Waiting to be Loved✔️ (Editing)

Kabanata 42

Kababata 42

Don't Cry

I do not know what will I do when he turn his back at me. Para bang naitulos ako sa kinatatayuan ko ngayon.

Doon nagsink-in sa isip ko kung ano ang mga sinabi ko sa kaniya.

Gusto ko siyang habulin, gusto kong sabihin na hindi totoo ang mga nasambit ko sa kaniya.

Aaminin ko, hanggang ngayon mahal na mahal ko parin siya.

Pero bakit sa twing nasa poder niya ako lagi lang din ako nasasaktan? kung dati ay physically, ngayon naman emotionally?

Hindi ko na alam kung anong gagawin ko.

Ngayon, nakatingin lang ako sa sasakyan niyang unti-unting lumalayo sa akin.

Kasama na siya, sa puso ko maski sa buhay ko. Wala sa sariling napadapo ang aking palad sa aking kanang pisngi.

Basa ito, ibig-sabihin umiiyak ako?

Muli kong tinignan ang sa ngayo'y papalayong sasakyan niya.

At habang minamasdan ko iyon ay doon ko naman naramdaman ang pamilyar na sakit sa dibdib ko.

Alam ko ano mang oras bubuhos na ang mga traydor kong luha.

Pero hindi, ayokong ilabas ito, hindi siya karapat-dapat sa luha kong ito.

Napasinghap ako nang biglang kumirot ang tiyan ko dahil sa pagpipigil ng mga luhang kanina ko pa pinipigilan.

Nakalimuutan ko na rin pala na buntis ako dahil sa kaniya.

Para bang wala akong dala-dala habang kausap ko siya kanina.

Alam kong tama naman ang ginawa kong pagpapalayo sa kaniya, pero bakit ganito ang nararamdaman ko? bakit ang sakit? gayong iyon naman ang tama kong ginawa para sa ikabubuti ng anak ko?

Marahas kong pinunasan ang mga luha ko sa aking pisngi, buti nalang ay napigilan ko ang pagbuhos ng luha ko ngayon kundi pagtitinginan ako ng mga taong nasa paligid ko ngayon.

Nang tuluyan ko na siyang hindi nakita ay doon ko lang naman naramdaman ang pagtama ng mainit na sikat ng araw sa akin balaat.

Napatingin ako sa aking wrist watch at nakita kong alas-diyes na pala.

Naglakad nalang ako pabalik sa loob ng coffee shop upang bayaran ang kape na hindi ko naman na nainom ng maayos.

Nawalan narin kasi ako ng gana dahil sa nangyare.

Nang malapit na ako sa may pintuan ay saka naman nagvibrate ang cellphone ko.

Kunot-noo ko itong kinuha at tinignan kung is christian ang nagtex sa akin.

Ngunit hindi pala. Iyong unregistered number nanaman, at alam kong siya ulit ito.

Binasa ko ang mensahe sa tinex niya.

"Tandaan mo, babalikan kita honey hindi porke sinabi mo sa akin ang lahat ng iyon ay susuko na ako, No dahil alam kong kasal parin tayo, at ibig-sabihin rin non ay may karapatan parin ako sayo, hahayaan muna kitang makasama yang gagong pinsan ko, at pagkatapos non ay saka ako babalik, para sayo para sa atin at para sa anak natin, I love you my wife"

Nahigpitan ko ang paghawak ko sa cellphone ko matapos kong mabasa ang tex niya sa akin.

Ngunit paano niya nalaman na siya ang ama ng batang dinadala ko? ay oo nga pala he's a f^cking Villaverde, and a villaverde has many connection.

Napangiti nalang ako ng mapait habang pinagpatuloy ang paglalakad ko sa loob, nag-iwan na akong ng bayad at saka ako lumabas ulit.

Otomatikong napawahak ako sa tiyan kong malaki na, kanina nga'y nagtaka ako dahil parang hindi man lang niya nakita na may dinadala na ako.

