YÜRÜYEN TAKIM ELBİSE (BİR TÜRLÜ KITAP OLMUYOR)

16. Bölüm

Merhaba canımlar biraz geç oldu çok ozur dilerim :/

İyi okumalaar :))

*

''Sana bildiğim herşeyi anlatacağım ama ilk önce evimize gidip sakinleşelim tamam mı?'' Evimiz mi? Ne saçmalıyorum acaba.

''Tamam'' Sevda'nın onayını da alınca eve doğru yola çıktım. Sevda'yı eve götürünce sakinleştirip herşeyi anlatacak ve uyumasını bekleyecektim. Sonra ise hesap sormam gereken bir amcam ve yengem vardı..

*

''Hadi anlat'' eve çoktan gelmiştik ve Yağız'ın karşısına geçmiş, konuşmasını bekliyordum.

''Pekala..'' diye başladığı konuşmasında duyduklarım şok olmama sebep olmuş, aynı zaman da anne ve babama acımamı sağlamıştı. Yağız'ın babamın kardeşinin, yani amcamın oğlu olmaması gerçekten rahatlamamı sağlamıştı, gerçi öyle olmasa da umursamazdık.

''Uyu sen, benim dışarı çıkmam gerek, fazla geç kalmam demesiyle başımı kaldırıp Yağız'a baktım.

''Beni burada, cehennemin dibinde yalnız mı bırakacaksın?'' Dediğimde oturduğum ikili koltuğa geldi ve yanıma oturdu.

''Etraf korumalarla dolu sevgilim'' dediğinde ona bakıp gülümsedim. Yüzümü avuclarinin içine alıp alnimdan öptü ve eşyalarını alıp evden çıktı.

Resmen beni kandirdi.

Yağız

Sevda'yı evde bırakmak hiç hoşuma gitmese de amcamlarla konuşmalıydım. Evlerine gittiğimde ışık henüz kapanmıştı ve bir süre daha kapatamayacaklardı. Arabadan inip kapıyı çaldım. İsminin Ada olmasından başka birşey bilmediğim kız kapıyı açtığında hiç birşey demeden içeri girdim. Amcam ve yengem bana döndü. Yengemin gözleri kızarmıştı ve amcam hâlâ onu sakinleştirmeye çalışıyor gibiydi.

''Anlatın'' derken karşılarında ki tekli koltuğa oturmustum.

''Neyi?'' Diye cevap verdi amcam.

''8 yaşında değilim artık. Birşeyleri açıklığa kavuşturmanın zamanı geldi.'' Diyip yüzlerine baktım.

''Bak Yağız...'' amcamın söylediği her kelimede sinir kat sayım biraz daha artıyordu. Ne kadar da çok şey varmış bilmediğim. Sonunda amcamın konuşması bittiğinde yengem hâlâ ağlıyordu.

''Peki neden bizden sakladın amca? Birlikte sıyrılabilirdik bu işin içinden. Ailemize yalan bir evlat acısı yaşatmanın manası neydi?''

''Mecburduk Yağız, bizim için kolay mıydı 18 sene boyunca vatanımızdan, ailemizden en önemlisi yavrumuzdan uzak kalmak? Onca yılın nasıl geçtiğini biz biliyoruz. O yalan evlat acısını köküne kadar yaşadık biz koçum.'' Dediğinde amcamın ne kadar da haklı olduğunu düşünüyordum.

''Peki siz? Sevda ile nasıl tanıştınız? Nasıl arkadaş oldunuz?'' Diyen yengeme baktığımda yüzünde meraktan başka bi duygu yoktu.

''Aslında biz arkadaş değiliz'' dediğimde amcamın gözleri yerinden çıkacak sandım.

''Nesiniz?'' Dedi amcam. Beklediğim şey sinirdi ama yüzünde sinire dair hiç bie ifadeye rastlamadım.

''Biz sevgiliyiz'' dediğimde yengem sanki bu cevabı beklemiyor gibi öksürmeye başladı.

''Nasıl oldu bu? Nasıl tanıştınız?'' Diye soran amcama gördüğümüz rüyayı anlattığımda ikisi de çok şaşırmıştı.

''Böyle birşey nasıl olabilir?'' Diyen yengeme,

''Bu aşkın mucizesi'' diye cevap verdi amcam. Gerçekten de öyleydi ya, bu mucizeydi. Benim gibi bir adamı hayatında ilk kez aşka inandıracak kadar muazzam bir mucize.

''Yağız?'' Diye seslenen amcama baktığımda ''ha? Şey dalmışım'' dediğimde ikisi de güldü.

''Onu gerçekten seviyor musun diyecektim ama, sanırım cevabımı aldım.'' Diyen yengeme gülümsedim.

''Eee düğün ne zaman'' amcamın sorusundan sonra öksürme sırası bendeydi. Dalga mı geçiyordu yoksa bunca şeyin içinde gerçekten bunu düşünmüşmüydü?

''Kızının beni, onu sevdiğim kadar sevdiği zaman, hiç durmayacağımdan emin olabilirsin amca'' diyerek güldüm. Çok ciddiydim. O hayal gerçekleşene kadar, ne olursa olsun vazgeçmemekte kararlıydım.

Hikaye eskisi gibi akıcı değil, sıkmaya başladı gibisinden şeyler geçiyorsa aklınızdan haklısınız. Ama bana biraz zaman verin. Bölüm bölüm yayım yapıldığı için kitabın toparlanması zor oluyor ki çoğunuz bunu biliyorsunuz. Gerçekten sadece biraz zaman verin ve okumaya devam edin.

Sizleri seviyorum

+5 vote +10 görülme yeni bölüm.