And there was you (Invisible Strings #1)

Chapter 6 - Building Walls

SARIEL

Hindi ko alam kung paano niya ako napapayag sa gusto niya pero natagpuan ko na lang ang sarili ko na nakaupo na ngayon sa passenger seat ng sasakyan niya.

Sariel, please naman! Hindi ka dapat pumayag!

I was almost berating myself inside my head while staring blankly at his dashboard. Ni hindi na ako nakapag paalam pa kay Mika ng personal dahil nahila na ako ni Lucas kanina sa labas. Although, kasalanan ko rin naman dahil nataranta ako ng may makita na palapit na kaklase, pero kasi... bakit ba ganon ang mga sinabi niya kanina?

What does he even mean by that?

Ganito ba talaga siya mag-sorry sa mga kakilala niya lang? Ganito rin ba ang mga sinasabi niya? At ganon din ba siya kung makatitig?

"-riel?"

"Sariel."

A hand tapped me gently on my shoulder, making me jerk back from my thoughts and glanced at him.

"Huh?" I muttered dumbly, eyes wide. Ilang beses niya na ba ako tinatawag? Shit naman, self! Hanggang ilang beses mo pa ba ipapahiya ang sarili mo today? Tama ka na!

"Seatbelt." Aniya habang kinakabit din ang sa kanya. "Okay ka lang ba talaga?"

"Ah, oo! Wait," Pandalas ko namang kinuha iyon sa gilid ko para ilagay. Pero sa pagmamadali ko, ni hindi ko maikabit iyon nang maayos! Napapikit na lang ako at napadasal nang mahina habang sinusubukan ko iyon ikabit sa suksukan. "Talaga naman..." Bulong ko. "Bakit ba ayaw?"

Narinig kung mahinang natawa si Lucas sa walanghiyang predicament ko kaya siya na ang nagkabit. "Ako na."

"Sorry, kaya ko naman. Hindi ko lang alam kung bakit ayaw..." Paliwanag ko at hinayaan ko na lang siya.

Ako talaga itong nagpapalala sa sitwasyon naming dalawa!

"I know." He smiled again. "Don't worry, minsan natatanga rin sina Randy diyan. Paulo even once broke it because he strained the belt too much. Ayaw pa nga magbayad nung nasira niya, presyong kaibigan na lang daw." He tried to make our mood light to ease my nervousness a bit, which I really appreciate, by the way.

In certain situations, where my social anxiety was already at its peak, the only thing that matters to me is for people to not dwell too much on anything I did in panicked. Kasi kapag may pumupuna sa'kin, lalo akong lumalala. Lalo akong nagkakamali.

"Really? I doubt it." Umiling ako, natatawa at medyo magaan na ang pakiramdam ngayon.

"Seryoso nga. Kaya hindi na siya ulit nakisakay sa'kin."

Nakahinga lang ako nang maluwag nang umayos na siya ng upo at pinaandar na ang makina. His right arm then snake behind my seat as he look behind to backtrack his car out of the parking space, maneuvering the steering wheel with ease. Hindi ko tuloy mapigilan ang pag sulyap sa kamay niya habang ginagawa niya iyon. His silver watch then glinted in the dark.

So, this is what it looks like when writers describe it in their books, huh? They really look cool doing it. O baka kasi hindi lang ako marunong mag-drive? Or sa mga ugat ba sa braso?

I cleared my throat and avert my eyes. Stop looking at it, Sariel! Ano bang iniisip mo diyan?

"Okay lang ba talaga na umalis ka na at iwan sila? You don't have to bring me home, you know? Malapit lang din naman ako rito," Panimula ko noong makaandar na kami paalis. "Baka pati hanapin ka pa do'n..."

Umiling naman siya. "No worries! My job's long done anyway, so it's fine if I ditched it early. For sure they would understand it," He said almost nonchalantly. "Nag iinuman na lang din naman sila do'n."