Sa akin kasi siya nakatutok at hindi sa tiyan ko.

Kung siguro'y iniisip niya na makukuha niya ang anak ko, pwes hindi ako papayag, hindi ako makakapayag na basta-basta niya nalang kunin ang anak ko hindi niya alam ang mga pinagdadaanan ko ngayon.

Sisiguraduhin kong paghihirapan niya muna bago siya makapasok sa buhay ng anak ko.

*

Ibinaba ko ang sliding bag ko sa may table malapit sa may kama at saka ako nahiga.

Mamaya nalang siguro ako maglulunch hindi pa naman kasi ako nagugutom.

Nilalaro-laro ko ang cellphone ko, at habang nilalaro ko iyon ay saka ko naman naisip iyong kanina.

Ano kayang pumasok sa isip niya at nagpakita siya sa akin?

Alam kong malinaw sa akin pati narin sa kaniya iyong mga salitang binitawan niya sa akin.

Sobrang sakit ng naramdaman ko non, dahil sa isiping hindi niya tanggap ang bata at nagawa pa niyang kaming paalisin.

Tapos ngayon ay bigla na lamang siyang susulpot makalipas ang ilang buwan? napakagago niya talaga.

Hindi man lang niya iniisip ang kalagayan ko pati ang nararamdaman ko lalo na ngayon na buntis ako.

Normal lang naman daw sa mag buntis ang pagiging emotional, iyon kasi ang sabi ng doktor sa aming dalawa ni christian nung mga oras na nagpacheck-up kami.

Buti nga daw at walang trabaho non si christian kaya nasamahan niya ako.

Marami pa akong mga naiisip na mga posibleng mangyare kapag naulit ang engkwentro namin ni tristan.

At sa dami kong iniisip ay hindi ko namalayan na nakatulog na pala ako, nakalimutan ko pang isara ang pinto ng kwarto ko, but it's ok naman nakasara naman kasi iyong sa main door.

**

Naalimpungatan ako ng maramdaman kong parang wala na ako sa kamang kinahihigaan ko.

Para kasi akong umaalog-alog na hindi ko maintindihan.

Dahan-dahan kong iminulat ang mata ko at nanlaki ito nang makita kong nasa sasakyan ako.

Malakas ang kabog ng dibdib kong tumingin sa loob ng kotse.

Nasa backseat pala ako kaya inayos ko ang pag-upo ko.

"Finally you're awake"

Rinig kong tinig sa unahan.

Napakapamilyar nito sa akin. Tumayo ang balahibo sa aking braso ng makita ko kung sino ang nagda-drive, tumingin siya sa may salamin at doon ay napasinghap ako.

"T-tristan?!" He just smirked at me and he continued driving

"What the fck tristan! saan mo ako dadalhin?!" gigil kong saad sa kaniya.

"Just wait and you'll see honey" sago niya.

"I just think that i can't wait any longer to have you mine again so i decided to do this" nakangiting sabi ng gago

"Hindi ka ba talaga nag-iisip huh?!"

"Of course I'm thinking baby, hind nga lang ako makapaghintay kaya you do not have a choice"

"Walang-hiya ka!" sigaw ko sa kaniya. Pero ngumiti lang ito sa akin at sumagot.

"You're welcome and I love you too"

nakayukom ang dalawang palad ko dahil sa pagpipigil ng galit. Inirapan ko na lamang siya at ibinaling ko nalang ang tingin ko sa labas ng sasakyan.

Hindi pamilyar sa akin ang daan na tinatahak namin pero hindi na ako nag-atubilling nagtanong sa kaniya.

Mumunting luha ang naramdaman kong umagos pababa sa pisngi ko.

Marahas ko iyong pinunasan, dahil narin siguro sa pagpipigil ko nang inis at galit ay dinaan ko na lamang iyon sa pag-iyak.

"Don't cry baby, it feels like I'm dying everytime I see you cry"

Tinignan ko siya ng masama, bago ako nagsalita.

"Then F ck you Tristan!"