαζί με τον Άρη.Και μετά λυποθυμάω.

-«Άρη, τι ώρα είναι;»

-« 5 το πρωί. Σε άκουγα να παραμιλάς και να φωνάζεις και ανησύχησα.Δεν θέλω να μου πάθεις κάτι ζωή μου.Πές μου τι είδες και σε τάραξε τόσο πολύ... Θέλω να μάθω, τι έγινε;»

-«Δεν είναι κάτι ανησυχητικό. Μην ανησυχείς. Ένας απλός εφιάλτης μάλλον.Καλημέρα επ' ευκαιρίας. Αν ξυπνήσω δυστυχώς δεν μπορώ να κοιμηθώ. Πάω να φτιάξω πρωινό. Και ναι, από τόσο νωρίς. Είπα να σε προλάβω σήμερα.Έχω να φτιάξω ολόκληρο μπουφέ. » και μετά του έδωσα ένα φιλί για να τον καθησυχάσω και να μην ανησυχεί για εμένα.Όμως όλο το πρωί, μέχρι να ετοιμάσω πρωινό,το σκεφτόμουν. Δεν μπορούσε να το ξεχάσω. Φαινόταν τόσο αληθινό.Πολύ αληθινό.Δεν είχα και πολλά υλικά οπότε αποφάσισα να πάω μέχρι τον φούρνο να πάρω λίγα κρουασανάκια και κάτι άλλα για να τσιμπήσουμε για πρωινό. Είμαστε και τρία στόματα βλέπεις. Ακόμα και στον δρόμο σκεφτόμουν το όνειρο.